Ernesto Sábato
Z Wikipedii
Ernesto Sabato (ur. 24 czerwca 1911) - pisarz i eseista argentyński pochodzenia włoskiego. Z wykształcenia jest fizykiem, posiadającym tytuł profesora. Laureat Nagrody Cervantesa za rok 1984.
Urodzony w Rojas Sabato pochodził z solidnej rodziny mieszczańskiej. Około roku 1930 porzucił ustabilizowaną egzystencję w swej rodzinie i został aktywistą komunistycznym, który m.in. organizował w ukryciu manifestacje przeciwko rządom wojskowym.
W roku 1933, już jako sekretarz generalny młodzieżowych organizacji komunistycznych w Argentynie udał się na kongres przeciwko faszyzmowi i wojnie w Brukseli, skąd miał się następnie wybrać do Moskwy. Jednakże, dowiedziawszy się przedtem o kulisach pokazowych procesów moskiewskich stał się zarówno wrogiem faszyzmu, jak i stalinizmu. Został wtedy na czas jakiś w Paryżu, gdzie pracował m.in. jako fizyk jądrowy (był świadkiem rozszczepienia uranu, przez co cały czas obawiał się skutków posiadania przez ludzkość tak niebezpiecznej broni, jak broń atomowa).
Od roku 1940 pracował w swojej ojczyźnie jako profesor fizyki na uniwersytecie, jednakże z tego stanowiska usunięto go po dojściu do władzy faszyzującego dyktatora Juana Perona. Zajął się wtedy wyłącznie literaturą i publicystyką. Współpracował m.in. ze znanym pismem La Nación. Pierwsze uznanie zdobył za zbiór esejów filozoficzno-społecznych Uno y el universo (ukazał się w roku 1945), w których, wedle jednomyślnego zdania krytyki, dowodził, że nauka nie wystarcza by odnaleźć odpowiedź na dręczące człowieka pytania egzystencjalne.
Wielką sławę przyniosła mu także powieść Tunel. Jego sława pisarska rozniosła się po całym świecie, za sprawą sławetnego boomu na literaturę latynoamerykańską, który rozpoczął się w latach 60.
W roku 1984 zdobył Nagrodę im. Cervantesa, zaś w 1987 Legię Honorową. Obecnie mieszka w Santos Lugares. Uniwersytet de Rosario przyznał mu w roku 1991 doktorat honoris causa.
