Centralna Szkoła Prawnicza

Z Wikipedii

Centralna Szkoła Prawnicza imienia Teodora Duracza w Warszawie (w skrócie CSP), potocznie zwana "Duraczówką". Polska szkoła prawnicza funkcjonująca w latach 1948 - 1953, utworzona zarządzeniem Ministra Sprawiedliwości z dnia 14 maja 1948 roku.

Placówka ta zapewniała dalszą edukację absolwentom tzw. średnich szkół prawniczych, które przyuczały do wykonywania zawodów prawniczych osoby cieszące się zaufaniem ówczesnych władz. CSP oraz tzw. średnie szkoły prawnicze miały w szybkim tempie wykształcić nowe kadry dla stalinowskiego wymiaru sprawiedliwości.

Uczniami Centralnej Szkoły Prawniczej mogły być osoby skierowane przez zarządy centralne partii politycznych, związków zawodowych lub organizacji społecznych w wieku od 21 do 40 lat, posiadające co najmniej wykształcenie licealne. Od tego ostatniego wymogu kandydatów mógł zwolnić Minister Sprawiedliwości. W ciągu dwuletniego cyklu nauczania uczniowie, jak stanowił statut szkoły, mieli zdobyć wykształcenie teoretyczne i praktyczne umożliwiające im pełnienie stanowisk sędziowskich i prokuratorskich. Dyrektor Centralnej Szkoły Prawniczej profesor Igor Andrejew opisał tę placówkę jako "pierwszą w Polsce wyższą uczelnię prawniczą, w której wszystkie przedmioty są wykładane zgodnie z założeniami marksizmu-leninizmu"^{[potrzebne źródło]}). Następcą Igora Andrejewa na stanowisku dyrektora został Gustaw Auscaler.

Od 1950 roku Centralna Szkoła Prawnicza funkcjonowała jako Wyższa Szkoła Prawnicza imienia Teodora Duracza, a następnie od 1953 roku jako Ośrodek Doskonalenia Kadr Sędziowskich i Prokuratorskich.

W środowiskach prawniczych Centralna Szkoła Prawnicza imienia Teodora Duracza jest synonimem wykształcenia słabego merytorycznie.