Daosheng
Z Wikipedii
Daosheng (355-434) (道生), także Zhu Daosheng - wybitny buddysta chiński, prekursor szkoły chan.
[edytuj] Życie
Był wybitnie utalentowanym człowiekiem. Zanim zaczął praktykować buddyzm już był mocno związany z chińskimi ideami, zwłaszcza daoizmem i jego głównymi przedstawicielami - Laozi i Zhuangzi, a zanim został buddyjskim mnichem, był już znanym nauczycielem. Jego pierwszym buddyjskim nauczycielem był Fatai (zm. 378 r.).
W 397 r. przybył na Lushan (góra Lu), gdzie spotkał się z Sanghadewą, wybitnym sarwastiwadinem, u którego studiował Abhidharmę. Odrzucił zarówno wcześniejszy kult Maitreji jak i Amitabhy; nie wierzył w słowa i obrazy. A jednak w pełni aprobował sutry buddyjskie, co objaśnił tymi słowami Budda nie kłamie, dlatego nie kłamał, kiedy pozostawił lekarstwo pism zamiast siebie.[1]
W latach 405-408 przebywał w Changanie i został jednym z czterech głównych uczniów Kumaradżiwy (344-413)(Kumārajīva) i pracował nad tłumaczeniami w jego słynnym biurze tłumaczeń. Zapewne właśnie wtedy zapoznał się dogłębnie z naukami śūnyavādy pod kierownictwem głównego wówczas propagatora madhjamiki, którym był Kumaradżiwa.
W 408 r. Daosheng powraca nieczekiwanie na górę Lu i w następnym roku udaje się do Jiankang. Nagłe opuszczenie Changanu mogło być związane z napięciami w mnisich społecznościach stolicy.
W 428 lub 429 r. za głoszenie nauk o uniwersalnym wybawieniu wszystkich od cierpienia, czyli o możliwości osiągnięcia oświecenia przez każdego, musiał opuścić Jiankang. Udał się znów na Lushan. W 430 r. do Jiankangu dotarło tłumaczenie mahajanistycznej sutry Nirvany, która w pełni potwierdziła nauki Daoshenga; doczekał przywrócenia mu dobrego imienia, chociaż dysputy związane z jego ideami trwały w Chinach nawet po jego śmierci.
Pewnego dnia w 434 r. po wygłoszeniu przez niego nauk, gdy już wstawał aby wyjść, nagle rzucił swój kij, usiadł w pozycji medytacyjnej i zmarł.[2]
[edytuj] Nauki
Daosheng utrzymywał, że wszyscy ludzie mogą osiągnąć wyzwolenie, ponieważ wszyscy mają wrodzoną naturę Buddy. Pogląd taki był w tym czasie w ogóle nieznany; sutra Mahaparanirwany (skt. Mahāpārinirvāna sūtra) została przetłumaczona przez Dharmakszemę (skt. Dharmakşema) w latach 414-421. Już po śmierci Daoshenga pogląd ten został przyjęty przez szkoły tiantai, jingtu i chan.
Daosheng podkreślał także doktrynę nagłego czy też natychmiastowego oświecenia, która przejęta przez szkołę chan, odegrała tak dużą rolę w okresie dynastii Tang.
Zdecydowanie zaprzeczał i przeciwstawiał się poglądowi o posiadaniu duszy przez człowieka, jako czegoś ponad czy poza tym, co nazwamy naszym ciałem, i że to ona właśnie jest naturą Buddy.
Utożsamiał także daoistyczną doktrynę niedziałania (chin. wuwei) z intuicyjną i spontaniczną percepcją prawdy bez logiki, otwierając tym drzwi dla bez umysłu (chin. wunian, wuxin) szkoły chan, jako drogi do ostatecznej prawdy.
Był założycielem, jeśli nie fizycznym, to duchowym szkoły Nirwany, która powstała po jego śmierci ale wkrótce została wchłonięta przez sykretyczną szkołę tiantai.
Buddolodzy uważają go także za duchowego ojca szkoły chan; niektórzy z nich nawet za ważniejszego od Bodhidharmy. Niestety nie zdołał on zapewnić jakiejś linii przekazu Dharmy, która miałaby łączność z chanem.
Swoją Dharmę przekazał dwóm uczniom. Byli nimi Daoyu i Fayuan (zm. 489 r.)
