Igor Andrejew

Z Wikipedii

Igor Andrejew (ur. 1915 w Wilnie, zm. 5 lutego 1995 w Warszawie) - polski prawnik, profesor zwyczajny prawa.

Pochodził ze spolszczonej rodziny rosyjskiej w Wilnie. Wnuk adwokata - Bazylego Andrejewa i syn znanego w latach międzywojennych adwokata wileńskiego Pawła Andrejewa. Ukończył gimnazjum im. Joachima Lelewela w Wilnie. Absolwent Wydziału Prawa i Nauk Społecznych Uniwersytetu im. Stefana Batorego w Wilnie. Uczeń profesora Bronisława Wróblewskiego. Przed wojną asystent na Wydziale Prawa USB w Wilnie ^[1] i aplikant sądowy. W czasie wojny traci ojca skazanego na śmierć w ZSRR (zm. 1942) i przybranego brata Aleksandra, który ginie z rąk bandytów w 1943 roku.

Po wojnie repatriuje się do Warszawy, gdzie w 1950 robi doktorat na UW (tytuł rozprawy: Istota czynu w rozwoju nauki burzuazyjnej). Jego promotorem był prof. Stanisław Ehrlich. W latach 1948 - 1953 dyrektor Centralnej Szkoły Prawniczej im. T. Duracza w Warszawie.

Był jednym ze sędziów, którzy w 1952 roku zatwierdzili wyrok śmierci na gen. Augusta Fieldorfa "Nila". Rozprawa Sądu Najwyższego odbywała się w trybie tajnym, bez udziału oskarżonego, na postawie dokumentów rozprawy niższej instancji. Andrejew podobnie jak i pozostali dwaj sędziowie, nie podważyli zebranych w śledztwie rzekomych dowodów winy generała wymuszonych torturami w śledztwie na innych oficerach AK i uznali wyrok kary śmierci wydany przez Sąd Wojewódzki za właściwy. Przez lata jego rola w tej zbrodni sądowej nie była szerzej znana i wyszła na jaw dopiero w kwietniu 1989 roku.

Razem z Jerzym Sawickim i Leszkiem Lernellem Andrejew był współautorem najważniejszego w okresie stalinizacji Polski podręcznika Prawo karne Polski Ludowej (1954). Wykładowca i pracownik naukowy Uniwersytetu Warszawskiego oraz Instytutu Nauk Prawnych PAN. Dyrektor tego instytutu. Autor kilkudziesięciu prac naukowych dotyczących pojęcia przestępstwa, jego ustawowych znamion oraz prac z dziedziny prawa porównawczego. Zajmował się m.in. pojęciem przestępstwa w różnych krajach m.in. w krajach Czarnej Afryki i krajach obozu socjalistycznego. Napisał książkę o ocenach prawnych karcenia dzieci i trudności w ich ocenach prawnych. Autor Kodeksu karnego (1969).

Organizator studiów zaocznych prawa na Uniwersytecie Warszawskim, wieloletni prodziekan Wydziału Prawa.

Członek Międzynarodowego Stowarzyszenia Prawa Karnego AIDP, Przewodniczący sekcji polskiej Stowarzyszenia, do którego publikacji m. in. pisywał artykuły o etyce w wymiarze sprawiedliwości. Honorowy wiceprezydent tego Stowarzyszenia, pozbawiony tego tytułu w 1989 roku, na wniosek delegacji polskiej na Walnym zgromadzeniu AIDP, po ujawnieniu jego udziału w sprawie gen. Fieldorfa. Został też wykluczony z Rady Naukowej Instytutu Prawa Karnego.

W 1988 roku Uniwersytet Warszawski opublikował XVI tom „Studia Iuridica”, dla „uczczenia pracy naukowej Igora Andrejewa”. Wśród uczniów Andrejewa są Lech Falandysz i Lech Gardocki.

Przez ostatnie lata życia sparaliżowany. Zmarł w Warszawie.

[edytuj] Wybrane publikacje

Ustawowe znamiona przestępstwa (1959)
Wprowadzenie do prawa karnego Afryki Czarnej (1965)
Rozpoznanie znamion przestępstwa (1968)
Polskie prawo karne w zarysie (1970, 9 wydań, ostatnie z 1989)
Zarys prawa karnego państw socjalistycznych (1971)
Kodeks karny z komentarzem (1973, wspólautorzy Witold Świda i Władysław Wolter)
Kodeks karny. krótki komentarz (1978, 5 wydań do 1988)
Ustawowe znamiona czynu. Typizacja i kwalifikacja przestępstw (1978)
Podstawowe pojęcia nauki o przestępstwie (1989)