Eugeniusz Ignacy Luśniak

Z Wikipedii

Eugeniusz Ignacy Luśniak (ur. 1892 Przeworsk - zm. 1954 Wronki). Generał brygady Ludowego Wojska Polskiego, oficer austriackiej artylerii.

W armii austriackiej od 1913, odkomenderowany do II Brygady Legionów Polskich, przeszedł jej szlak bojowy.

Od listopada 1918 w Wojsku Polskim na kolejnych stanowiskach dowódczych, od dowódcy baterii do dowódcy 5 pułku artylerii ciężkiej (pac) w 1937. Walczył w wojnie bolszewickiej. Ukończył wyższe studia wojskowe. Podpułkownik z 1931, jako zastępca dowódcy 10 pac. Do 1937 zastępca komendanta Szkoły Podchorążych Artylerii, następnie dowódca 5 pac i jednocześnie komendant Legii Akademickiej w Krakowie. Walczył w kampanii wrześniowej jako dowódca artylerii 55 Dywizji Piechoty Rezerwowej m. in pod Baranowem i Ulanowem. Po kampanii wrześniowej przedostał się do Francji, potem do Wielkiej Brytanii gdzie był dowódcą artylerii w 4 Dywizji Piechoty w Szkocji.

W 1946 powrócił do Polski i w Krakowie zgłosił się do służby. Pułkownik ze starszeństwem od 1938. Wyznaczony na stanowisko szefa Departamentu Uzbrojenia MON. Mianowany generałem brygady w 1948. Na początku 1950 aresztowany i wkrótce skazany przez sąd "kiblowy" na śmierć? (na 15 lat więzienia?), na podstawie nonsensownych zarzutów o szpiegostwo.

Zmarł? lub zamordowany? w więzieniu we Wronkach. Pochowany na przywięziennym cmentarzu. Rodzinie odmówiono wydania zwłok.

[edytuj] Bibliografia

• J. Poksiński - "TUN", Wyd. Warszawa 1992 r., s.184
• H.P. Kosk, Generalicja polska, t. 1 wyd.: Oficyna Wydawnicza Pruszków 1998