Bruno Heinemann

Z Wikipedii

Z-8 Bruno Heinemann
Historia
Położenie stępki	14 stycznia 1936
Wodowanie	15 września 1936
Oddanie do służby	8 stycznia 1938
Wycofanie ze służby	25 stycznia 1942
Status okrętu	zatopiony
Stocznia	Deschimag AG, Brem
Dane taktyczno-techniczne
Wyporność	standardowa: 2171 t pełna: 3110 t
Długość	119 m
Szerokość	11,3 m
Zanurzenie	3,8-4,3 m
Napęd	2 turbiny parowe o mocy łącznej 70 000 KM, 6 kotłów parowych Wagnera (ciśnienie pary 70 atm), 2 śruby
Prędkość	38 węzłów
Zasięg	1900 mil morskich przy prędkości 19 w
Załoga	325
Uzbrojenie	5 dział 127 mm SK C/34 w pojedynczych stanowiskach, 4 działka przeciwlotnicze 37 mm LC/30, 6-9 działek przeciwlotniczych 20 mm, 8 wyrzutni torpedowych 533 mm, 18 bomb głębinowych; patrz w tekscie.

Z-8 Bruno Heinemann – niemiecki niszczyciel typu 1934A (Leberecht Maass) z okresu przedwojennego i II wojny światowej.

Spis treści 1 Budowa 2 Służba 3 Dane techniczne: 4 Bibliografia

[edytuj] Budowa

Zamówiony 9 stycznia 1935, położenie stępki – 14 stycznia 1936, wodowanie – 15 września 1936, wejście do służby – 8 stycznia 1938. Zbudowany w stoczni Deschimag AG w Bremie (numer stoczniowy W902). W systemie oznaczeń niemieckich niszczycieli miał przydzielony numer Z-8, przed wojną nosił numer burtowy 63. Nazwę nadano mu na cześć niemieckiego kapitana marynarki - I oficera na pancerniku "Koenig", zabitego podczas powstania marynarzy w Kilonii 5 listopada 1918, kiedy nie chciał dopuścić do zerwania bandery cesarskiej (wraz z Wolfgangiem Zenkerem).

[edytuj] Służba

W 1939 na "Bruno Heinemann" testowano uzbrojenie z 4 dział kalibru 150 mm, ustawionych na pozycjach 1, 2, 3 i 5, przeznaczonych dla niszczycieli typu 1936A. Przed wybuchem wojny przywrócono uzbrojenie do standardowych 5 dział 127 mm.

Tuż przed wybuchem II wojny światowej i podczas kampanii wrześniowej patrolował polskie wybrzeże (30 sierpnia 1939 natknął się na trzy polskie niszczyciele wyklonujące plan Peking). Nie brał udziału w starciach podczas kampanii.

W dniach 12-13 grudnia 1939 wziął udział w operacji stawiania min na wodach angielskich pod Newcastle (z niszczycielami: "Erich Steinbrinck", "Hermann Künne", "Friedrich Ihn" i "Richard Beitzen"). Odniósł wówczas uszkodzenia od niewielkiego pożaru w maszynowni. 10-11 stycznia 1940 i 9-10 lutego 1940 uczestniczył w dwóch kolejnych operacjach stawiania min na wodach angielskich (z niszczycielami "Wolfgang Zenker" i "Erich Koellner"). Wziął następnie udział w inwazji na Norwegię (operacji Weserübung), w grupie zajmującej Trondheim 9 kwietnia 1940, przewożąc wojsko na swoim pokładzie. Od końca kwietnia do maja 1940 brał udział w osłonie trzech operacji minowych. Od czerwca do października 1940 w remoncie (w porównaniu z niektórymi innymi okrętami typu, nie został wyposażony w hydrolokator).

W kwietniu 1941 wzmocniono lekkie uzbrojenie plot do 9 działek 20 mm. 6 kwietnia 1941 "Bruno Heinemann" wraz z niszczycielami "Erich Steinbrinck" i "Friedrich Ihn" przebazowano na zachód Francji, do Brestu, później La Pallice, głównie dla eskortowania w Zatoce Biskajskiej niemieckich rajderów i statków przerywających blokadę. Dopiero 6 września 1941 powrócił do Niemiec (remont do listopada 1941).

W dniach 14-17 stycznia 1942 eskortował pancernik "Tirpitz" z Wilhelmshaven do Trondheim. W trakcie przygotowań do operacji Cerberus i przebazowania niszczycieli do Francji, 25 stycznia 1942 po godz. 21 "Bruno Heinemann" zatonął na dwóch brytyjskich lotniczych minach magnetycznych na północ od Dunkierki, na pozycji 51°16'N, 02°15'E (93 zabitych, 234 uratowanych, z czego 5 zmarło).

Historia konstrukcji i opis okrętu – w opisie niszczycieli typu 1934A.

[edytuj] Dane techniczne:

• wyporność:
  • standardowa: 2171 t
  • pełna: 3110 t
• wymiary:
  • długość: 119 m
  • szerokość: 11,3 m
  • zanurzenie: 3,8-4,3 m
• napęd: 2 turbiny parowe o mocy łącznej 70 000 KM, 6 kotłów parowych Wagnera (ciśnienie pary 70 atm), 2 śruby
• prędkość maksymalna: 38 w.
• zasięg: 1900 mil morskich przy prędkości 19 w.
• zapas paliwa: 770 t. mazutu
• załoga: 325

Uzbrojenie i wyposażenie:

• 5 dział 127 mm SK C/34 w pojedynczych stanowiskach, osłoniętych maskami (5xI)
  • długość lufy L/45 (45 kalibrów), donośność maksymalna 17.400 m, kąt podniesienia +30°, masa pocisku 28 kg (rzeczywisty kaliber 128 mm).
• 4 działka przeciwlotnicze 37 mm LC/30 podwójnie sprzężone (2xII)
• 6-9 działek przeciwlotniczych 20 mm (6xI)
• 8 wyrzutni torpedowych 533 mm (2xIV), 12-16 torped
• 18 bomb głębinowych (zrzutnia bg)
• możliwość zabrania 60 min morskich

• szumonamiernik GHG
• system kierowania ogniem artylerii głównej: dwa 4-metrowe dalmierze stereoskopowe (na nadbudówce dziobowej i śródokręciu), centrala artyleryjska C34/Z

[edytuj] Bibliografia

• S.W. Patjanin (С.В.Патянин): "Esmincy tipa Leberecht Maass" ("Эсминцы типа «Леберехт Маасс»"), seria Morskaja Kollekcja 5/2004