Dąb korkowy

Z Wikipedii

Dąb korkowy
Systematyka wg Reveala
Domena	jądrowce
Królestwo	rośliny
Podkrólestwo	naczyniowe
Nadgromada	nasienne
Gromada	okrytonasienne
Klasa	Rosopsida
Rząd	bukowce
Rodzina	bukowate
Rodzaj	dąb
Gatunek	dąb korkowy
Nazwa systematyczna
Quercus suber L.
Sp.Pl.995,1753
Galeria zdjęć i grafik

Dąb korkowy (Quercus suber L. ) - gatunek wiecznie zielonego, rozłożystego drzewa, rosnącego głównie w Afryce i Europie Południowej. Drzewo ważne ze względu na wyrób korków.

[edytuj] Charakterystyka

Pokrój

Drzewo o szerokiej i nieregularnej koronie. Osiąga 20 metrów wysokości, ale w warunkach naturalnych zwykle niższe.

Pień

Początkowo rosnący prosto, z czasem krzywi się i garbi. Pokryty grubą i nierówną korą.

Liście

Zimozielone, długości 4-7 cm mają owalny kształt, są słabo klapowane i ząbkowane, często mają podwinięte brzegi. Ich wierzchnia strona jest ciemnozielona, a spodnia jasnoszara, owłosiona.

Kwiaty

Męskie -są zebrane w kotki, żeńskie rosną w grupach po 1-3 sztuki na krótkiej szypułce.

Owoce

Żołędzie długości 3 cm tkwiące w szarych szypułkach złożonych z niezbyt zbitych łusek.

[edytuj] Zastosowanie

W celu zdobycia korka wykorzystuje się jedynie korę tego drzewa, a dokładnie - jej zewnętrzną obumarłą część. Podczas okorowywania zdejmuje się płatami zewnętrzną warstwę, bez uszkadzania wewnętrznej części regenerującej korę. Zabieg jest całkowicie bezpieczny dla drzewa. Kolejne okorowanie może nastąpić dopiero po 9-12 latach, gdy zarosną poprzednie nacięcia i kora zregeneruje się. Korę pozyskuje się po raz pierwszy z drzew, które osiągnęły minimum 25 lat. W ciągu życia pojedynczego drzewa pozyskuje się korek zwykle 12 razy. Drzewo osiąga wiek 150-250 lat.

Dąb korkowy jest uprawiany w Hiszpanii, Portugalii, Algierii, Maroko, Francji, Włoszech i Tunezji. W krajach tych lasy z dębem korkowym zajmują ok. 2,5 miliona ha powierzchni. Około 50% ilości pozyskiwanego korka przypada na Portugalię.

Dąb korkowy należy do charakterystycznych roślin tworzących makię. Występuje obficie w strefie śródziemnomorskiej. Liście tego dębu nie opadają na zimę, są twarde i skórzaste, ponieważ pokrywa je substancja chroniąca przed nadmiernym wyparowywaniem wody.