Bracia dobrzyńscy

Z Wikipedii

Bracia dobrzyńscy
Pełna nazwa	Zakon Rycerzy Chrystusa z Dobrzynia
Nazwa łacińska	Fratres Milites Christi de Dobrzyn
Kościół	Kościół katolicki
Założyciel	Chrystian, biskup pruski
Data założenia	między 1216 a 1228
Rok zatwierdzenia	1228
Liczba zakonników	35(ok.1230)
Liczba Polaków	?(ok.1230)

Bracia dobrzyńscy, oficjalna nazwa Pruscy Rycerze Chrystusowi, zwani też Kawalerami Jezusa Chrystusa a po łacinie Fratres Milites Christi (de Prussia, de Dobrzyn, de Mazovia) – zakon rycerski zorganizowany przez biskupa pruskiego Chrystiana pomiędzy 1216 a 1228 r. w celu ochrony Mazowsza i Kujaw przed najazdami pruskimi. W tym samym roku utworzenie zakonu zatwierdził papież Grzegorz IX a książę Konrad I mazowiecki nadał im w posiadanie część ziemi dobrzyńskiej, razem z Dobrzyniem nad Wisłą. Był to jedyny zakon rycerski, który powstał i ukształtował się na ziemiach polskich.

Początkowo do zakonu należało 15 rycerzy z Dolnej Saksonii i Meklemburgii, na których czele stanął mistrz Bruno. Wobec braku sukcesów w walce z Prusami i z powodu małej liczby (w okresie największego rozwoju Zakon liczył 35 rycerzy), koło 1235, większość braci przyłączyła się do zakonu krzyżackiego, na co zezwalał dokument papieski (jednakże Bracia Dobrzyńscy nie zostali oficjalnie przyłączeni do zakonu krzyżackiego). W 1237 r. część braci dobrzyńskich, którzy nie wstąpili w szeregi Krzyżaków zostali przeniesieni przez Konrada mazowieckiego do Drohiczyna, aby wzmocnić obsadę tego grodu, gdzie przetrwali tylko kilka lat. W 1241 r. zbudowany przez zakonników kościół zostaje spalony (wraz z całym miastem) przez oddziały Batu-chana (inne źródła podają, że przez Rusinów). Drohiczyn został ostatecznie zdobyty przez Daniela Halickiego w 1251 r.

Ostatni ślad istnienia Braci Dobrzyńskich pochodzi z 1248 r. Jest nim odnaleziona w 1783 r. w Drohiczynie płyta nagrobna Henryka z Żygocina.

Zakon przestał oficjalnie istnieć (wg prawa kanonicznego) 100 lat po śmierci jego ostatniego członka, a więc w połowie XIV wieku.