Feliks Gwiżdż

Z Wikipedii

Feliks Gwiżdż ps. "Stryk" (ur. 12 stycznia 1885, zm. 27 marca 1952 w [[Zakopane]m) – kapitan, dziennikarz, pisarz, poeta, tłumacz.

Ukończył szkołę w Krakowie, następnie studiował na Uniwersytecie Lwowskim. Był redaktorem "Kuriera Lwowskiego", "Nowej Reformy", "Gazety Podhalańskiej". W 1914 żołnierz Legionów Polskich. Od 1918 oficer Wojska Polskiego.

Później był naczelnym redaktorem warszawskiego "Gospodarza Polskiego" i "Ziemi Podhalańskiej". Prezes głównego zarządu Związku Podhalan. W latach 1928-1935 był posłem sejmowym, następnie, do 1938 – senatorem Rzeczypospolitej.

Podczas okupacji hitlerowskiej mieszkał w Warszawie, należał do Armii Krajowej. W powstaniu warszawskim pełnił funkcję komendanta Rejonu V – Sadyba, w Okręgu Mokotowskim Armii Krajowej. W 1945 zamieszkał w Krakowie i został redaktorem "Wolności i Prawdy". W sierpniu 1945 został aresztowany przez funkcjonariuszy organów bezpieczeństwa władzy powojennej; zwolniony w październiku. Pracował w Polskim Radio. W październiku 1951 znów aresztowany, osadzony w więzieniu mokotowskim w Warszawie. Tam też, dnia 27 marca 1952, zmarł.

Miał syna Jacka, żołnierza batalionu Zośka, który poległ 11 sierpnia w powstaniu warszawskim. Uczestniczką tych wydarzeń była również żona Feliksa Gwiżdża – Janina. Także drugi syn, Andrzej Gwiżdż, który po wojnie został profesorem prawa i dyrektorem warszawskiej Biblioteki Sejmowej. Miał również córkę Krystynę (Krzysia) z pierwszego małżeństwa ze Stanisławą Prószyńską (Sława) poetką, mieszkającą i tworzącą w Zakopanym (zmarła w 1945 w [[Zakopane]m). Córka Krystyna wyszła za mąż za Jana Wałowskiego, architekta (zmarła 17 grudnia 1978 w Warszawie). Nadal żyją ich dzieci czyli wnuki F. Giżdża, Barbara, Jan i Monika.