Desuetudo
Z Wikipedii
Desuetudo (łac. 'odwyknienie', 'odzwyczajenie') – termin prawniczy oznaczający jedną z reguł derogacyjnych, według której długotrwałe niestosowanie lub nieprzestrzeganie w praktyce określonej normy prawnej, skutkuje utratą przez nią mocy obowiązującej.
Podstawowa funkcja polega na uchylaniu mocy obowiązującej istniejących norm. Jeżeli zwyczaj jest uważany za fakt prawotwórczy, to może derogować przepis prawa pozytywnego. Behawioralne kryterium "przepis prawa nie obowiązuje, ponieważ nie jest przestrzegany".
W przeciwieństwie do innych reguł derogacyjnych (np. lex specialis derogat legi generali) desuetudo nie jest powszechnie akceptowaną zasadą i możliwość jej stosowania we współczesnym państwie prawa jest kwestionowana.
[edytuj] Literatura
- Uchwała Trybunału Konstytucyjnego z dnia 23 stycznia 1991 r., sygn. akt W 4/90 (OTK 1991, poz. 17)
- Zbigniew Radwański, Prawo cywilne - część ogólna, wyd. 8., Warszawa 2005 (ISBN 83-7387-884-X), s. 55
- Tomasz Stawecki, Piotr Winczorek, Wstęp do prawoznawstwa, wyd. 4., Warszawa 2003 (ISBN 83-7387-181-0), s. 106-107
- Zygmunt Ziembiński, Desuetudo, "Państwo i Prawo" 1994, nr 11, s. 3 i n.
