Edmund Kolbuszowski
Z Wikipedii
 |
Ten artykuł wymaga uzupełnienia źródeł podanych informacji. Aby uczynić go weryfikowalnym, należy podać przypisy do materiałów opublikowanych w wiarygodnych źródłach. |
 |
Ten artykuł wymaga dopracowania zgodnie z zaleceniami edycyjnymi. Należy w nim poprawić: forma, dane biograficzne. Po naprawieniu wszystkich błędów można usunąć tę wiadomość. |
Edmund Kolbuszowski (ur. ? w Sieniawie Starej, zm. 1919) - polski dziennikarz.
Edmund Kolbuszowski urodził się w Sieniawie Starej na Wołyniu jako syn Ksawerego i Felicji. Ojciec Edmunda, Ksawery, własnym kosztem wystawił jakiś oddział wojskowy w czasie powstania styczniowego 1863 r. Z tego powodu musiał opuścić wraz z rodziną Cesarstwo Rosyjskie. Przeniósł się do Galicji i jako bogaty człowiek kupił majątek Zaborze k. Uhnowa w rejonie Rawy Ruskiej.
Spis treści |
[edytuj] Wykształcenie
Edmund po ukończeniu nauki w szkole średniej rozpoczął studia medyczne na Uniwersytecie Wiedeńskim. Specjalnie interesowała go psychiatria. W tym też okresie zaczął zaznajamiać się z ruchem socjalistycznym.
[edytuj] Kariera dziennikarza
Po przyjeździe do Lwowa, rozpoczął pracę jako dziennikarz. Pracował w rozmaitych czasopismach i gazetach, m.in. ze znanym wydawcą lwowskim Milskim. Redagował też „Łowcę Polskiego”, gdzie zamieszczane były jego felietony i program. Jako przedstawiciel dziennikarzy polskich brał udział w Wielkim Zjeździe Dziennikarzy Słowiańskich w Pradze czeskiej. Ponieważ praca dziennikarza nie przynosiła mu większych pieniędzy na utrzymanie domu, pracował w Miejskim Biurze Pracy w ratuszu lwowskim.
[edytuj] Praca zawodowa
Pracował w Austriackim Biurze Korespondencyjnym we Wiedniu, Oddz. we Lwowie, i po upadku Austrii, wspólnie z Iżykowskim, był współtwórcą późniejszej Polskiej Agencji Telegraficznej (PAT). Przez pewien czas był też kierownikiem jednej z drukarń polskich we Lwowie. Był współzałożycielem Związku Dziennikarzy Polskich.
[edytuj] Życie rodzinne
Ożenił się z Zofią Dzikowską, córką dziennikarza, literata Mieczysława Chamskiego-Dzikowskiego. Miał dwoje dzieci: Władysława (zginął w czasie obrony Lwowa w 1918 r.) i Marię Danutę.
Zmarł z powodu zapalenia płuc w maju 1919 r. Pochowany został na Cmentarzu Łyczakowskim (pole nr 14) w grobowcu, który kupił na około dwa tygodnie przed śmiercią.
[edytuj] Bibliografia
Zob. też: Sławomir Nicieja, „Łyczaków. Dzielnica za Styksem”, Zakład Narodowy im. Ossolińskich, Wrocław-Warszawa-Kraków 1998, s. 455 i 458.
