Eugeniusz Ajewski

Z Wikipedii

Niektóre informacje zawarte w artykule wymagają weryfikacji.
Zajrzyj na stronę dyskusji, by dowiedzieć się, jakie informacje budzą wątpliwości.

Eugeniusz Ajewski, konspiracyjne nazwisko Andrzej Morski, ps. "Kotwa" (ur. 3 grudnia 1915 we Władywostoku, zm. 8 maja 2006) – plut./ppłk. żołnierz podziemia podczas II wojny światowej, architekt, sędzia bokserski.

Syn Stanisława i Marii Mirowskiej. Wykształcenie przed wojną: harcerz – uczeń IV Gimnazjum Miejskiego, student podziemnej Politechniki Warszawskiej PW Wydziału Budowniczego, praktyka u Wawelberga.

W wojnie obronnej 1939 r. uczestnik walk w Grupie Operacyjnej "Narew" – 18 pułk artylerii lekkiej. Jako dowódca działonu odzyskał 2 utracone działa (KW). Po przerwaniu walk próbował podjąć studia we Lwowie. Aresztowany przez NKWD 3 października 1939.

W październiku 1939 zaraz po powrocie do Warszawy rozpoczął działalność konspiracyjną. Wraz z kapitanem Jackiem Januszem Wyszogrodzkim pseud. "Janusz", złożył przysięgę na ręce ppłk. Franciszka Juliana Znamirowskiego pseud. "Profesor".

Zarobkowo pracował jako robotnik budowlany i student na Wydziale Architektury u profesora Stefana Władysława Bryły na tajnej Politechnice Warszawskiej.

W tym czasie zajmował się działalnością sabotażową na budowlach niemieckich. Materiały sabotażowe były dostarczane przez kpt. Piotra Wojtyńskiego pseud. "Tygrys", z szefostwa Komendy Głównej Armi Krajowej KGAK. Ważniejsze akcje, dokonania: wykolejanie pociągów, spalenie kilku strategicznych dla okupanta obiektów wojskowych. Wśród żołnierzy niemieckich wyjeżdżających na front prowadził (bardzo ryzykowną dla siebie) dywersję moralną. Organizował zdobywanie broni, zajmował się szkoleniem.

Był dowódcą II plutonu w 3. kompanii szturmowej IV Rejonu Obwodu Mokotów. W powstaniu warszawskim walczył od 1 sierpnia na Mokotowie w pułku "Baszta". Po skutecznym natarciu na koszary na ul. Rakowieckiej (K.V.M.kl.V) na rozkaz dowódcy batalionu IV Rejonu wycofał się ze zdobytej placówki. Był zastępcą dowódcy komp. 02. "Wihtala", por. Witold Janiszewski. Od 25 września jako dowódca kompanii w batalionie "Olza". Po kapitulacji Mokotowa wzięty do niewoli, uciekł z konwoju i trafił do partyzantki w Grójeckiem.

Po wojnie zajmował się rozwojem harcerstwa i sportu. Przez 45 lat był sędzią bokserskim. Do chwili śmierci członek władz Światowego Związku Żołnierzy AK, przewodniczący Komisji Historycznej i redaktor "Biuletynu Informacyjnego" Okręgu Warszawskiego ŚZŻAK. Działacz zaangażowany w powstanie Muzeum Powstania Warszawskiego.

Przez 6 lat członek Komisji Budowy Muzeum Powstania Warszawskiego. Członek Rady Honorowej Budowy Muzeum powstania warszawskiego^[1]. Twórca 10 pomników "Baszty", m.in. "Kotwicy" na Kopcu Czerniakowskim. Autor siedmiotomowej monografii "Mokotów Walczy 44", prowadził "Złote Ksiegi", "Baszta", TOnZ, WOZB, SZŻAK, i inne opracowania.

Autor siedmiotomowej monografii Mokotów walczy 1939-1944. Wszystkie materiały i dokumenty zebrane podczas publikacji Mokotów Walczy 1944 zostały przekazane przez autora do Muzeum Historycznego miasta stołecznego Warszawy (do czasu powstania planowanego Muzeum AK i powstania 1944).