Zatoki przynosowe
Z Wikipedii
Zatoki przynosowe, (łac. sinus paranasales) - przestrzenie pneumatyczne w kościach twarzoczaszki mające połączenie z jamą nosową. Powstają jako wpuklenia błony śluzowej, które od jamy nosowej wrastają w otaczające kości i od nich przyjmują swoje nazwy. Zaczynają się one rozwijać u człowieka już w życiu płodowym, ostateczne zaś wymiary osiągają w drugiej dekadzie życia[1]. W rozwoju embrionalnym jako pierwsza wykształca się zatoka szczękowa.
Rola zatok przynosowych w organizmie człowieka jest przedmiotem wielu badań i nie została ostatecznie wyjaśniona. Niektóre, domniemane funkcje zatok przynosowych przedstawiono poniżej[2]:
- oddechowa (nawilżanie i ogrzewanie wdychanego powietrza oraz wyrównanie różnicy ciśnień podczas oddychania lub podczas gwałtownego wzrostu jego wartości);
- węchowa;
- mechaniczna (ochrona mózgoczaszki przed urazami);
- termiczna (termoizolacja oraz ogrzewanie podstawy czaszki i oczodołu);
- statyczna (zmniejszenie wagi szkieletu twarzoczaszki);
- fonetyczna (przestrzeń rezonacyjna, ochrona ucha wewnętrznego przed przewodzeniem drogą kostną własnego głosu);
- bezużyteczna przestrzeń powietrzna twarzoczaszki.
Zatoki przynosowe składają się z:
- zatoki czołowe (parzyste);
- komórki sitowe;
- zatoka klinowa (mogą być dwie);
- zatoki szczękowe (parzyste).
