Donald Johnson
Z Wikipedii
Donald James Johnson (ur. 9 września 1968 w Bethlehem, Pensylwania) - tenisista amerykański, specjalista gry podwójnej, mistrz Wimbledonu w deblu i mikście. Po wieloletniej karierze w wieku 33 lat doszedł do pozycji lidera światowego rankingu gry podwójnej. Wystąpił również w reprezentacji USA w Pucharze Davisa.
Spis treści |
[edytuj] Życiorys
Leworęczny (z bekhendem oburęcznym) Johnson w latach 1987-1991 występował w rozgrywkach akademickich w USA, broniąc barw University of North Carolina; miał już wówczas na koncie nagrodę amerykańskiej federacji tenisowej USTA za sportową postawę wśród juniorów (1986). Po ukończeniu studiów (z dyplomem ekonomisty) przystąpił w 1992 do rywalizacji wśród tenisistów zawodowych.
Początkowo grał zarówno w turniejach singlowych, jak i deblowych, osiągając w obu specjalnościach przeciętne rezultaty, głównie na poziomie challengerowym; rychło okazało się, że lepiej odnajduje się jako deblista. W 1992, w parze z Irlandczykiem Owenem Caseyem, wygrał challenger w Brunei. Wśród jego partnerów z tego okresu byli m.in. znani później gracze – deblista Hindus Leander Paes czy dwukrotny zwycięzca US Open i lider rankingu singlowego Australijczyk Patrick Rafter. W 1994 Johnson zagrał w kilku imprezach ze swoim rodakiem Francisco Montaną, osiągając m.in. półfinał turnieju ATP Tour w Barcelonie. W 1996 obaj Amerykanie podjęli stałą współpracę, która już w tymże roku zaowocowała dwoma zwycięstwami turniejowymi – w mieście Meksyk i Amsterdamie, a także wielkoszlemowym ćwierćfinałem na kortach Rolanda Garrosa.
W 1997 Johnson i Montana dość niespodziewanie triumfowali w dużym turnieju w Monte Carlo, pokonując m.in. Jewgienija Kafelnikowa i Daniela Vacka oraz w finale Jacco Eltingha i Paula Haarhuisa. Dalsze dwa finały turniejowe oraz ćwierćfinał Wimbledonu dał Amerykanom pierwszy awans do deblowego Masters, który jednak zakończyli na etapie rozgrywek grupowych z trzema porażkami na koncie. Kolejny sezon był dla obu Amerykanów jeszcze bardziej udany – wygrali cztery turnieje, zaliczyli jeszcze jeden finał, byli w ćwierćfinale French Open, a w turnieju Masters doszli do półfinału.
Na sezonie 1998 Johnson i Montana zakończyli regularne wspólne występy; Johnson w 1999 wygrał dwa turnieje, w portugalskim Estoril mając za partnera Tomasa Carbonella, w szwajcarskim Gstaad – Cyrila Suka. U progu sezonu 2000 Amerykanin kilka turniejów zagrał w parze z Sukiem, imprezę w Meksyku wygrał z Byronem Blackiem z Zimbabwe, ale poważne sukcesy zanotował dopiero wspólnie z Południowoafrykańczykiem Pietem Norvalem. Od wiosny do końca sezonu 2000 Norval i Johnson wygrali cztery turnieje i byli w dwóch finałach. Wśród turniejowych trofeów najcenniejsze pochodziło z Bangalore, gdzie triumfowali w Masters; w finale okazali się lepsi od faworytów gospodarzy Leandera Paesa i Mahesha Bhupathiego, rewanżując się tym samym za porażkę w meczu grupowym tej samej imprezy.
Jeszcze większe sukcesy Johnson odnosił z kolejnym partnerem, którym został w 2001 jego rodak Jared Palmer. W tymże roku Amerykanie wygrali pięć turniejów – dwa na kortach trawiastych, w tym Wimbledon. W Londynie już w ćwierćfinale musieli bronić czterech piłek meczowych w spotkaniu z Juanem Balcellsem i Sjengiem Schalkenem, by następnie w półfinale pokonać Białorusinów Maksa Mirnego i Władimira Wołczkowa, a w finale Czechów Davida Rikla i Jiříego Nováka 6:4, 4:6, 6:3, 7:6. Johnson i Palmer okazali się pierwszą amerykańską parą, zwycięską na kortach Wimbledonu, od 1990 (wygrali wówczas Jim Pugh i Rick Leach). Swoją dobrą dyspozycję utrzymali w kolejnych miesiącach 2001, dochodząc do finału międzynarodowych mistrzostw Kanady (gdzie Rikl i Novak wzięli rewanż) oraz drugiego finału wielkoszlemowego – w US Open. W Nowym Jorku musieli uznać wyższość Wayne'a Blacka i Kevina Ullyetta.
Start w Masters podsumowującym sezon 2001, który ze względu na kłopoty organizatora odbył się z kilkumiesięcznym poślizgiem już w 2002, nie był równie udany jak występ Johnsona z Norvalem, niemniej jednak Amerykanie przeszli fazę grupową i odpadli dopiero w półfinale. Imponujący sezon 2001 – obok pięciu turniejów i dwóch finałów turniejowych z Palmerem Johnson wygrał Acapulco z Kuertenem i był w finale Estoril z Zimonjiciem – a także znakomity początek roku 2002 (w styczniu dwa wygrane turnieje i półfinał Australian Open), dały Johnsonowi awans na pozycję lidera światowego rankingu deblistów 28 stycznia 2002. 33-letni zawodnik nie zdołał długo obronić tej pozycji, chociaż nadal startował udanie w parze z Jaredem Palmerem, na koniec sezonu pozostając najstarszym graczem w czołowej dziesiątce klasyfikacji światowej. Poza wspomnianymi wynikami ze stycznia 2002 Johnson i Palmer w tymże roku byli jeszcze w półfinale Wimbledonu, ćwierćfinale US Open oraz dwóch finałach mniejszych imprez, w tym w Miami. Zakwalifikowali się także do Masters jak czwarta para na świecie, ale nie mogli wystąpić w turnieju, gdyż Johnson poddał się operacji lewego stawu skokowego.
W 2003 Johnson i Palmer doszli do ćwierćfinału Australian Open, a w parze z Hindusem Paesem Johnson był w finale w 's-Hertogenbosch. Były to ostatnie znaczące osiągnięcia Amerykanina, który jesienią 2004 zakończył karierę, żegnając się z zawodowym tenisem porażką w I rundzie US Open z najwyżej rozstawionymi Toddem Woodbridge'm i Jonasem Björkmanem (partnerował mu Scott Humphries).
Cenne sukcesy Donald Johnson odnosił również w grze mieszanej. W parze z Kimberly Po osiągnął w 1999 finał US Open, a rok później z tą samą partnerką triumfował na Wimbledonie. Doświadczona para amerykańska pokonała w wimbledońskim finale nastolatków, przyszłych narzeczonych – Lleytona Hewitta i Kim Clijsters (6:4, 7:6).
W grze pojedynczej Johnson najwyżej został sklasyfikowany w kwietniu 1996 – jako 194. rakieta świata. W turniejach challengerowych nigdy nie zdołał awansować dalej niż do półfinału, a w ATP Tour wygrał jedynie kilka spotkań; na uwagę zasługuje turniej w Indianapolis w 1996, gdzie Johnson pokonał znanego Szwajcara Jakoba Hlaska, a w II rundzie uległ ówczesnemu liderowi rankingu Pete Samprasowi po wyrównanym pojedynku (6:7, 7:6, 2:6). II rundę Johnson osiągnął także w swoim jedynym występie singlowym w Wielkim Szlemie, na French Open 1995. Ostatni raz zagrał w grze pojedynczej w ATP Tour latem 1999 w Gstaad.
Donald Johnson zarobił jako zawodowy tenisista ponad dwa miliony dolarów, w grze podwójnej wygrywając 23 turnieje i w 13 dalszych dochodząc do finałów. W reprezentacji w Pucharze Davisa zagrał jeden raz, jesienią 2001 w barażu o grupę światową przeciwko Indiom. Johnson i Palmer przegrali wówczas z Paesem i Bhupathim, ale reprezentacja USA odniosła zwycięstwo dzięki silnym singlistom Roddickowi i Blake'owi.
[edytuj] Osiągnięcia w turniejach wielkoszlemowych
- Wimbledon
- gra podwójna – wygrana 2001 (z Jaredem Palmerem)
- gra mieszana – wygrana 2000 (z Kimberly Po)
- US Open
- gra podwójna – finał 2001 (z Jaredem Palmerem)
- gra mieszana – finał 1999 (z Kimberly Po)
[edytuj] Zwycięstwa turniejowe
- gra podwójna
- 1996 Meksyk, Amsterdam (oba z Francisco Montaną)
- 1997 Monte Carlo (z Francisco Montaną)
- 1998 Marsylia, Estoril, Hamburg, Palermo (wszystkie z Francisco Montaną)
- 1999 Estoril (z Tomasem Carbonellem), Gstaad (z Cyrilem Sukiem)
- 2000 Meksyk (z Byronem Blackiem), Estoril, Nottingham, Bazylea, Doubles Championship (wszystkie z Pietem Norvalem)
- 2001 Acapulco (z Gustavo Kuertenem), Scottsdale, Barcelona, Nottingham, Wimbledon, Sztokholm (wszystkie z Jaredem Palmerem)
- 2002 Ad-Dauha, Sydney (oba z Jaredem Palmerem)
- gra mieszana
- 2000 Wimbledon (z Kimberly Po)
[edytuj] Finały turniejowe
- gra podwójna
- 1997 Stuttgart (korty ziemne), Ostrawa (oba z Francisco Montaną)
- 1998 Dubaj (z Francisco Montaną)
- 2000 Stuttgart (korty ziemne, z Lucasem Arnoldem), Tuluza, Stuttgart (hala, oba z Pietem Norvalem)
- 2001 Estoril (z Nenadem Zimonjiciem), Montreal, US Open (oba z Jaredem Palmerem)
- 2002 Miami, Nottingham (oba z Jaredem Palmerem)
- 2003 's-Hertogenbosch (z Leanderem Paesem)
- gra mieszana
- 1999 US Open (z Kimberly Po)
