Droga kołowa

Z Wikipedii

Droga kołowa jest to droga przeznaczona do poruszania się za pomocą pojazdów kołowych. Droga taka charakteryzuje się utwardzoną nawierzchnią (zwykle asfalt, beton, żwir, szuter, bruk itp.). Utwardzenie składa się zazwyczaj z kilku warstw, ale może nim być również tylko utwardzenie powierzchni gruntu.

Droga kołowa składa się z jezdni (części przeznaczonej dla ruchu pojazdów) oraz pobocza. Pobocze jest niezbędne ze względów konstrukcyjnych (np. ułatwia odprowadzanie wody z nawierzchni). Niekiedy, szczególnie w miastach, pobocze stanowi chodnik, czyli część drogi wydzielona dla ruchu pieszych.

Drogę stanowi również towarzysząca jej infrastruktura, jak: znaki drogowe (poziome i pionowe), słupki odległościowe, parkingi, stacje benzynowe itp.

Miejsce, w którym spotykają się dwie drogi (przecinają lub łączą), nazywa się skrzyżowaniem. Budowla służąca do przekraczania przeszkody wodnej to most, a budowla służąca do bezkolizyjnego skrzyżowania z inną drogą to wiadukt. Drogę przechodzącą pod powierzchnią ziemi lub pod wodą chroni konstrukcja zwana tunelem.

Zasady zachowania się na drodze regulują odpowiednie prawa. W Polsce jest to Ustawa "Prawo o ruchu drogowym". Aby uniknąć nieporozumień, w większości krajów obowiązują te same prawa wynikające z Konwencji Wiedeńskiej ratyfikowane przez większość państw europejskich w tym Polskę. Czasem różnice między prawami dwóch państw są niewielkie (np. dotyczą ograniczeń prędkości), ale niekiedy różnice są istotne: np. w niektórych krajach obowiązuje ruch lewostronny.

Pierwsze znane drogi na świecie zbudowali Sumerowie (ok. 2300 p.n.e.), Chińczycy (XI wiek p.n.e.), Inkowie (Wielka Droga Królów).

Zapewne najdoskonalsze drogi starożytności są zasługą Rzymian - niektóre z nich przetrwały do dziś. Drogi rzymskie umożliwiały szybką komunikację legionów, posłańców i kupców, oraz stanowiły siatkę oplatającą całe Imperium, z centralnym punktem - Rzymem (stąd powiedzenie "wszystkie drogi prowadzą do Rzymu").

Wzdłuż dróg sadzono wysokie drzewa, zwykle akacje lub topole. Drzewa zapewniały cień wędrowcom (latem) i osłonę przed wiatrem (zimą). W późniejszych czasach drzewa dawały również maszerującym wojskom pewien kamuflaż, chroniąc je przed wzrokiem zwiadowców przeciwnika.