Broń ochronna

Z Wikipedii

Broń ochronna (właśc. uzbrojenie ochronne) – broń służąca do ochrony różnych części ciała przed działaniem broni zaczepnej (ciosami, cięciami, pchnięciami, postrzeleniami itp.). Może służyć do bezpośredniej ochrony (pancerze, zbroje, hełmy) lub do osłony pośredniej (tarcze). Najstarszą bronią ochronną była skóra zwierzęca, z niej wywodziły się pierwsze skórzane pancerze. W starożytności i średniowieczu stosowano wiele typów pancerzy, hełmów i tarcz. W XV wieku zaczęto stosować zbroje płytowe, które w szczątkowej postaci (kirys) były używane do XIX wieku. Podczas I wojny światowej używano tzw. pancerzy okopowych. Cały czas, nieprzerwanie od starożytności po czasy współczesne, w użyciu były różne odmiany hełmów bojowych. Innymi współcześnie stosowanymi przedstawicielami broni ochronnej są kamizelki kuloodporne oraz tarcze policyjne.