Gustaw Macewicz

Z Wikipedii

Gustaw Macewicz (ur. 5 września 1879 w Prussach, powiat czerkawski, gubernia kijowska, zm. 1 lutego 1933 w Warszawie) – pułkownik awiacji Armii Imperium Rosyjskiego i generał brygady Wojska Polskiego.

Służył początkowo w rosyjskiej armii carskiej, pierwotnie w kawalerii. W 1911 roku skończył pierwszy kurs pilotażu. Ukończył szkołę pilotów w Sewastopolu. Początkowo dowodził 7 eskadrą lotniczą, później objął dowództwo 9 dywizjonu lotniczego w Ossowcu. Po wybuchu I wojny światowej objął stanowisko inspektora wojsk lotniczych w sztabie Rosyjskiego Frontu Zachodniego.

Będąc w stopniu podpułkownika wstąpił w 1917 roku do I Korpusu Polskiego. W październiku 1918 roku przyjechał do Polski i wstąpił do Wojska Polskiego. 22 stycznia 1919 roku został mianowany inspektorem wojsk lotniczych formacji wielkopolskich (dowódcą lotnictwa byłego zaboru pruskiego) z kwaterą w Poznaniu. Od 25 czerwca 1919 roku został awansowany do stopnia generała brygady. Od 25 września 1919 roku był Inspektorem Wojsk Lotniczych Wojska Polskiego (w miejsce Hipolita Łossowskiego). Między innymi, połączył on formacje lotnicze powstałe w centralnej Polsce z lotnictwem wielkopolskim i przybyłym z Francji lotnictwem armii gen. Hallera. 7 marca 1920 roku został dowódcą polskiego lotnictwa wojskowego - szefem Departamentu Żeglugi Powietrznej Ministerstwa Spraw Wojskowych.

Ze stanowiska tego został odwołany 20 stycznia 1923 roku, na skutek choroby. Począwszy od 30 września 1925 roku został przeniesiony w stan spoczynku. Był inicjatorem budowy Pomnika Ku Czci Poległych Lotników oraz brał udział w działalności charytatywnej dla lotników inwalidów oraz rodzin poległych lotników.