Enuma Elisz
Z Wikipedii
Enuma Elisz to babiloński epos napisany w języku akadyjskim, nazywany tak od pierwszych słów, które znaczą "Kiedy na wysokości". Pierwotny tekst tego eposu pochodzi z XIV wieku p.n.e., zaś zachowana wersja pochodzi z II wieku p.n.e.. Był recytowany w Babilonie w czasie święta Nowego Roku .
Nazywany jest też eposem o stworzeniu wszechświata. Porządek przedstawia się następująco: światem rządzi panteon bogów z Mardukiem na czele, ludzkość ma tylko służyć bogom. Kosmogonia babilońska miała jednoznaczny pogląd na sens istnienia człowieka.
Jak podaje "Enuma Elisz" — "kiedy żaden jeszcze nie objawił się bóg", istniały jedynie praistoty. U zarania dziejów byli tylko Apsu — istniejąca od zawsze słodkowodna Otchłań — i Tiamat (Ocean). Symbolizowały one pierwiastki: żeński i męski.
|
e-nu-ma e-liš la na-bu-ú šá-ma-mu |
"Kiedy na górze jeszcze nie nazwano nieba, |
Mummu jest tutaj albo drugim przymiotem Tiamat i się z nią łączy, albo występuje w eposie osobno - jako samodzielna istota lub symbolizuje moc sprawczą, myślotwórczą, z którą naradza się Apsu. Może symbolizować duchową "twórczą moc życia" i nasuwa koncepcję Ducha Świętego w neoplatonizmie.
Momentem przełomowym było stworzenie bogów:
"Kiedy bogowie nie mieli jeszcze imion i przeznaczenie ich nie było jeszcze ustalone,
wtedy w ich wnętrzu (wodach Apsu i Tiamat) stworzeni zostali bogowie..."
Po tym akcie stworzenia nowi bogowie zaczęli swoim zachowaniem drażnić praistoty i naruszać ich spokój. Z tego powodu Apsu postanowił młode pokolenie bogów zgładzić:
"Muszę ich zniszczyć, tak, położę kres ich hałasom,
aby powróciła cisza i byśmy mogli odpocząć..."
Sprzeciwiała się temu Tiamat:
"Mielibyśmy zniszczyć to, cośmy sami stworzyli!?..."
Jednak mimo oporów Tiamat, Apsu za radą Mummu postanowił działać.
O planach praistot dowiedzieli się młodsi bogowie, w tym Ea. On sprawił, że Apsu zasnął, a Mummu został sparaliżowany mocą. Następnie zabił Apsu i na jego powłoce zbudował swoją rezydencję, dlatego stał się panem Apsu, wód wszechświata. Jego małżonką została Damkina, z którą miał syna Marduka. Tymczasem Tiamat, nalegana przez swoich doradców, postanowiła dokonać zemsty na nieposłusznych i zdradzieckich młodszych bogach. W tym celu stworzyła armię potworów, ucieleśniających wszelkie możliwe zło. Na ich czele postawiła Kingu, swojego pierworodnego syna:
"Ułożyłam dla ciebie zaklęcie, wywyższyłam cię w zgromadzeniu bogów,
w twoje ręce złożyłam pełnię władzy służenia radą wszystkim bogom..."
O przygotowaniach do ostatecznej rozprawy dowiedzieli się młodsi bogowie:
"Tiamat, która nas wydała na świat, teraz nas nienawidzi,
zwołała zgromadzenie, szaleje z wściekłości..."
Bogowie odbyli za radą Ea naradę i postanowili, że obrona pokieruje Marduk. Bóg ten postawił jednak warunek, dzięki któremu stałby się najważniejszym wśród bogów:
"Mam związać Tiamat i ocalić wam życie,
zwołajcie zgromadzenie, moje wielkie przeznaczenie ogłoście (...)
niechaj słowa moich ust, tak jak wasze wyznaczą losy,
tak by cokolwiek stworzę pozostało niezmienne
i żadne słowo z moich ust nigdy nie było odwołane ani zmienione..."
Bogowie uznali postulat Marduka, który wyruszył do boju z Tiamat. Walka była bardzo zacięta, ale ostatecznie prabogini została pokonana:
"Związał ją i płomień jej życia zgasił.
Martwą na ziemię cisną i na trupie staną..."
Z powłoki Tiamat Marduk stworzył niebo i ziemię. Następna część eposu opowiada o gwiazdach i astrologii. Gdy niebo i ziemia zostały już uformowane, Marduk wpadł na pomysł stworzenia istoty służącej bogom, by oni sami mogli odpoczywać. Do tego celu był potrzebny jeden z bogów i jego życie należało poświęcić. Ea rzekł:
"Niechaj zgromadzą się wielcy bogowie,
aby można było poświęcić winnego, aby oni sami mogli dalej istnieć..."
Wybór padł na Kingu, syna pokonanej Tiamat. Proces stworzenia człowieka odbył się następująco:
"Nałożyli nań karę za jego przewiny, krew jego przelali.
Z jego krwi stworzyli rodzaj ludzki;
on Ea nakazał mu bogom służyć, a bogów puścić wolno..."
Marduk za zwycięstwo nad Tiamat i stworzenie człowieka został wyniesiony na najwyższy piedestał Babilonii, a epos "Enuma Elisz" tłumaczył, dlaczego tak się stało.
Cytaty za: Łyczkowska K., 'Mitologia Mezopotamii" , Warszawa 1986.
[edytuj] Bibliografia
- Enuma Elis, czyli opowieść babilońska o powstaniu świata, Wydawnictwo Wacława Bagińskiego, Wrocław, 1998, ISBN 83-86480-46-7 (opracowanie: Józef Bromski; reprint wydania z 1925r)
- Enuma Elis czyli opowieść babilońska o powstaniu świata, Typoscript, 2000, ISBN 83-86480-46-7
- Enuma Elis. Epos Babilonskie., Brody 1909. Nakl. Ksieg. F.Westa. 8, s. 106, [6], tabl. tabl. 6. brosz. Epos. Zbior arcydziel poeyzi epickiej wszystkich czasow i narodow w streszczeniach i wyciagach, ul. A.Lange, t.1 tekst w zbiorach PBI
