Gepidowie

Z Wikipedii

Gepidowie – lud wschodniogermański, blisko spokrewniony z Gotami.

W wędrówce ze Skandynawii na południowe wybrzeże Bałtyku przybyli po Gotach. Przez dłuższy czas zamieszkiwali, jak podaje Jordanes, w krainie Specis, niedaleko ujścia Wisły, prawdopodobnie zlokalizowanej na Wyżynie Elbląskiej. Po migracji Gotów nad Morze Czarne, rozszerzyli swoje posiadłości na Pomorzu. W III wieku n.e. przybyli do Dacji. Od IV wieku do połowy V wieku znajdowali się pod zwierzchnictwem Hunów. Po śmierci Attyli przenieśli się do Panonii, gdzie w bitwie nad rzeką Nedao pokonali Hunów i wywalczyli sobie miejsce do zamieszkania na wschód od rzeki Cisy. W Panonii toczyli nieustanne walki z Longobardami, zamieszkującymi na zachód od południowowego odcinka Dunaju. W 567 Longobardowie sprzymierzyli się z koczowniczymi Awarami przeciwko Gepidom i pokonali ich, rozbijając ich państwo. Gepidzi weszli od tej pory w skład kaganatu awarskiego, powstałego na dawnym terytorium gepidzkim, a w rok później i longobardzkim.

Wg Jordanesa:

Gotowie wyszedłszy z łona wyspy Skandii ze swoim królem imieniem Berig, na w sumie trzech okrętach przybili do brzegu z tej strony Oceanu, to znaczy od Gothiskandii. Spośród trzech okrętów jeden zawijając do przystani później od dwu pozostałych, co nieraz się zdarza, miał nadac nazwę ludowi. W ich języku bowiem "leniwy" brzmi gepanta. Ze zniekształconego przezwiska powoli narodziło się przezwisko "Gepidowie". Bez wątpienia również Gepidowie pochodzą z pokolenia Gotów, lecz ponieważ jak powiedziałem, gepanta określa coś leniwego i opieszałego, z przypadkowo rzuconego przezwiska wzięło początek miano "Gepidowie". Nie sądzę by wprowadziło w błąd, gdyż Gepidowie w rzeczywistości są opieszali z charakteru i ociężali w ruchach ciała.

(Jordanes, Gethica, 94-95)

[edytuj] Władcy Gepidów

• Fastida (początek III wieku)
• Ardaryk (po 451/55)
• Thrasarich
• Garbaty Patryk (Gieputo)
• Thrasstila
• Thoriswinth (ok. 540)
• Kunimund (?-567)

[edytuj] Bibliografia

Andrzej Kokowski,2005, Starożytna Polska, s. 435, ISBN 83-7436-012-7