Prawo zwyczajowe
Z Wikipedii
Prawo zwyczajowe - to normy prawne trwale i jednolicie wykonywane w przekonaniu, że są obowiązującym prawem. Prawo zwyczajowe nie pochodzi od żadnej instytucji, lecz zostaje wykształcone przez społeczeństwo w toku historii. Zwłaszcza w czasach najdawniejszych, było prawem niepisanym przekazywanym ustnie z pokolenia na pokolenie. Z czasem normy były utrwalane w formie pisemnej (np. dokumenty stwierdzające dojście do skutku czynności prawnej, przywileje, wyroki sądowe). Normy prawa zwyczajowego odegrały szczególną rolę w rozwoju prawa międzynarodowego. Prawo zwyczajowe z reguły przechodzi proces kodyfikacji (lub inkorporacji).
Spis treści |
[edytuj] Elementy prawa zwyczajowego
Do wymogów, które musi spełnić zwyczaj, aby mógł stać się obowiązującym prawem, można zaliczyć:
- praktykę (frequent usus) - ustaloną, jednolicie wykonywaną i trwała praktykę postępowania w określonej sytuacji,
- przekonanie o mocy prawnej (opinio iuris) - powszechne przekonanie społeczeństwa o prawnie wiążących charakterze normy zwyczajowej.
[edytuj] Prawo rzymskie
W prawie rzymskim prawo zwyczajowe nosiło ogólną nazwę consuetudo, bądź mos maiorum (zwyczaje przodków). Były to normy powstające na skutek niezmiennego, długotrwałego uznanego za właściwy przez społeczeństwo sposobu zachowania się w danej sytuacji. Z prawa zwyczajowego wywodziło się wiele istotnych instytucji jak np. ius vitae ac necis tj. prawo życia i śmierci nad dziećmi przysługujące osobie mającej nad nimi patria potestas, zakaz darowizn między małżonkami itp.
[edytuj] Zwyczaj międzynarodowy
Zobacz więcej w osobnym artykule: zwyczaj międzynarodowy.Zwyczaj międzynarodowy definiowany jest jako zgodna praktyka państw tworząca prawo. Innymi słowy, zwyczaj to powszechna praktyka przyjęta za prawo (zob. art. 38 Statutu Międzynarodowego Trybunału Sprawiedliwości). Na prawo zwyczajowe składają się więc normy rzeczywiście i stale stosowane w przekonaniu, że są one prawem i że obowiązują.
