DVB-H

Z Wikipedii

System DVB-H - (ang. Digital Video Broadcast Handheld) jest odmianą systemu DVB-T, dostosowaną do małych urządzeń przenośnych np. telefonów komórkowych. Specyfikacja systemu jest opisana normą europejską EN 302 304.

Spis treści

1 Cechy transmisji cyfrowej
2 Cechy transmisji cyfrowej
3 DVB-H w Polsce
4 Zobacz też

[edytuj] Cechy transmisji cyfrowej

Telewizja cyfrowa w systemie DVB-H (Digital Video Broadcasting - Handheld) pozwala odbierać treści audio-wideo w urządzeniach mobilnych, takich jak telefony komórkowe, palmtopy i inne urządzenia multimedialne. DVB-H formalnie zostało przyjęte jako standard ETSI (European Telecommunications Standard Institute) w listopadzie 2004 roku i przystosowane do funkcjonującego już standardu naziemnej telewizji cyfrowej DVB-T. Technologię tę odpowiednio zmodyfikowano, by pokonać bariery techniczne związane z zasilaniem i maksymalnym wydłużeniem żywotności baterii urządzeń mobilnych. DVB-H pozwala na odbiór programów telewizyjnych oraz transmisję danych, wykorzystując jako kanał zwrotny sieć telefonii komórkowej, przez co staje się w pełni interaktywna. Użytkownicy mają możliwość oglądania telewizji na żywo w ruchu, podczas przemieszczania się, w miejscach gdzie do tej pory nie było to możliwe. Mobilna telewizja cyfrowa niesie za sobą także inne korzyści, takie jak interaktywność, przesył danych itp.

W zależności od konfiguracji oraz wymagań operatora system DVB-H może składać się z następujących elementów składowych:

Cyfrowej stacji czołowej wykonanej w standardzie DVB-H
Systemu nadajników radiowych standardu DVB-H
Systemu ESG (Electronic Service Guide) - odpowiednik EPG (Electronic Program Guide) ale nieograniczony do programów telewizyjnych.
Systemu CAS (Conditional Access System) - system warunkowego dostępu (kodowanie programów)
Systemu zarządzania treścią
Terminali przenośnych standardu DVB-H (telefonów komórkowych, przenośnych telewizorów, odtwarzaczy MP4, laptopów)

[edytuj] Cechy transmisji cyfrowej

System DVB-H może pracować na następujących możliwych częstotliwościach:

VHF-III (170-230 MHz lub części tego pasma)
UHF-IV/V (470-862 MHz lub części tego pasma
L (1.452-1.492 GHz)

DVB-H może być obsługiwany poprzez tę samą platformę, która obsługuje system DVB-T. Komisja Europejska wezwała państwa członkowskie do udostępnienia częstotliwości dla przekazu komórkowego, tak szybko jak to możliwe (w zakresie UHF - 470 – 862 MHz). Ze względu na właściwości techniczne, częstotliwości te uważa się za najbardziej odpowiednie dla komórkowych usług multimedialnych. Ponadto Komisja rozpoczęła także proces otwarcia innego zakresu częstotliwości dla usług telewizji komórkowej, tzw. zakresu L (1452 – 1492 MHz), jako rozwiązania awaryjnego.

Technologia DVB-H, dzięki poparciu Komisji Europejskiej, może się stać cennym atutem w wyścigu o rynek cyfrowej telewizji mobilnej.

[edytuj] DVB-H w Polsce

W lutym 2008 roku doszło do porozumienia operatorów telefoni komórkowej PTK Centertel Sp. z o.o., Polkomtel S.A., Polska Telefonia Cyfrowa sp. z o.o. i P4 w sprawie budowy sieci DVB-H w Polsce. Operatorzy żądają gwarancji od UKE. Chcą oni przepisów gwarantujących m.in. kilkuletni okres wyłączności na udostępnianie telewizji mobilnej, ponieważ operatorzy wirtualni nie ponoszą kosztów budowy i utrzymania infrastruktury. Na razie trwają testy na terenie Warszawy oraz Krakowa. W obydwu aktualnie działających multipleksach dostępne są następujące kanały: