Diafanoskopia czaszki

Z Wikipedii

Diafanoskopia czaszki, transiluminacja czaszki (ang. skull diaphanoscopy, transillumination of the skull) – nieinwazyjna metoda diagnostyczna znajdująca zastosowanie u pacjentów pediatrycznych z podejrzeniem choroby ośrodkowego układu nerwowego.

Spis treści 1 Opis metody 2 Zastosowanie 3 Historia 4 Przypisy

[edytuj] Opis metody

Diafanoskopia czaszki polega na prześwietleniu jej sklepienia w zaciemnionym pomieszczeniu silnym źródłem światła, przystawionym najczęściej do przedniego ciemiączka. Pokrywy czaszki noworodka i niemowlęcia są cienkie i światło częściowo przechodzi przez tkanki miękkie, tworząc poświatę wokół głowy dziecka.

[edytuj] Zastosowanie

Diafanoskopia znajduje zastosowanie w diagnostyce różnicowej pourazowego obrzęku tkanek miękkich głowy:

• wzmożona rozlana transiluminacja sugeruje przedgłowie;
• wzmożona transiluminacja ogniskowa spotykana jest w torbieli porencefalicznej lub leptomeningealnej;
• zmniejszona rozlana transiluminacja może występować w krwiaku podczepcowym;
• zmniejszona ogniskowa transiluminacja towarzyszy na ogół krwiakom podokostnowym.^[1]
  

Diafanoskopia pozwala też szybko rozpoznać wodogłowie u dziecka. U zdrowego niemowlęcia poświata uzyskana diafanoskopią ma szerokość najwyżej 1,5 cm; przy wodogłowiu wewnętrznym jest znacznie szersza (u wcześniaków także, osiągając szerokość do 3,5 cm)^[2]. Inne stany w których można przeprowadzić diafanoskopię to makrocefalia, hydranencefalia, porencefalia, a nawet złamania czaszki i stany niedożywienia.^[3]

Diafanoskopia w otorynolaryngologii

Przez odkryciem promieni Röntgena, diafanoskopia była jedną z metod służących do przeświecania niektórych zatok przynosowych: zatoki szczękowej i czołowej. Nieprawidłowe przechodzenie promieni świetlnych świadczyło o zmniejszeniu przestrzeni powietrznej w zatokach spowodowanej najczęściej procesem zapalnych (ostrym jak i przewlekłym) oraz obecnością guza w zatokach.

[edytuj] Historia

Jako pierwszy transiluminację czaszki dziecka z wodogłowiem przeprowadził Richard Bright w 1831 roku. Metodę przez lata udoskonalono i wprowadzono do diagnostyki krwawienia wewnątrzczaszkowego przed upowszechnieniem się metod ultrasonograficznych.^[4] Obecnie ma dosyć ograniczone zastosowanie, mimo swojej nieinwazyjności, niskiego kosztu badania i dużej wartości diagnostycznej.

Przypisy