Bernd von Arnim

Z Wikipedii

Z11 Bernd von Arnim
Historia
Położenie stępki	26 kwietnia 1935
Wodowanie	8 lipca 1936
Oddanie do służby	6 grudnia 1938
Wycofanie ze służby	13 kwietnia 1940
Status okrętu	zatopiony
Stocznia	Germaniawerft, Kilonia
Dane taktyczno-techniczne
Wyporność	standardowa: 2270 t pełna: 3190 t
Długość	121 m
Szerokość	11,3 m
Zanurzenie	4,3 m
Napęd	2 turbiny parowe o mocy łącznej 70 000 KM, 6 kotłów parowych Bensona (ciśnienie pary 110 atm), 2 śruby
Prędkość	38 węzłów
Zasięg	1530 mil morskich przy prędkości 19 w
Załoga	325
Uzbrojenie	5 dział 127 mm SK C/34 w pojedynczych stanowiskach, 4 działka przeciwlotnicze 37 mm LC/30, 6 działek przeciwlotniczych 20 mm, 8 wyrzutni torpedowych 533 mm, 18 bomb głębinowych; patrz w tekscie.

Z11 Bernd von Arnim - niemiecki niszczyciel typu 1934A (Leberecht Maass) z okresu przedwojennego i II wojny światowej, zatopiony w 1940 pod Narwikiem.

Spis treści 1 Budowa 2 Służba 3 Dane techniczne: 4 Bibliografia

[edytuj] Budowa

Zamówiony 4 sierpnia 1934, położenie stępki - 26 kwietnia 1935, wodowanie - 8 lipca 1936, wejście do służby - 6 grudnia 1938. Zbudowany w stoczni Germaniawerft w Kilonii (numer stoczniowy G537). W systemie oznaczeń niemieckich niszczycieli miał przydzielony numer Z11 (rzadko używany w oficjalnych dokumentach), przed wojną nosił numer burtowy 81.

Nazwę nadano mu na cześć niemieckiego kapitana marynarki Bernda von Arnim, dowódcy niszczyciela G42, który zginął 21 kwietnia 1917, z okrętem zatopionym przez brytyjskie niszczyciele HMS "Broke" i "Swift" koło Dover.

[edytuj] Służba

Tuż przed wybuchem II wojny światowej i podczas kampanii wrześniowej patrolował polskie wybrzeże, bez epizodów bojowych. Następnie działał na Morzu Północnym i w Cieśninach Duńskich. 13 września 1939 uczestniczył w operacji stawiania obronnych pól minowych na Morzu Północnym.

W dniach 17-18 listopada 1939 uczestniczył w operacji stawiania min na wodach angielskich, u ujścia Tamizy (z niszczycielami "Wilhelm Heidkamp" i "Hermann Künne"). Od grudnia 1939 do lutego 1940 był w remoncie.

"Bernd von Arnim" wziął udział w inwazji na Norwegię (operacji Weserübung), w grupie zajmującej Narwik, przewożąc tam strzelców górskich. W drodze do Norwegii, 8 kwietnia 1940, odstając od grupy z powodu awarii maszyn, nawiązał walkę z brytyjskim niszczycielem HMS "Glowworm", zatopionym następnie przez krążownik "Admiral Hipper". W dniu inwazji, 9 kwietnia 1940, "Bernd von Arnim" storpedował i zatopił w porcie w Narwiku norweski pancernik obrony wybrzeża "Norge". Odegrał następnie kluczową rolę po stronie niemieckiej (wraz z "Georg Thiele") w pierwszej bitwie morskiej pod Narwikiem z brytyjskimi niszczycielami 10 kwietnia 1940, biorąc udział w zniszczeniu HMS "Hardy" i "Hunter". Sam został w niej lekko uszkodzony pięcioma trafieniami (dwóch zabitych). Podczas drugiej bitwy pod Narwikiem 13 kwietnia 1940, podjął walkę z niszczycielami brytyjskimi i po wyczerpaniu amunicji i odcięciu drogi odwrotu, został samozatopiony przez załogę we fiordzie Rombaken. Wrak złomowano w 1962.

Historia konstrukcji i opis okrętu - w opisie niszczycieli Typu 1934.

Dowódcy:

• kmdr ppor (Korvettenkapitän) Rechel: 6 grudnia 1938 - 13 kwietnia 1940

[edytuj] Dane techniczne:

• wyporność:
  • standardowa: 2270 t
  • pełna: 3190 t
• wymiary:
  • długość: 121 m
  • szerokość: 11,3 m
  • zanurzenie: 4,3 m
• napęd: 2 turbiny parowe o mocy łącznej 70 000 KM, 6 kotłów parowych Bensona (ciśnienie pary 110 atm), 2 śruby
• prędkość maksymalna: 38 w.
• zasięg: 1530 mil morskich przy prędkości 19 w.
• zapas paliwa: 670 t. mazutu
• załoga: 325

Uzbrojenie i wyposażenie:

• 5 dział 127 mm SK C/34 w pojedynczych stanowiskach, osłoniętych maskami (5xI)
  • długość lufy L/45 (45 kalibrów), donośność maksymalna 17.400 m, kąt podniesienia +30°, masa pocisku 28 kg, zapas amunicji - 120 na działo (rzeczywisty kaliber 128 mm).
• 4 działka przeciwlotnicze 37 mm LC/30 podwójnie sprzężone (2xII)
• 6 działek przeciwlotniczych 20 mm (6xI)
• 8 wyrzutni torpedowych 533 mm (2xIV), 12-16 torped
• 18 bomb głębinowych (zrzutnia bg)
• możliwość zabrania 60 min morskich

• szumonamiernik GHG
• system kierowania ogniem artylerii głównej: dwa 4-metrowe dalmierze stereoskopowe (na nadbudówce dziobowej i śródokręciu), centrala artyleryjska C34/Z

[edytuj] Bibliografia

• S.W. Patjanin (С.В.Патянин): "Esmincy tipa Leberecht Maass" ("Эсминцы типа «Леберехт Маасс»"), seria Morskaja Kollekcja 5/2004