Dmitrij Szuwajew

Z Wikipedii

Dmitrij Sawieliewicz Szuwajew (ur. 24 października 1854 - zm. 1937). Komandarm 2 ranga (dowódca armii 2 stopnia), generał piechoty (opowiednik generała pułkownika) armii carskiej.

Pochodził z rodziny zasłużonych obywateli guberni orienburskiej. Ukończył Wojskowe Gimnazjum w Orienburgu i 3 Aleksandrowską Szkołę Oficerską w 1872 i Mikołajewską Akademię Sztabu Generalnego w 1878. Oficerem mianowany w 1872 w 2 Turkiestańskiej baterii artylerii, potem służył w 1 turkiestańskiej Brygadzie Artylerii. Brał udział w kampaniach 1873 i 1875 roku. Służył na stanowiskach sztabowych m.in. w sztabie Orienburskiego Okręgu Wojskowegoi jako wykładowca akademii i szkół oficerskich m, in. w Nowoczerkaskiej Kozackiej Szkole Junkrów. Od 11 maja 1885 komemndant tej uczelni, a od 23 maja 1899 komendant Kijowskiej Szkoły Oficerskiej. 10 stycznia 1905 dowódca 5 Dywizji Piechoty, zatwierdzony na stanowisko 6 grudnia 1906 i mianowany generałem lejtnantem. Od 24 maja 1908 dowódca 5 Kaukaskiego Korpusu Piechoty. Od 8 sierpnia 1909 szef Głównego Zarządu Zaopatrzenia i szef zaopatrzenia Ministerstwa Wojny. W 1911 mianowany generałem piechoty.

W czasie I wojny światowej od 13 grudnia 1915 do marca 1916 główny intendent polowy Najwyższego Naczelnego Dowódcy armii rosyjskiej. ponieważ zaopatrzenie na szczeblu front korpus nie zdawało egzaminu w działaniach bojowych w 1916 zorganizował armijne bazy zaopatrzenia. Od 15 marca 1916 do 3 stycznia 1917 minister wojny. Od stycznia 1917 członek Rady Państwa. Od 10 marca członek Rady Wojennej

Po rewolucji październikowej w 1918 wstąpił do Armii Czerwonej. Wykładowca w uczelniach wojskowych Armii Czerwonej, w tym na kursach wyższych dowódców "Wystrieł".

W wojnie polsko-bolszewickiej 1920 szef sztabu 4 Armii . Po zranieniu dowódcy armii J. Siergiejewa objął nad nią dowództwo, ale nie spełnił pokładanych w nim nadziei. Dowodził nieudolnie , rozciągfnął swoje dywizji na szerokim froncie. Po rozbiciu sztabu jego armii pod Ciechanowem i zniszczeniu jej radiostacji przez polską kawalerię, nie wykazał inicjatywy i nie nawiązał łączności z dowództwem Frontu M. Tuchaczewskiego. Gdy otrzymał informacje o polskiej ofensywie wydał rozkaz odwrotu, po czym porzucił walczące oddziały i uciekł ze sztabem do Wilna. Mimo utraty armii i dowodów nieudolności Tuchaczewski powierzył mu we wrześniu 1920 dowództwo nad odtworzoną 4 Armią z zadanie odbicia Brześcia n/Bugiem z rąk Polaków. Nie potrafił tego dokonać. Poniósł wiele porażek, a gdy jego kwatera została rozbita 26 września ponownie porzucił walczące wojska i udał się na tyły.

Po wojnie był m. in. szefem sztabu Piotrogradzkiego Okręgu Wojskowego.

W końcu lat dwudziestych w stanie spoczynku. W roku 1937 , w okresie wielkiej czystki aresztowany przez NKWD i rozstrzelany. Pośmiertnie zrehabilitowany w r. 1956.

[edytuj] Bibliografia

• Bolszaja Sowietskaja Encykłopedija t. 29 Moskwa 1978.
• Janusz Odziemkowski Leksykon wojny polsko-rosyjskiej 1919 - 1920 oficyna Wydawnicza Rytm Warszawa 2004.
• K. A Zalesskij Pierwaja mirowaja wojna. Prawitieli i wojennaczalniki wyd. WECZE Moskwa 2000