Franciszek Ratajczak

Z Wikipedii

Franciszek Ratajczak (ur. 24 listopada 1887 r. w Śniatach, zm. 27 grudnia 1918 r. w Poznaniu), syn Józefa i Eufrozyny z Piotrowskich, powstaniec wielkopolski, który zginął jako pierwszy w Poznaniu.

W poszukiwaniu pracy wyjechał do Wanne w Westfalii, gdzie pracował jako górnik. W czasie I wojny światowej wcielony do armii pruskiej i walczył na froncie zachodnim.

Był czynnym członkiem Towarzystwa Gimnastycznego "Sokół". Musiał być bardzo aktywnym działaczem, gdyż po rewolucji listopadowej 1918 roku, został skierowany do Poznania, by pomóc w organizacji ruchu niepodległościowego. Na początku grudnia 1918 roku wraz z grupą ludzi został przydzielony do oddziałów Służby Straży i Bezpieczeństwa stacjonujących w Forcie Raucha (Berdychowo) pod dow. por. Ed. Krauzego. W dniu wybuchu powstania wielkopolskiego 27 grudnia 1918 roku wraz z całym oddziałem został skierowany do zamku cesarskiego, w celu wzmocnienia stacjonującej tam polskiej załogi. Ostrzeliwany przez niemieckich grenadierów pluton, w którym służył, nacierał na prezydium policji. W czasie ataku został ciężko ranny i w godzinach wieczornych zmarł. Pochowano go w grobowcu powstańców wielkopolskich na Cmentarzu Górczyńskim w Poznaniu.

Żonaty z Marianną Maćkowiak, ojciec dwójki dzieci: Cecylii i Eryka Franciszka. Jego imieniem nazwano w Poznaniu ulicę, przy której został ranny. Znajduje się tam też tablica pamiątkowa.

Jako pierwszy powstaniec wielkopolski zginął, w patrolu pod Boczkowem, Jan Mertka. Część historyków pierwszeństwo przyznaje jednak Franciszkowi Ratajczakowi.

[edytuj] Bibliografia

• Antoni Gąsiorowski, Jerzy Topolski (red.) Wielkopolski Słownik Biograficzny, Warszawa-Poznań 1983, PWN ISBN 83-01-02722-3