James Blake

Z Wikipedii

James Blake
James Blake, Miami 2007
Państwo	Stany Zjednoczone
Miejsce zamieszkania	Tampa, Floryda
Data urodzenia	28 grudnia 1979
Miejsce urodzenia	Yonkers, Nowy Jork
Wzrost	185 cm
Waga	83 kg
Gra	praworęczna
Status profesjonalny	1999
Zakończenie kariery	aktywny
Trener	Brian Baker
Gra pojedyncza
Wygrane turnieje	10
Najwyżej w rankingu	4 (20 listopada 2006)
Australian Open	4R (2003 - 2004, 2007)
Roland Garros	3R (2006)
Wimbledon	3R (2006 - 2007)
US Open	QF (2005 - 2006)
Gra podwójna
Wygrane turnieje	5
Najwyżej w rankingu	31 (31 marca 2003)
Strona internetowa

James Riley Blake (ur. 28 grudnia 1979 w Nowym Jorku), amerykański tenisista, zdobywca Pucharu Davisa.

Dla kariery tenisowej zrezygnował ze studiów na Harvardzie. Jego pierwszym trenerem został Brian Barker, który jest nim do dnia dzisiejszego. W 1999 rozpoczął występy w gronie tenisistów zawodowych i już rok później, po wygraniu dwóch turniejów niższej rangi (challengerów), uzyskał tytuł "debiutanta sezonu". W 2001 po raz pierwszy znalazł się w czołowej setce rankingu światowego; debiutował w reprezentacji narodowej w Pucharze Davisa, wygrywając dwa mecze w grze pojedynczej w meczu o utrzymanie w Grupie Światowej z Indiami. Był w t.r. także w swoich pierwszych półfinałach turniejów cyklu ATP Tour.

Sezon 2002 przyniósł mu dalszy awans w rankingu i kolejne sukcesy. Był w finale turniejów w Memphis (porażka z Roddickiem) i Newport (korty trawiaste, porażka z Dentem), a w sierpniu t.r. wygrał turniej w Waszyngtonie, pokonując w drodze po tytuł m.in. Corretję, Agassiego i Srichaphana. W turnieju w Cincinnati świętował pierwsze zwycięstwo turniejowe w grze podwójnej, partnerując rodakowi Toddowi Martinowi. W 2003 awansował do finału turnieju w Long Island (przegrał ze Srichaphanem); w maju 2003 osiągnął najwyższą pozycję w rankingu światowym w karierze (nr 22). W marcu t.r. był klasyfikowany na pozycji nr 33 w rankingu deblistów.

Kolejny sezon nie był już tak udany. Kontuzja szyi wyłączyła Blake'a z gry na kilka miesięcy, zawodnik przeżył również śmierć ojca (po chorobie nowotworowej). Powrót do czołówki światowej rozpoczął w 2005, dochodząc do finału w Waszyngtonie (przegrał z Roddickiem) i wygrywając turniej w New Haven (w finale pokonał Lopeza). W wielkoszlemowym US Open osiągnął ćwierćfinał, eliminując m.in. wicelidera rankingu światowego Nadala. W październiku 2005 wygrał halowy turniej w Sztokholmie.

Sezon 2006 rozpoczął od zwycięstwa w turnieju w Sydney, w marcu t.r. wygrał turniej w Las Vegas.

Blake jest tenisistą dynamicznym i efektownym. Jego swoistym przekleństwem są tzw. "piękne porażki" - prawdopodobnie najbardziej zapadły w pamięci kibiców długie pojedynki z najlepszymi zawodnikami na świecie, zakończone jednak porażką Blake'a. Takimi meczami były m.in. spotkania z Australijczykiem Hewittem na US Open 2001 i 2002 (w czasie jednego z meczów doszło do skandalu, kiedy Hewitt zarzucił jednemu z arbitrów liniowych stronniczość ze względu na kolor skóry - Blake jest Afroamerykaninem) oraz ćwierćfinał US Open 2005 z Agassim, w którym Blake nie wykorzystał prowadzenia 2:0 w setach, a decydujący set piąty przegrał w tie-breaku.

W reprezentacji w Pucharze Davisa przyczynił się do awansu do półfinału rozgrywek w 2002, występując głównie jako deblista w parze z Toddem Martinem. W 2007 był w składzie zwycięskiej ekipy Amerykanów, zdobywając m.in. dwa punkty singlowe w finale z Rosją (pokonał Jużnego i Tursunowa). Partnerując Lindsay Davenport i Serenie Williams zdobył dwukrotnie mikstowy Puchar Hopmana.

Niezależnie od kariery sportowej Blake próbował swoich sił jako model. Tenisistą zawodowym, ale o dużo mniejszych osiągnięciach, jest jego starszy brat Thomas (ur. 29 grudnia 1976), w listopadzie 2002 sklasyfikowany na pozycji nr 141 w rankingu deblowym.

[edytuj] Sukcesy

[edytuj] Zwycięstwa w turniejach ATP (10)

Legenda
Wielki Szlem (0)
Tennis Masters Cup (0)
ATP Masters Series (0)
ATP Tour (10)

Lp.	Rok	Turniej	Finalista	Wynik
1.	2002	Waszyngton	Paradorn Srichaphan	1:6, 7:6(5), 6:4
2.	2005	New Haven	Feliciano López	3:6, 7:5, 6:1
3.	2005	Sztokholm	Paradorn Srichaphan	6:1, 7:6(6)
4.	2006	Sydney	Igor Andriejew	6:2, 3:6, 7:6(3)
5.	2006	Las Vegas	Lleyton Hewitt	7:5, 2:6, 6:3
6.	2006	Indianapolis	Andy Roddick	4:6, 6:4, 7:6(5)
7.	2006	Bangkok	Ivan Ljubičić	6:3, 6:1
8.	2006	Sztokholm	Jarkko Nieminen	6:4, 6:2
9.	2007	Sydney	Carlos Moya	6:3, 5:7, 6:1
10.	2007	New Haven	Mardy Fish	7:5, 6:4