Bogdan Jaksa-Ronikier
Z Wikipedii
Bogdan Jaksa Ronikier lub Bohdan hr. Ronikier[1], a właściwie Bogdan Maria Wincenty Jaxa-Ronikier herbu Gryf, ur. w 1873 r. w Warszawie zm. w 1956 w Zamościu, pochodził z zamożnej rodziny ziemiańskiej. Po zdaniu matury wyjechał do Drezna, Berlina i Lipska, by zakończyć edukację na wydziale matematyczno-filozoficznym uniwersytetu w Monachium.
Po powrocie do kraju redagował tygodnik "Kurier Świąteczny", ale głównie zajmował się twórczością literacką, był popularnym dramaturgiem . W roku 1910 został oskarżony o zabójstwo swego szwagra Stanisława Chrzanowskiego (motywy były niejasne - chodzić mogło zarówno o sprawy majątkowe jak i kontakty homoseksualne) którego zamordował w hoteliku "Pokoje meblowane Zawadzkiego" przy ulicy Marszałkowskiej 112 w Warszawie[2]. Po długim i głośnym procesie poszlakowym został skazany w roku 1914 na 11 lat ciężkich robót i dożywotnie zesłanie.
Udało mu się uniknąć wywózki w głąb Rosji, wojnę przesiedział w warszawskim więzieniu. W roku 1918 udało mu się zbiec do Austrii, skąd jednak został deportowany do Polski w roku 1923. Ponownie osadzony, wyszedł na wolność w roku 1927, ułaskawiony przez marszałka Piłsudskiego. W roku 1933 wydał swą najgłośniejszą (wydawaną także za granicą) książkę "Dzierżyński, czerwony kat".
Pod koniec lat trzydziestych stracił wzrok. Zmarł w Zamościu w całkowitym osamotnieniu.
Napisał m.in.:
- Dramaty:
- Zgaszeni,
- Kariera;
- Powieści:
- Hrabia na Rostocku,
- Człowiek z głową,
- Dzierżyński, czerwony kat,
- Powieść z roku 1400.
