Gwardia Wrocław (piłka siatkowa)

Z Wikipedii

EnergiaPro Gwardia Wrocław SSA

Pełna nazwa

EnergiaPro Gwardia Wrocław SSA

Data założenia

1948

Hala sportowa

Hala Orbita
ul. Wejherowska 2
54-239 Wrocław

Liczba miejsc

3.000 miejsc siedzących

Prezes

Andrzej Matejuk

Trener

Liga

I liga

2006/2007

Oficjalny serwis

{{{oficjalny_serwis}}}





Barwy domowe





Barwy wyjazdowe

EnergiaPro Gwardia Wrocław SSA - męska drużyna siatkarska będąca sekcją siatkówki klubu sportowego Gwardia Wrocław.

Spis treści

1 Dane Spółki
2 Historia
3 Sukcesy
4 Bilans Klubu sezon po sezonie
5 Zawodnicy
- 5.1 Skład zespołu na sezon 2007/2008
6 Zobacz też
7 Linki zewnętrzne

[edytuj] Dane Spółki

Adres klubu: ul. Krupnicza 15
50-075 Wrocław
Telefon: 00 48 (71) 344 16 02
Email: klub@gwardia.pl
Hala: Hala Orbita
ul. Wejherowska 2
54-239 Wrocław (3.000 miejsc siedzących)
Rok założenia: 1948
Tradycyjne barwy:

Prezes: Andrzej Matejuk

[edytuj] Historia

Pierwsze wzmianki prasowe o istnieniu sekcji siatkówki Gwardii Wrocław pojawiły się jesienią 1948 roku. Najpierw były występy w rozgrywkach klasy B (1948 r.), potem awans do klasy A (1949 r.) i wreszcie generalny przełom w 1951 r., kiedy wrocławianie wygrali Spartakiadę Zrzeszeń. Wówczas też Gwardię zasilili zawodnicy mistrza Polski — AZS-u Wrocław. Przez kolejnych pięć lat — do 1956 roku wrocławianie nie schodzili z podium mistrzostw Polski ( trzy srebrne i dwa brązowe medale (. W zespole grali wtedy m.in. Tadeusz Miszewski, Witold Maliszewski, Jerzy Stroński, Henryk Antczak, Stanisław Czerski i Józef Śliwka.

Potem jednak przychodzi siedem chudych lat i drużyna nie liczy się w walce o najwyższe zaszczyty. Dopiero sezon 1963/64 i wcześniejsze pozyskanie reprezentantów kraju Tadeusza Kiełpińskiego, Władysława Pałaszewskiego i Jerzego Suchanka przyniosło wicemistrzostwo kraju w 1964 roku. Ta drużyna była rewelacją rozgrywek. Przez kolejnych kilka sezonów gwardziści nie schodzili poniżej czwartego miejsca. Barw narodowych bronili wówczas m.in. Koczerkiewicz, Baran, Jaros i Stanisław Gościniak, który reprezentował Polskę na Olimpiadzie w Meksyku. W 1969 roku drużyna zajęła piąte miejsce w lidze i był to pierwszy sygnał, że następuje regres. Już w następnym roku wrocławianie opuszczają pierwszą ligę, co prawda na jeden sezon, ale już ponowny spadek w 1972 roku powoduje kilkuletni rozbrat z najlepszymi drużynami w kraju. Kilku czołowych zawodników kończy karierę sportową. Rozpoczyna się okres budowy nowego zespołu. Na szczęście początek lat siedemdziesiątych obfituje w sukcesy gwardyjskich juniorów. W 1975 roku Gwardia wraca do ekstraklasy. O obliczu drużyny decydują wówczas Ciaszkiewicz, Woźniak (reprezentanci Polski), Cieśla, Maćkowiak, Marszałek i Milewski.

W latach 1976–78 drużyna osiąga tak potrzebną stabilizację. Zespół systematycznie wzmacniano, jak już wkrótce miało się okazać, zawodnikami nieprzeciętnymi (Kłos, Łasko, Baranowicz, Skup, Olszewski).

Krzysztof Mecner w swojej publikacji „80 lat polskiej siatkówki” tak opisuje początek lat osiemdziesiątych:

„… coraz większą uwagę wzbudzała wrocławska Gwardia. Miała w składzie młodych i niezwykle zdolnych siatkarzy, okrzyczanych „cudownymi dziećmi”. Maciej Jarosz, Ireneusz Kłos, Marek Ciaszkiewicz, Sławomir Skup, mistrz olimpijski Lech Łasko i późniejszy trener kadry Leszek Milewski zdobyli brązowy medal, prorokowano im wielką przyszłość.

I rzeczywiście w sezonie 1979/80 zaczęła się w polskiej lidze era wrocławian. W tym sezonie w pięknym stylu wywalczyli mistrzostwo Polski. Wszyscy podstawowi gracze trenerskiego duetu Władysław Pałaszewski i Jerzy Suchanek należeli w tym czasie bądź do kadry seniorów, bądź juniorów. Próbował walczyć z wrocławianami AZS Olsztyn, ale musiał się zadowolić wicemistrzostwem, brązowy medal przypadł Legii.

Właśnie z Legią Gwardia toczyła zaciekłą walkę o tytuł w następnych sezonach. Legię prowadził sam Hubert Wagner, który miał w drużynie m.in. Tomasza Wójtowicza, Wojciecha Drzyzgę, Krzysztofa Stefanowicza czy Roberta Malinowskiego. Nie dał jednak rady, gdyż Gwardia w sezonie 1980/81 była w wybornej formie, co potwierdziła w Pucharze Europy, w którym doszła do turnieju finałowego.

W sezonie 1981/82 nic się nie zmieniło. Znów zaciekłą walkę toczyli o tytuł zawodnicy Gwardii i Legii. Ponownie drużyna Pałaszewskiego okazała się lepsza od zespołu Wagnera. Żałowano, że Gwardia nie grała w tym czasie w kolejnych edycjach PEMK, bo z pewnością miałaby szanse na znaczący wynik.

Podsumujmy: Lata 1980–82: trzykrotne mistrzostwo Polski. Lata 1983–84: dwukrotne wicemistrzostwo Polski. I szóstka gwardzistów w reprezentacji kraju! Łasko, Jarosz i Kłos kolekcjonują indywidualne wyróżnienia.

Druga połowa lat osiemdziesiątych nie obfituje już niestety w sukcesy zespołu. To okres uporczywej walki o utrzymanie w gronie najlepszych. Jednak sezon 1989/90 drużyna kończy na ostatnim miejscu w tabeli i na blisko 10 lat opuszcza I ligę. W 1994 roku zespół nie obronił nawet miejsca w II lidze. Nad sekcją zawisły czarne chmury. Dopiero 1995 rok przynosi nadzieję na lepsze jutro. Odrodzenia siatkówki we Wrocławiu podejmuje się Ryszard Nawrat, od 1996 roku prezes sekcji. Wspólnie z grupą przyjaciół, systematycznie buduje podstawy nowego zespołu. Zespołu, którego ambicją byłaby znów walka o medale mistrzostw Polski i powrót do siatkarskiej Europy.

W sezonie 1980/81 zadebiutowała w PEMK wrocławska Gwardia. „Cudowne dzieci” — jak o nich mówiono (Łasko, Kłos, Olszewski, Jarosz, Ciaszkiewicz, Skup itd.) — stanęły przed szansą pokazania się w Europie, a ich trenerem był Władysław Pałaszewski, który wcześniej doprowadził do wielkiego finału PEMK Resovię. Gwardia zaczęła start w PEMK mało przekonująco.

Pierwszego rywala Olympiakos Pireus wyeliminowała ze sporym szczęściem. W Grecji wygrała 3:2, więc w rewanżowym meczu zlekceważyła rywala. Olympiakos wygrał we Wrocławiu dwa pierwsze sety, a w trzecim miał piłkę meczową. Gwardia wyszła z opresji jednak obronną ręką. W kolejnych rundach łatwo odprawiła mistrza Czech Duklę Liberec i włoską drużynę Torre Tabita Catania. To pozwoliło wrocławianom awansować do turnieju finałowego, który rozegrano na Majorce. Gwardia pojechała tam bez późniejszego trenera reprezentacji Leszka Milewskiego, który znakomicie grał z Włochami, ale doznał kontuzji, która przedwcześnie zakończyła jego karierę. Na Majorce wielu liczyło na dobry występ Polaków. Gwardia nie dała rady ani późniejszemu triumfatorowi Dinamo Bukareszt, ani słynnemu CSKA Moskwa. Natomiast — tak jak dwa lata wcześniej Płomień — pokonała fiński zespół Pieksamaeki, zapewniając sobie trzecią lokatę. Przyjęto to w Polsce z niedosytem.

Na początku lat osiemdziesiątych w Polsce rozpoczął się kryzys gospodarczy, potem wprowadzono stan wojenny, co ograniczyło kontakty międzynarodowe. W trzech kolejnych edycjach PEMK mistrz Polski nie startował w pucharowych rozgrywkach, a szkoda, bo choćby Gwardia po tak udanym debiucie mogła wiele zwojować w następnych starcie.

[edytuj] Sukcesy

Mistrz Polski (3x) - 1979/1980, 1980/1981, 1981/1982.
Srebrny medal Mistrzostw Polski (II miejsce) (6x) – 1951/1952, 1953/1954, 1954/1955, 1963/1964, 1982/1983, 1983/1984.
Brązowy medal Mistrzostw Polski (III miejsce) (5x) – 1952/1953, 1955/1956, 1964/1965, 1965/1966, 1978/1979.

3. miejsce w PEMK - 1980/1981.

[edytuj] Bilans Klubu sezon po sezonie

Sezon	Miejsce Klubu	Mistrz Polski
2000/2001	Awans do PLS	Mostostal Azoty Kędzierzyn-Koźle
2001/2002	5	Mostostal Azoty Kędzierzyn-Koźle
2002/2003	7	Mostostal Azoty Kędzierzyn-Koźle
2003/2004	10, Spadek do I ligi	Jastrzębski Węgiel
2004/2005	2, Awans do PLS	Skra Bełchatów
2005/2006	8	Skra Bełchatów
2006/2007	10, Spadek do I ligi	Skra Bełchatów

[edytuj] Zawodnicy

[edytuj] Skład zespołu na sezon 2007/2008

Pierwszy trener : Jarosz
Drugi trener :

Trener odnowy : Artur Hnida

Numer	Nazwisko	Wzrost	Narodowość	W klubie od	Pozycja
1	Rafał Jarząbski	2,01	Polska	2003	środkowy
3	Maciej Krupnik	1,96	Polska	2002	środkowy
5	Mariusz Dutkiewicz	1,80	Polska	1993	rozgrywający
6	Piotr Marciniak	1,97	Polska	2006	rozgrywający
7	Tomasz Drzyzga	1,90	Polska		libero
8	Krzysztof Zdrzałka	1,94	Polska		atakujący
9	Łukasz Karpiewski	2,04	Polska	2007	atakujący
11	Jarosław Lech	1,97	Polska		przyjmujący
14	Daniel Wilk	1,99	Polska		atakujący
15	Michał Chadała	1,96	Polska	2007	przyjmujący
16	Arkadiusz Terlecki	2,01	Polska		środkowy
18	Arkadiusz Olejniczak	1,91	Polska		przyjmujący