Good Charlotte

Z Wikipedii

Good Charlotte
Good Charlotte podczas konferencji w Malezji, 21 kwietnia 2007r.
Rok założenia	1996
Pochodzenie	Stany Zjednoczone (Waldorf w stanie Maryland)
Gatunek	pop punk, pop rock[1], synth rock[2]
Wytwórnia płytowa	Epic Records, Daylight Records
Aktualni członkowie
Joel Madden, Benji Madden, Billy Martin, Paul Thomas, Dean Butterworth
Galeria zdjęć w Wikimedia Commons
Strona internetowa

Good Charlotte – amerykański zespół grający muzykę pop punk, często błędnie klasyfikowany jako grający muzykę emo. Został założony w 1996 roku przez Joela i Benji Maddenów oraz byłego perkusistę Aarona Escolopio. Resztę składu tworzą Billy Martin, Paul Thomas i Dean Butterworth. Zespół wydał cztery płyty, a największą sprzedaż uzyskał album The Young and The Hopeless (3 miliony sprzedanych kopii w USA). Ich najbardziej znane piosenki to: Lifestyles Of The Rich And Famous, I Just Wanna Live czy The River.

Spis treści 1 Historia 1.1 Początki 1.2 Pierwsza płyta 1.3 The Young and the Hopeless 1.4 The Chronicles of Life and Death 1.5 "Dobry poranek" zespołu Good Charlotte 2 Skład zespołu 2.1 Obecni członkowie 2.2 Byli członkowie 3 Dyskografia 3.1 Płyty studyjne 3.2 Wideografia 3.3 Dema 3.4 Minialbumy i albumy koncertowe 4 Nagrody i nominacje 5 Chronologia składu Good Charlotte 6 Źródła 7 Przypisy 8 Linki zewnętrzne

[edytuj] Historia

[edytuj] Początki

Bracia bliźniacy Benji i Joel dorastali w robotniczej rodzinie w miejscowości Waldorf w stanie Maryland. Ich starszy brat Josh przekazał im swoją fascynację płytami takich zespołów jak Rancid, Minor Threat, The Cure czy The Smiths. Benji rozpoczął naukę gry na gitarze w wieku 16 lat, kiedy Joel próbował już swoich sił jako wokalista.

Po tym, jak dołączyli do nich: Paul Thomas (gitara basowa), Aarona Escolopio (perkusja) i Billy Martin (gitara, klawisze) zespół mógł rozpocząć działalność. Nazwę Good Charlotte zaczerpnęli z tytułu jednej z książek dla dzieci, a swój pierwszy koncert zagrali dla 20-osobowej publiczności w piwnicy swoich sąsiadów. Bez środków finansowych i powiązań w show businessie zaczęli działalność grupy. Nagrali pierwsze demo, sami napisali własną biografię, i rozesłali ją do tylu firm fonograficznych, ile potrafili znaleźć gazetach. Bracia bliźniacy ukończyli szkołę w czerwcu 1997 roku i w nagrodę dostali od mamy dwa bilety lotnicze do Kalifornii.
"Kilka naszych ulubionych zespołów, takich jak Green Day, zaczynało grę w kalifornijskim klubie muzycznym 924 Gilman Street. Dlatego wycieczka do tego miejsca przypominała niemal pielgrzymkę. Zresztą nigdy wcześniej nie lecieliśmy samolotem!". Ze swojej wycieczki bracia wrócili pełni inspiracji i zdeterminowani jeszcze bardziej niż wcześniej. Wyprowadzili się z domu i przenieśli do Annapolis, zaczęli grać koncerty normalne i akustyczne. Zarabiali na swoje utrzymanie pracując w wielu różnych zawodach m. in. w centrach handlowych.

Zaczęli zdobywać popularność grając na lokalnych festynach i w klubach. Zwyciężyli w miejscowym konkursie młodych talentów. Piosenka Can't Go On trafiła również na płytę promującą lokalne talenty. Zainteresowali sobą managera post-grunge'owego zespołu Lit (ich singel My Own Worst Enemy był wówczas bardzo popularny) i już wkrótce otwierali ich koncerty na całym Wschodnim Wybrzeżu. "Byliśmy bez kasy, bez transportu, więc praktycznie żadnych możliwości grania koncertów. Nasza mama mieszkała u sąsiadów w czymś, co przypominało komórkę na narzędzia i jedyne, co miała, to mini-van. Pozwoliła nam jeździć nim na koncerty mówiąc, że sama do pracy będzie chodzić piechotą. To pokazuje, jak bardzo była z nami przez ten cały czas". Dla niej nagrali piosenkę Thank you, Mom, która znalazła się na płycie Good Charlotte. Na nowojorskim koncercie z Lit, w grudniu 1999 roku, pojawili się przedstawiciele różnych wytwórni płytowych. W maju 2000 roku podpisali swój pierwszy kontrakt płytowy i już wkrótce nagrywali album w profesjonalnym studio.

[edytuj] Pierwsza płyta

Ich debiutancki album Good Charlotte ukazał się we wrześniu 2000 r. nakładem wytwórni Epic Records. Płyta była popularna i zyskała w Stanach Zjednoczonych miano złotej płyty. Radiowa stacja Y100 z Filadelfii nadawała piosenkę Little Things zanim jeszcze ta została wydana na singlu. Utwór był pierwszy na tamtejszej liście przez 15 wieczorów. Na początku roku 2001 Little Things już jako singel osiągnęło 23. miejsce na liście Modern Rocks Tracks^[3], a najbardziej popularna piosenka z tej płyty, The Motivation Proclamation, uplasowała się na 65. miejscu listy Billboard Hot 100^[3]. Po nagraniu teledysku do niej z zespołu odszedł Aaron, który dołączył do grupy swojego brata - Wakefield. Odtąd zespół był już w trasie niemal bez przerwy. Trzy miesiące koncertów z MxPx zaowocowały w 2001 roku zaproszeniem na trasę W.A.R.P. Tour, a potem dalszymi koncertami, także w Australii i Nowej Zelandii (gdzie ich płyta zyskała miano platynowej). Wówczas grupa zaskarbiła sobie wierność fanów i uwagę sieci MTV, która nadawała ich utwory: Little Things, The Motivation Proclamation i Festival Song na najwyższych rotacjach. W sierpniu 2002r. Benji i Joel Maddenowie byli nawet gospodarzami serii programów MTV "All Things Rock". To bardzo pomogło w promocji następnej płyty, którą wydano w październiku 2002 roku.

[edytuj] The Young and the Hopeless

Druga płyta Good Charlotte pt. The Young and The Hopeless trzykrotnie zyskała w Stanach Zjednoczonych miano platynowej płyty i dwukrotnie w Kanadzie^[4]. Ósme miejsce na liście U.K. Singles Chart^[5] i 20. miejsce na liście Billboard Hot 100^[3] singla Lifestyles Of The Rich And Famous z tej właśnie płyty zapewniło popularność zespołowi na całym świecie. Wideoklip do tej piosenki został uhonorowany nagrodą MTV Video Music Awards w kategorii Viewers Choice Awards, a także nagrodą Kerrang! Awards '03 za najlepszy singel 2003 roku. Zespół był także nominowany w kategorii najlepszy zespół niebrytyjski. Singel The Anthem zdobył nagrodę MTV Video Music Awards Japan w kategorii Best Rock Video za rok 2004. Piosenka ta została użyta w filmie Pacyfikator. Także inne single cieszyły się popularnością. 10 października 2003 r. piosenka Girls & Boys uplasowała się na szczycie listy MuchMusic Countdown^[6], Hold On był na tej liście na 4. miejscu^[6], a The Young and the Hopeless znalazł się na 28. miejscu listy Modern Rocks Tracks^[3]
Do nagrania tej płyty został wynajęty Josh Freese. Po odejściu Josha perkusistą Good Charlotte został Chris Wilson. Polecili go członkowie zespołu The Used. Zespół rozpoczął nagrywanie kolejnej studyjnej płyty.

[edytuj] The Chronicles of Life and Death

W 2004 roku ukazała się kolejna płyta zespołu pt. The Chronicles of Life and Death. Osiągnęła szczyt listy Australian ARIA Albums Chart^[7] i pierwszą trójkę na liście czasopisma Billboard^[8]. Album zyskał miano platynowej płyty w Australii i w USA. To właśnie z tego albumu pochodzi singel I Just Wanna Live, dzięki któremu zyskali nowe rzesze fanów. Ten singel był nawet na 2. miejscu Poplisty RMF FM^[9], zaś utwór Predictable 12 listopada na szczycie listy MuchMusic Countdown^[6]. Z tej płyty również pochodzą single The Chronicles of Life and Death oraz We Believe.
Po sukcesie utworu I Just Wanna Live z zespołu odszedł Chris Wilson, co spowodowało kryzys w zespole. Oficjalnym powodem były problemy zdrowotne (uraz łokci lub barków), które zaczęły doskwierać Wilsonowi po wydaniu albumu The Chronicles of Life and Death, jednak naprawdę perkusista musiał poddać się leczeniu odwykowemu. Członkowie grupy nie stronili od alkoholu, a do tego doszedł jeszcze konflikt z Chrisem, który po zakończeniu kuracji twierdził, że nie dostał żadnych pieniędzy za granie w zespole i pisanie tekstów piosenek. Konflikt został ostatecznie zażegnany^[10]. W 2005r. zespół zagrał w Tokio na koncercie Live 8 oraz w Budapeszcie na festiwalu Sziget. Podczas trasy koncertowej Noise to the World Tour granej razem z Simple Plan nowym perkusistą grupy został Dean Butterworth.

[edytuj] "Dobry poranek" zespołu Good Charlotte

Po trzech latach przerwy 19 marca 2007 do sklepów trafił czwarty album zespołu Good Morning Revival. Joel w wywiadzie dla czasopisma Popcorn powiedział, że zespół długo szukał nowego brzmienia - najlepszym dowodem na to jest 60 nagranych piosenek, które nie nadają się na ten album ^[11] . Producentem został Don Gilmore, który realizował debiutancką płyte grupy. W porównaniu do poprzednich płyt zespołu, ta jest znacznie bardziej optymistyczna, co potwierdza sam wokalista: "Faktem jest, że na The Chronicles of Live and Death klimat był ponury, a teraz jest lżejszy, pozytywny. To chyba w nas tkwiło. Poprzednie dwie płyty wyszły mroczne, ale jeszcze wcześniejsza była właśnie radosna - w podobny sposób jak teraz"^[12]. Niektórzy krytycy zarzucają członkom zespołu, że na płycie nie ma żadnych urozmaiceń^[13]. Mimo to album bardzo dobrze sprzedaje się na różnych rynkach m.in. w Nowej Zelandii czy w Australii. Płyta uzyskała 4/5 gwiazdek w piśmie rockowym Teraz Rock^[14]. Album zajął 6. miejsce na liście światowej sprzedaży^[15]. 15 tygodni od czasu premiery Good Morning Revival płyta uzyskała miano platynowej w Australii i złotej i Nowej Zelandii.

W Australii, Nowej Zelandii i Europie płytę promował singel Keep Your Hands Off My Girl, a Ameryce Północnej The River. Trzecim singlem jest piosenka Dance Floor Anthem. The River jest pierwszym w karierze Good Charlotte duetem z innymi wykonawcami – towarzyszą im znajomi muzycy z Avenged Sevenfold - M.Shadows i Synyster Gates. Singel ten zajmował 2. miejsce na liście MuchMusic Countdown^[6], był także 39. na liście Billboard Hot 100^[3]. Teledysk do Keep Your Hands Off My Girl zdobył nagrodę Australian MTV Video Music Awards w kategorii Viewers Choice. Ta piosenka zajmowała 5. miejsce na liście Australian ARIA Singles Chart^[16]. 21 maja The River ukazał w Europie, jednak w nieco zmienionej formie, bez udziału muzyków z Avenged Sevenfold. Ze względu na swój charakter nie była nadawana w wielu stacjach w Wielkiej Brytanii i na liście U.K. Singles Chart zajęła dopiero 108. pozycję^[5]. 2 czerwca singel ten uplasował się na 7. miejscu Rockowania 4fun.tv. 16 czerwca był na tej liście już 4. Następny tydzień przyniósł 3. miejsce na tej liście. Piosenka ta uplasowała się też na 51. miejscu listy Polish Singles Chart^[17]. Pod koniec czerwca singel I Don't Wanna Be In Love (Dance Floor Anthem) zadebiutował w Australii na 2. miejscu listy Australian ARIA Digital Chart^[16]. Na początku lipca singel zajął drugie miejsce na liście Australian ARIA Singles Chart^[16]. W Australii singel ten zyskał status platynowej płyty. 16 sierpnia piosenka została wydana w USA, Europie i Nowej Zelandii. Uzyskała 15. miejsce na liście Billboard Pop 100 i 25. miejsce na liście Billboard Hot 100^[3], a także 11. miejsce na liście New Zealand RIANZ Singles Chart. W połowie stycznia 2008 singel uzyskał także status złotej płyty w USA, atakże 55. miejsce listy Polish Singles Chart^[17]. Czwartym singlem jest wydana w grudniu 2007 piosenka Misery. Podobnie jak Keep Your Hands Off My Girl nie została ukazana w Ameryce Północnej. Piątym i zarazem ostatnim singlem miała być piosennka Victims of Love, jednak ostatecznie na małej płycie wyjdzie Where Would We Be Now.

Po koncertach w Azji i Europie - gdzie zespół wystąpił m. in. na festiwalach Rock am Ring, Rock im Park i Pinkpop - zespół koncertował w Ameryce Północnej razem z Justinem Timberlake. W październiku 2007 grupa odbyła tournee po Australii, które zostało skrócone o kilka koncertów z powodu złamania ręki przez basistę Paula Thomasa. Po tych koncertach grupa zrobiła przerwę do końca roku. W marcu 2008 zespół wystąpił w południowej Afryce^[18]. Było to spowodowane narodzinami córki wokalisty Joela Maddena. W marcu i kwietniu grupa gościła w Europie, a na początku maja dała jeszcze dwa koncerty w Stanach Zjednoczonych.

14 sierpnia stacja MTV wyemitowała program Wrestling Society (WSX) z gościnnym udziałem zespołu. 1 listopada na gali MTV Europe Music Awards zespół wręczył statuetkę w kategorii Best Album.

[edytuj] Skład zespołu

[edytuj] Obecni członkowie

• Joel Madden - śpiew, okazyjnie gitara rytmiczna
• Benji Madden - gitara prowadząca, chórki
• Billy Martin - gitara rytmiczna, instrumenty klawiszowe
• Paul Thomas - gitara basowa
• Dean Butterworth - perkusja

[edytuj] Byli członkowie

• Aaron Escolopio (1996-2001)
• Josh Freese (2002)
• Chris Wilson (2003-2005)

[edytuj] Dyskografia

[edytuj] Płyty studyjne

• Good Charlotte (26 września 2000)
  • Little Things (2001)
  • The Motivation Proclamation (2001)
  • Festival Song (2001)
• The Young and The Hopeless (1 października 2002)
  • Lifestyles Of The Rich And Famous (2002)
  • The Anthem (2003)
  • Girls & Boys (2003)
  • The Young and the Hopeless (2003)
  • Hold On (2003)
• The Chronicles of Life and Death (5 października 2004)
  • Predictable (2004)
  • I Just Wanna Live (2005)
  • We Believe (2005)
  • The Chronicles of Life and Death (2005)
• Good Morning Revival (19 marca 2007)
  • Keep Your Hands Off My Girl (2007)
  • The River (2007)
  • Dance Floor Anthem (2007)
  • Misery (2007)
  • Where Would We Be Now (2008)

[edytuj] Wideografia

• Good Charlotte Video Collection (2003)
• Live At Brixton (5 października 2004)
• Fast Future Generation (19 grudnia 2006)

[edytuj] Dema

• Demo 1 (1997)
• Demo 2 (1998)

[edytuj] Minialbumy i albumy koncertowe

• Another EP (1999 lub 2000)
• GC EP (2000)
• Bootlegs (7 sierpnia 2004)
• Live and Revitalized (kwiecień 2008)

[edytuj] Nagrody i nominacje

• Rok 2003:
  • MTV Video Music Awards
    • Zwycięstwo w kategorii Viewer's Choice za teledysk "Lifestyles Of The Rich And Famous".
    • Nominacja w kategorii Best Rock Video za teledysk "Lifestyles Of The Rich And Famous".
    • Nominacja w kategorii Best Group Video za teledysk "Lifestyles Of The Rich And Famous".
  • Kerrang! Awards
    • Zwycięstwo w kategorii Best Single za teledysk "Lifestyles Of The Rich And Famous".
    • Nominacja w kategorii Best International Band.
  • MuchMusic Video Awards
    • Zwycięstwo w kategorii Peoples Choice: Favorite International Group za teledysk "The Anthem".
• Rok 2004:
  • MTV Video Music Awards
    • Nominacja w kategorii Best Group Video za teledysk "Hold On".
    • Nominacja w kategorii Viewer's Choice za teledysk "Hold On".
  • MTV Video Music Awards Japan
    • Zwycięstwo w kategorii Best Rock Video za teledysk "The Anthem".
  • MTV Europe Music Awards
    • Nominacja w kategorii Best Rock.
  • NRJ Radio Awards
    • Zwycięstwo w kategorii Best International Group.
• Rok 2005:
  • NRJ Radio Awards
    • Nominacja w kategorii Best Rock.
  • TRL Awards
    • Zwycięstwo w kategorii Best Band That Plays Instruments.
  • Kerrang! Awards
    • Nominacja w kategorii Best Video za teledysk "The Chronicles of Life and Death".
  • TMF Awards
    • Zwycięstwo w kategorii Best International Rock Act.
  • MTV Japan Awards 2005
    • Nominacja w kategorii Best Rock.
• Rok 2007:
  • MTV Australia Video Music Awards
    • Zwycięstwo w kategorii Viewers Choice Australia za teledysk "Keep Your Hands Off My Girl".
    • Nominacja w kategorii Best Group za teledysk "Keep Your Hands Off My Girl".
    • Nominacja w kategorii Best Rock Video za teledysk "Keep Your Hands Off My Girl".
  • Kerrang! Awards
    • Nominacja w kategorii Best Single za teledysk "Keep Your Hands Off My Girl".
    • Nominacja w kategorii Best Album za album "Good Morning Revival".
    • Nominacja w kategorii Best International Band.
    • Nominacja w kategorii Best Live Band.
  • MTV Europe Music Awards
    • Nominacja w kategorii Band.

[edytuj] Chronologia składu Good Charlotte

[edytuj] Źródła

• Oficjalna strona internetowa. (en)
• Fanowska strona internetowa. (pl)
• Polska strona internetowa (pl)
• Artykuły o Good Charlotte i ich dyskografii na angielskiej Wikipedii

[edytuj] Przypisy

[edytuj] Linki zewnętrzne

• Oficjalna strona zespołu (en)
• Polska strona zespołu
• Teledyski Good Charlotte na Sony Musicbox (en)