Czesław Foryś

Z Wikipedii

Czesław Foryś (ur. 10 maja 1905 w Bochni, zm. 23 lutego 1966 w Warszawie) - polski lekkoatleta i działacz lekkoatletyczny, długoletni prezes PZLA.

Był synem Walentego, działacza lekkoatletycznego, długoletniego prezesa warszawskiego Okręgowego Związku Lekkiej Atletyki i pierwszego powojennego prezesa PZLA (Czesław Foryś przejął tę funkcję bezpośrednio po ojcu). Ukończył prawo na Uniwersytecie Warszawskim. Pracował zawodowo w Ministerstwie Finansów (noszącym przez jakiś czas nazwę Ministerstwa Skarbu), dochodząc do stanowiska Dyrektora Departamentu Kadr.

[edytuj] Lekkoatleta

Startował jako lekkoatleta w latach 1923-1929, specjalizując się w biegach średniodystansowych. Wziął udział w Igrzyskach Olimpijskich w 1928 w Amsterdamie, gdzie odpadł w eliminacjach biegu na 1500 m.

Trzykrotnie zdobywał mistrzostwo Polski na 1500 m w 1925, 1926 i 1927. Był również wicemistrzem Polski w biegu na 800 m w 1925 i 1927 oraz w biegu drużynowym na 3000 m w 1924, a także brązowym medalistą na 1500 m w 1924 oraz w sztafetach 4 x 100 m w 1925 i 4 x 400 m w 1925, 1927 i 1928.

Czterokrotnie startował w meczach międzypaństwowych reprezentacji Polski (2 zwycięstwa). Ośmiokrotnie poprawiał rekordy Polski na 1000 m, 1500 m, 2000 m i w sztafecie olimpijskiej.

Rekordy życiowe:

400 m - 53,4
800 m - 2.00,0
1000 m - 2.34,1
1500 m - 4.06,0
2000 m - 5.56,2
3000 m - 9.15,8
5000 m - 16.30,8

Startował w klubach warszawskich Orzeł Biały (1923) i Warszawianka (1924-1929).

[edytuj] Działacz sportowy

Był członkiem zarządu Polskiego Związku Lekkiej Atletyki w latach 1929-1939, wiceprezesem od 1945 do 1949 i prezesem od 1949 do 1965. W czasie prezesury Czesława Forysia polska lekka atletyka odnosiła największe sukcesy. Nie tylko odbudowała się ze strat spowodowanych II wojną światową, ale stała się światową potęgą (czasy Wunderteamu). Czesław Foryś został w 1965 mianowany "Honorowym Prezesem PZLA".

Foryś był również wiceprezesem Warszawskiego Okręgowego Związku Lekkiej Atletyki (w latach 1930-1931). Po wojnie przez ponad dwadzieścia lat zasiadał we władzach PKOl, będąc m. in. jego skarbnikiem i wiceprezesem. Działał także w strukturach IAAF, m. in. w Komisji Technicznej i Komisji Młodzieżowej. W 1964 przyznano mu tytuł "Weterana IAAF".

Zmarł w Warszawie, został pochowany na Cmentarzu Powązkowskim.