Elektryczne Gitary

Z Wikipedii

Elektryczne Gitary
Kuba Sienkiewicz - lider zespołu (gitara, śpiew)
Rok założenia	1990
Pochodzenie	Warszawa,  Polska
Gatunek	rock, pop rock
Wytwórnia płytowa	Zic - Zac, PolyGram Polska / Universal Music Polska, Warner Music Polska
Aktualni członkowie
Kuba Sienkiewicz, Tomasz Grochowalski, Aleksander Korecki, Piotr Łojek, Leon Paduch, Jacek Wąsowski.
Byli członkowie
Rafał Kwaśniewski, Marek Kanclerz, Robert Wrona (1965-2003), Jarosław Kopeć
Współpracownicy
Paweł Walczak
Kolekcja cytatów w Wikicytatach
Strona internetowa

Elektryczne Gitary - polski zespół rockowy utworzony w 1990 roku przez Rafała Kwaśniewskiego, Piotra Łojka i Kubę Sienkiewicza. Logo zespołu to elektryczny kot, rysunek plastyka Jarka Koziary.

Zespół ten zdobył znaczny rozgłos mimo że lider Kuba Sienkiewicz nigdy nie ukrywał, że nie traktuje stylistyki rockowej zbyt poważnie. Mówił, że jest jest ona jedynie elementem parodii - na koncertach gram tak, żeby uzyskać jak największą parodię tego co robię, nawet solówki czasem wycinam tak, jakby same z siebie się naśmiewały - powiedział w 1994 roku, w książce Jestem zdrowy (wyd. PLJ), zawierającej wywiady z nim, teksty piosenek, komentarze do nich i rysunki Jarka Koziary.

Spis treści 1 Historia 2 Dyskografia 2.1 Albumy 2.2 Składanki 2.3 Single 3 Przeboje 4 Muzycy 4.1 Obecni 4.2 Byli 5 Linki zewnętrzne

[edytuj] Historia

Pierwszy koncert zespół zagrał z perkusistą Markiem Kanclerzem 10 maja 1990 w warszawskim klubie Hybrydy. Zespół od początku grał głównie utwory Kuby Sienkiewicza, ale czerpał również z twórczości takich artystów jak Stanisław Staszewski, Jacek Kleyff, Rafał Wojaczek czy Jan Krzysztof Kelus.

W roku 1991 zespół podpisał kontrakt z wytwórnią Zic-Zac. Jej efektem była praca nad debiutancką płytą Elektrycznych Gitar Wielka radość, która ostatecznie została wydana dopiero rok później. Oprócz znanych z anten radiowych przebojów , takich jak Jestem z miasta i Włosy miała zawierać ona wiele nowych utworów - min. Przewróciło się, Koniec. Na płycie w dwóch piosenkach (Będę szedł i Wszystko ch.) na saksofonie zagrał Aleksander Korecki, który na stałe związał się z grupą w 1995. Tuż przed nagrywaniem w studiu debiutanckiego krążka, z zespołu odszedł Marek Kanclerz - na płycie słychać go tylko w piosence Włosy, która była nagrana na sesji próbnej w 1990. Na koncertach zastępował go później nowy perkusista, zmarły w 2003 roku Robert Wrona, wcześniej zasilający szeregi zespołu Immanuel. W trakcie nagrywania płyty do zespołu dołączył za to Tomasz Grochowalski, były członek zespołu Closterkeller.

Popularność zespołu rozpoczęła się od połowy roku 1991. Piosenki zespołu najpierw zaczęły się pojawiać w lokalnych rozgłośniach radiowych, następnie w Trójce (która szczyciła się później, że Elektryczne Gitary były ich odkryciem), a potem w innych ogólnopolskich rozgłośniach. Od tej pory zespół grywał coraz większe trasy koncertowe, na ich występy przychodziło po kilka tysięcy osób.

Po wspomnianych zmianach składu, w drugiej połowie 1992 na koncertach zespół występował tak - Kuba Sienkiewicz - gitara, śpiew; Rafał Kwaśniewski - gitara solowa, Tomasz Grochowalski - gitara basowa, Piotr Łojek - instrumenty klawiszowe, Robert Wrona - perkusja. Na koncertach pojawiają się nowe utwory - przygotowywane na nową płytę - Dzieci wybiegły, Widmo krąży; ale też wydana dopiero w 1996 Celina Stanisława Staszewskiego, i śpiewana przez gitarzystę Rafała Kwaśniewskiego piosenka Jenny, Jenny, wydana później na albumie jego zespołu PRL zatytułowanej Polski Rokendrol

Jednak w drugiej połowie 1992, gdy popularność grupy rośnie, Rafał Kwaśniewski zostaje poproszony przez muzyków o opuszczenie zespołu. Jako że jego odejście zbiegło się właśnie z wypuszczeniem na rynek debiutanckiej płyty Elektrycznych Gitar, teledyski, materiały promocyjne, trasy koncertowe zespół organizuje już bez jego udziału.

W takim składzie (Kuba Sienkiewicz, Piotr Łojek, Tomasz Grochowalski, Robert Wrona) zespół w 1993 nagrywa drugą płytę A ty co. Od początku autorzy zakładali, że będzie się różniła od debiutanckiego krążka, inaczej zabrzmi. I rzeczywiście, jest ona zdecydowanie mniej pogodna od poprzedniczki i bardziej oszczędna w dźwięki. Brzmienie wydaje się bardziej surowe, choć na płycie pojawiły się solówki klawiszowe. To właśnie z tej płyty pochodzą takie utwory jak Spokój grabarza, Wyszków tonie, Nie pij Piotrek, Dylematy oraz bezapelacyjnie największy przebój krążka - Dzieci wybiegły.

Rok po wydaniu tej płyty Elektrycznych Gitar, nie mogąc pogodzić gry w zespole z życiem osobistym, z zespołu odchodzi Robert Wrona. Jego miejsce w zespole zajmuje Jarosław Kopeć z Warszawskiej Opery Kameralnej. Zespół na nowo aranżuje piosenki, niektóre z nich pojawiają się na koncertach w innych, nieco bardziej rozbudowanych wersjach (Włosy, Koniec).

Na początku 1995 zespół wydaje kolejny album, zatytułowany Huśtawki, zawierający między innymi piosenkę o Żoliborzu Marymoncki Dżon, ze słowami Krzysztofa Bienia. Płytę promował spolszczony przez Kubę utwór Paula McCartneya, Serce jak pies. Album ten jednak sprzedawał się na początku (w 1997 i tak osiągnął status Złotej Płyty) trochę gorzej od dwóch pierwszych płyt zespołu, za co wydawca winił Elektryczne Gitary. Spięcia, które powstawały na tej linii doprowadziły do rozwiązania umowy z Zic-Zakiem.

W roku 1996 Elektryczne Gitary podpisują kontrakt z wytwórnią PolyGram - Mercury (aktualnie Universal Music Polska) i pod jej patronatem wydają płytę Chałtury. Płyta ta stanowi zapis dwóch koncertów które odbyły się 2 września 1995 na placu Krasińskich w Warszawie oraz 7 stycznia 1996 w warszawskim klubie Riviera-Remont. Oprócz znanych wszystkim hitów Elektrycznych Gitar i Kuby Sienkiewicza, na płycie pojawiają się dwa covery w wersjach na żywo - Jestem o(d)padem atomowym z repertuaru kultowej grupy Zacier i Celina Stanisława Staszewskiego, którą w innej wersji grała również grupa Kult. Na płycie zagrał już saksofonista Aleksander Korecki, który powrócił do zespołu w czerwcu 1995, po wydaniu Huśtawek - na stałe. Płytę ilustrował teledysk, zrealizowany w studiu, z piosenką Jestem o(d)padem atomowym, zespół zagrał również kolejną trasę koncertową.

W 1997 roku zespół wydaje aż dwie płyty. Pierwszą z nich jest studyjny album Na krzywy ryj zawierający takie utwory jak Ona jest pedałem, Zdemolowane sklepy (obie Piotra Łojka), Piosenka dla działacza, czy też tytułowy utwór Na krzywy ryj. Jednak większości osób płyta ta kojarzy się z prawdopodobnie największym hitem Elektrycznych Gitar, utworem Co ty tutaj robisz. Sporą popularność osiąga też utwór wydany na singlu z Ja jestem nowy rok - pt. Goń swego pawia.

Tuż po premierze Krzywego ryja, decyzją zespołu, Elektryczne Gitary opuszcza Jarosław Kopeć. Zastępuje go Leon Paduch. Po tej zmianie skład zespołu pozostaje niezmienny.

Płyta Na krzywy ryj powoduje renesans popularności Elektrycznych Gitar, a album świetnie się sprzedaje, trasa promująca nowy album (już z Leonem Paduchem na perkusji) cieszy się świetnym przyjęciem.

Kolejnym albumem wydanym w 1997 roku była ścieżka dźwiękowa do filmu Juliusza Machulskiego Kiler. Podtrzymała ona popularność grupy, która wzrosła po premierze Krzywego ryja Krążek ten zawierał piosenki znane z wcześniejszego albumu studyjnego i cztery nowe utwory nagrane już z nowym perkusistą - trzy instrumentalne i wielki przebój Kiler, który został napisany podobno w pięć minut. Płyta z muzyką do Kilera była najlepiej sprzedającym się soundtrackiem do polskiej produkcji w fonografii.

Współpraca pomiędzy zespołem a Juliuszem Machulskim była na tyle udana, że w 1999 Elektryczne Gitary nagrywają ścieżkę dźwiękową do następnej części filmu, Kiler-ów 2-óch. Rezultatem tych prac były kolejne przeboje zespołu - Co powie Ryba, Nie jestem sobą i mniej znane Ja mam szczęście. Zespół gra koncerty plenerowe, występuje na trasach organizowanych przez komercyjne rozgłośnie radiowe.

W roku 2000 Elektryczne Gitary mają już za sobą 10 lat działalności, a na rynku ukazuje się dwupłytowy album Słodka maska. Pierwsza płyta zawiera nagrania studyjne (w tym dwa nieznane szerszej publiczności utwory Kazimierza Grześkowiaka), natomiast druga płyta została zarejestrowana podczas koncertów które odbyły się 27 maja 2000 w Poznaniu oraz 10 czerwca 2000 w Szczecinie. Piosenką promującą był utwór Nowa gwiazda, do którego nakręcono teledysk. Wyśmiewał on realia wyborów w Polsce, a właściwie głupotę części głosujących. TVP nie chciała emitować tego klipu, co ujemnie wpłynęło na promocję płyty. Singlem promującym była też piosenka Napady ze słowami Jacka Bojakowskiego. Sami muzycy na początku nie do końca byli przekonani do tego materiału. Płyta nie sprzedała się tak dobrze, jak wcześniejsze produkcje grupy.

W 2002 roku Elektryczne Gitary po raz kolejny napisały ścieżkę dźwiękową do filmu. Tym razem był to film komediowy Jacka Bromskiego Kariera Nikosia Dyzmy z Cezarym Pazurą w roli głównej. Płytę promował utwór Doktor Dyzma. Muzycy zaaranżowali na nowo stare kawałki grupy, ale stworzyli też kilka nowych, użytych w filmie.

Już w 2003 roku zespół zaczyna pracować nad nowym materiałem. Cały czas gra też bardzo dużo koncertów w całej Polsce, na które jak wspomina Kuba Sienkiewicz jest duże zapotrzebowanie. Jednak niechęć wytwórni do wydania nowego albumu, mimo obszernych materiałów demo, doprowadzi w końcu do rozwiązania umowy z Universalem. Ten zdąży jednak wydać singel Nie urosnę, grany czasem w lokalnych rozgłośniach. W 2004 roku zespół nagrywa tytułową piosenkę do serialu Bulionerzy.

Tak więc w 2006 roku Elektryczne Gitary, mając już przygotowaną płytę, nagrywaną w 2005 i 2006, rozwiązują umowę z Universal Music Polska. Jednocześnie zostaje podpisana umowa z Warner Music Polska. 25 września 2006 pojawia się nowa płyta zatytułowana Atomistyka, poprzedzona singlem Czasy średnie. Dwa dni wcześniej w Warszawie, na Podzamczu, ma miejsce dwugodzinny koncert promujący nowy krążek, który według organizatorów mogło oglądać co najmniej tysiąc osób. Zrealizowano z tego koncertu, opublikowaną później w Internecie, video - relację z piosenką Czasy średnie i wypowiedziami muzyków. Sama płyta jest naznaczona nagromadzeniem klimatu absurdu, a w warstwie muzycznej nie stanowi specjalnego zaskoczenia dla słuchaczy, choć pojawiły się znowu sola na gitarze. Autorami muzyki i tekstów byli Kuba Sienkiewicz, Piotr Łojek i Aleksander Korecki. W połowie listopada pojawia się nowa piosenka promująca, Kiedy mówisz człowiek, do której nakręcono teledysk. Warto zwrócić uwagę, że album ten wzbudził pewne kontrowersje wśród fanów grupy - niektórym z nich nie podobało się, jakie piosenki wybrano z materiałów demo na krążek. Ostatecznie płyta nie została zauważona przez szerszą publiczność.

Od wiosny 2007 zespół koncertuje mniej, decyzją lidera - Jakub Sienkiewicz wyjaśnia, że jest zmęczony wykonywaniem ciągle tych samych kawałków i woli występować rzadziej niż kiedyś. Koncertem zamykającym kolejny sezon koncertowy był występ 10 października 2007 w klubie Alfa, gdzie zespół zaprezentował się obok Bimbru i Daab-u Tym razem nie wystąpił saksofonista Alek Korecki, za to gościnnie pojawił się na drugiej gitarze muzyk Krzysztof Zawadka.

w 2008 zespół znów rusza w trasę, a do zespołu dołącza gitarzysta Jacek Wąsowski - najpierw na doraźne zastępstwa Piotra Łojka lub Alka Koreckiego, a później na stałe. Jacek Wąsowski od lat uczestniczył w solowych projektach Kuby Sienkiewicza. Zespół w poszerzonym składzie gra koncerty i spotyka się na próbach.

Dyskografię Elektrycznych Gitar uzupełnia aż pięć składanek. Są wśród z nich dwie części wyboru najważniejszych piosenek Elektrycznych Gitar z lat 1990 - 1997, Nie jestem z miasta - de best of i Sława - de best 2 wydane przez Zic - Zac / BMG; składanka Gold z 2000 ułożona głównie z myślą o zagranicznym odbiorcy (zawierała tylko kawałki wydane do 1995); oraz płyta z 2001 wydana w cyklu składanek polskich gwiazd Niepokonani, zawierająca największe przeboje grupy - w tym kilka w wersjach na żywo, wybrane z dwóch albumów koncertowych i z dołączonym teledyskiem Nowa Gwiazda. Ostatnią składanką zespołu jest płyta z cyklu Gwiazdy XX Wieku, wydana przez Sony BMG w 2007.

[edytuj] Dyskografia

[edytuj] Albumy

• 1992 - Wielka radość (Zic-Zac)
• 1993 - A ty co (Zic-Zac)
• 1995 - Huśtawki (Zic-Zac)
• 1996 - Chałtury (PolyGram Polska)
• 1997 - Na krzywy ryj (PolyGram Polska)
• 1997 - Kiler (PolyGram Polska)
• 1999 - Kiler-ów 2-óch (PolyGram Polska)
• 2000 - Słodka maska (Universal Music Polska)
• 2002 - Kariera Nikosia Dyzmy (Universal Music Polska)
• 2006 - Atomistyka (Warner Music Polska)

[edytuj] Składanki

• 1997 - Nie jestem z miasta - de best of (Zic-Zac/BMG)
• 1998 - Sława - de best 2 (Zic- Zac/BMG)
• 2000 - Gold (Koch International)
• 2001 - Niepokonani (Universal Music Polska)
• 2007 - Gwiazdy XX Wieku (Sony BMG)

[edytuj] Single

• 1991 - Jestem z miasta / Włosy (Wielka Radość)
• 1992 - Koniec (Wielka Radość)
• 1993 - Dzieci wybiegły (A Ty Co)
• 1993 - Dylematy (A Ty Co)
• 1994 - Serce jak pies / Marymoncki Dżon (Huśtawki)
• 1996 - Jestem o(d)padem atomowym / Idę do pracy / Jestem z miasta (Chałtury)
• 1997 - Co ty tutaj robisz (Na Krzywy Ryj)
• 1997 - Na krzywy ryj (Na Krzywy Ryj)
• 1997 - Ja jestem nowy rok / Goń swego pawia (Na Krzywy Ryj)
• 1997 - Kiler (Kiler)
• 1998 - Co powie Ryba (Kiler-ów 2-óch)
• 1999 - Nie jestem sobą (Kiler-ów 2-óch)
• 1999 - Ja mam szczęście (Kiler-ów 2-óch)
• 1999 - Zostań tu (Only you, The Platters)
• 2000 - Nowa gwiazda (Słodka Maska)
• 2000 - Napady (Słodka Maska)
• 2001 - Słodka laska - biała śmierć (Słodka Maska)
• 2002 - Doktor Dyzma (Kariera Nikosia Dyzmy)
• 2005 - O słoneczku (w ramach akcji Czerniak - Stop)
• 2006 - Nie urosnę (Atomistyka)
• 2006 - Czasy średnie (Atomistyka)
• 2006 - Kiedy mówisz człowiek (Atomistyka)

[edytuj] Przeboje

• Jestem z miasta 1991
• Włosy 1991
• Głowy Lenina 1992
• Przewróciło się 1992
• Człowiek z liściem 1992
• Wytrąciłaś 1992
• Żądze 1992
• Koniec 1992
• Dzieci wybiegły 1993
• Dylematy 1993
• Idę do pracy 1993
• Wyszków tonie 1993
• Nie pij Piotrek 1993
• Serce jak pies 1995
• Co ty tutaj robisz 1997
• Ona jest pedałem 1997
• Goń swego pawia 1997
• Kiler 1997
• Co powie Ryba 1999
• Ja mam szczęście 1999
• Nie jestem sobą 1999
• Napady 2000
• Doktor Dyzma 2002

[edytuj] Muzycy

[edytuj] Obecni

1. Jakub Sienkiewicz (od 1990 do dziś) - gitara, śpiew,
2. Piotr Łojek (od 1990 do dziś) - instrumenty klawiszowe, gitary
3. Tomasz Grochowalski (od 1992 do dziś) - gitara basowa
4. Aleksander Korecki (w 1991 i od 1995 do dziś) - saksofon, flet, instrumenty perkusyjne
5. Leon Paduch (od 1997 do dziś) - perkusja
6. Jacek Wąsowski (od 2008 do dziś) - gitara solowa

[edytuj] Byli

1. Rafał Kwaśniewski (od 1990 do 1992) - gitara solowa
2. Marek Kanclerz (od 1990 do 1991) - perkusja
3. Robert Wrona (od 1991 do 1994) - perkusja
4. Jarosław Kopeć (od 1994 do 1997) - perkusja

[edytuj] Linki zewnętrzne

• Oficjalna strona Elektrycznych Gitar (pl)
• Oficjalna strona Kuby Sienkiewicza (pl)