Cena (prawo)

Z Wikipedii

Cena (łac. pretium) - nazwa świadczenia kupującego w umowie sprzedaży: kwota pieniężna ustalona jako ekwiwalent nabywanej rzeczy.

Cena jest więc zawsze kwotą pieniężną, co nie wyklucza możliwości zaliczenia na jej poczet świadczeń niepieniężnych. Dopuszczalne jest również określenie ceny poprzez wskazanie podstaw do jej ustalenia (art. 536 Kodeksu cywilnego). W myśl zasady walutowości, ustanowionej przez art. 358 § 1 kc, na obszarze Polski cena winna zostać wyrażona w pieniądzu polskim. W braku odmiennej umowy stron zapłata ceny powinna nastąpić jednocześnie z przeniesieniem własności sprzedawanej rzeczy.

Ustalenie ceny jest zastrzeżone do swobodnej decyzji stron umowy, co jest przejawem zasady swobody umów (art. 353[1] kc). Wyjątkiem od tej zasady są ceny urzędowe - narzucone przez państwo. Wzajemne roszczenia stron w takim przypadku regulują przepisy art. 537-541 kc. Kodeks rozróżnia cztery rodzaje cen urzędowych:

• ceny sztywne
• ceny minimalne
• ceny maksymalne
• ceny wynikowe.

Ceny urzędowe mogą być wprowadzane rozporządzeniem Rady Ministrów, wydanym na podstawie art. 4 ust. 1 ustawy z 5 lipca 2001 o cenach (Dz.U. z 2001 Nr 97 poz. 1050 z późn.zm.). Obecnie, z mocy samej tej ustawy (art. 5), obowiązują ceny urzędowe produktów leczniczych i wyrobów medycznych objętych finansowaniem ze środków publicznych. Rada gminy może również ustalić urzędowe ceny usług przewozu transportem zbiorowym i taksówkami na terenie gminy, a rada powiatu - ceny usług przewozu transportem zbiorowym na terenie powiatu (art. 8 ustawy o cenach). Ceny ustalone w ten sposób mają charakter cen maksymalnych (art. 9 ustawy o cenach).

W myśl art. 3 ust. 1 pkt 1 ustawy o cenach w cenie "uwzględnia się" podatek od towarów i usług oraz podatek akcyzowy - co według powszechnie przyjętej wykładni ma znaczyć, że kwota ceny obejmuje te podatki.

Na koniec wypada jeszcze przypomnieć, że - wbrew urzędniczemu żargonowi - właściwa składnia to "cena czegoś", a nie "cena na coś".