Effi Eitam
Z Wikipedii
| Efi Eitam ur. 1952 |
|
 |
|
| Minister bez teki w I rządzie Ariela Szarona |
|
| Okres urzędowania | od 8 kwietnia 2002 do 18 września 2002 |
| Przynależność polityczna | Narodowa Partia Religijna |
| Minister narodowej infrastruktury w I rządzie Ariela Szarona |
|
| Przynależność polityczna | Narodowa Partia Religijna |
| Okres urzędowania | od 18 września 2002 |
| Minister budownictwa i konstrukcji w II rządzie Ariela Szarona |
|
| Przynależność polityczna | Narodowa Partia Religijna |
| Okres urzędowania | od 3 marca 2003 do 10 czerwca 2004 |
Ephraim "Effi" Eitam (Fein) (hebr. אפרים (אפי) איתם (פיין), ur. 25 lipca 1952) - izraelski polityk religijno-syjonistyczny. Eitam jest członkiem Odnowionej Partii Narodowo-Syjonistycznej i byłym liderem Narodowej Partii Religijnej (Mafdal). Generał brygady (rezerwy) izraelskich sił zbrojnych, bohater wojenny odznaczony Medalem Honoru za udział w Wojnie Yom Kippur.
Urodzony w 1952 roku w kibucu Ein Gev i otrzymawszy świeckie wykształcenie, Eitam wstąpił do armii i wkrótce został oficerem. W czasie swojej służby stał się ortodoksyjnym Żydem. Ukończył studia z nauk politycznych i stosunków międzynarodowych. Jest żonaty, ma ósemkę dzieci.
Spis treści |
[edytuj] Kaiera wojskowa
Eitam był generałem brygady służby czynnej w latach 1971-2001. Był także dowódcą oddziału Golani podczas operacji uwolnienia zakładników w Entebbe, dowódcą batalionu piechoty podczas Operacji Litani (inwazja Izraela na Liban w 1978 r.), dowódcą szkoły oficerskiej w trakcie operacji Pokój dla Galilei w 1982, dowodził też brygadą Givati w czasie pierwszej Intifady.
W czasie Wojny Yom Kippur, 7 października 1973, Eitam i jego sierżant zatrzymali syryjskie czołgi przed penetracją przez nie miasta Nafah, położonego na Wgórzach Golan, używając tylko 3 pocisków z Bazooki i ciężkiego karabinu maszynowego. Następnie uratowali rannych z Nafah.
[edytuj] Kariera polityczna
Po odejściu z czynnej służby, Eitam - jeden z najwyższych oficerów, będących ortodoksyjnymi Żydami - typowany był na lidera ruchu religijnego syjonizmu. Poglądy Eitama postrzegane są jako bardzo "jastrzębie" i zdecydowane. Jest im wierny i niechętny wszelkim kompromisom. Często krytykowany przez lewą stronę izraelskiej sceny politycznej, oskarżającą go nawet o mesjanistyczne ciągoty. często przytacza się jedną z jego wypowiedzi: "Mam marzenie prowadzenia wszystkich Izraelczyków. Myślę, że jest to moje przeznaczenie."
[edytuj] 2002 rok
W 2002 roku Eitam przyłączył się do Narodowej Partii Religijnej i został wybrany jej przywódcą. Wkrótce potem Eitam i Mafdal weszli w skład pierwszego rządu Ariela Szarona i zachęcali go do zintensyfikowania działań antyterrorystycznych. Śmierć 135 Izraelczyków w palestyńskich samobójczych atakach zmusiły Szarona do zarządzenia realizacji Operacji Ochronna Tarcza. W jej wyniku zginęło 29 żołnierzy izraelskich i ponad 50 Palestyńczyków, doprowadziła do załamania się tzw. Intifady Al-Aksa.
[edytuj] Od 2003 roku
W marcu 2003 r. Eitam zgodził się przyłączyć do drugiego rządu Szarona, w skład którego wszedł Likud, Szinui i Mafdal, na następujących warunkach: twarda postawa względem Palestyńczyków, używanie wojska w operacjach antyterrorystycznych, wspieranie planu Mapy Drogowej, ale pod warunkiem iż Palestyńczycy zastąpią Jasera Arafata demokratycznie wybranym premierem, wspieranie budowy bariery oddzielającej Izrael od Zachodniego Brzegu, ale pod warunkiem objęcia przez nie głównych osiedli żydowskich, znalezienie rozwiązania dla ludzi, którzy nie mogą wejść w związek małżeński zgodnie z prawem religijnym (wprowadzenie instytucji zbliżonej do małżeństwa cywilnego), wcielenie do wojska ultraortodoksyjnych Żydów, utrzymanie żydowskiego charakteru państwa, zobowiązanie się Szinui, iż będzie dążyło do kompromisu z Mafdalem w sprawach państwowych i religijnych.
Po ujawnieniu przez Szarona jego planu wycofania ze Strefy Gazy w 2004 roku, Efi Eitam i Itzhak Levi wyszło z rządu na znak protestu.
W październiku 2005 Eitam sprzeciwił się wyrokowi izraelskiego Sądu Najwyższego, który karał armię izraelską za używanie Palestyńczyków jako żywych tarczy. Twierdził m.in. "Sędziowie Sądu Najwyższego zademonstrowali dzisiaj, iż ich łaska dla okrutnych spowoduje okrucieństwo dla łaskawych i wystawi [izraelskich] żołnierzy na jeszcze większe niebezpieczeństwo." [1]
[edytuj] Eitam vs. Orlev
Swego czasu głośny był konflikt wewnątrzpartyjny pomiędzy Eitamem a Zevulunem Orlevem. Ten drugi postrzegany był jako lider frakcji pragmatycznej w Mafdalu, w przeciwieństwie do Eitama - zwolennikiem twardego stanowiska i nie zmieniającego swoich poglądów i przekonań. Orlev oskarża Eitama o skupianie się tylko na kwestii osadnictwa, a ten odwdzięcza mu się posądzeniami o nie wypełnianie obowiązków religijnych, brak wsparcia dla osadników z Gush Katif i brakiem chęci dla rozwiązania problemów socjoekonomicznych. Eitam miał zwłaszcza pretensje do Orleva o pozostanie w rządzie Szarona, nazywając go "Meimadnikiem" (członkiem ugrupowania lewicowego Żydów religijnych Meimad) i "uzależnionym od stołka". Orlev odpowiedział, iż jedyną drogą do przeszkodzenia w realizacji planu Szarona jest pozostanie w rządzie i próby dokonania tego "od środka". Jednocześnie zwracał uwagę na konieczność ochrony innych interesów Mafdalu, takich jak religijna edukacja czy usługi. Jednocześnie podkreślał konieczność przeciwstawiania się skrajnie nacjonalistycznym i mesjanistycznym poglądom Eitama. Wkrótce potem jednak ministrowie z Narodowej Partii Religijnej również opuścili rząd Szarona.
[edytuj] Izraelska Unia Narodowa
W 2004 r. Eitam i Levi opuścili gabinet, ale Narodowa Partia religijna odmówiła wyjścia z rządu. Eitam i Levi zrezygnowali więc z członkostwa w Mafdalu i założyli "Odnowioną Partię Narodowo-Syjonistyczną". W 2005 ugrupowanie to przyłączyło się do Izraelską Unię Narodową - listę ugrupowań prawicowych starujących w wyborach do Knessetu.
2 lutego 2006 Eitam został zraniony przez policjanta na koniu, który próbował rozpędzić manifestację osadników w Amona, chcących nie dopuścić do zniszczenia ich domów w ramach akcji likwidacji osiedli. Akcja wkrótce zamieniła się w brutalną walkę - policja uzyła pałek, w odpowiedzi na rzucanie w nią kamieni przez osadników. Eitam próbował uspokoić obie strony, ale został uderzony w głowę pałką przez policyjnego jeźdźca. Był hospitalizowany. W efekcie oskarżył pełniącego wówczas obowiązki premiera Ehuda Olmerta o wydanie bezpośrednich rozkazów wykorzystania "brutalnej przemocy" przeciwko protestującym.
9 lutego 2006 Izraelska Unia Narodowa utworzyła wspólną listę wyborczą z Narodową Partią Religijną, byłą partią Eitama. Ten ostatni wszedł z niej do siedemnastego Knessetu.
[edytuj] Stanowiska rządowe
W swojej karierze politycznej, Eitam zajmował stanowisko:
- ministra bez teki (od 8 kwietnia 2002 do 18 września 2002),
- ministra narodowej infrastruktury (od 18 września 2002)
- ministra budownictwa i konstrukcji (od 3 marca 2003 do 10 czerwca 2004)
