Herb Łodzi

Z Wikipedii

Herb Łodzi – przedstawia złotą drewnianą łódkę z pojedynczym wiosłem na czerwonym tle.

Współczesny herb Łodzi od 1936

Pieczęć miejska Łodzi z 1577

Herb Łodzi z 1915

Spis treści

1 Historia herbu
2 Legenda o powstaniu herbu
3 Zobacz też
4 Linki zewnętrzne
5 Przypisy

[edytuj] Historia herbu

Miasto Łódź istnieje od początków XV wieku, zaś herb w postaci zbliżonej do dzisiejszej po raz pierwszy pojawił się na pieczęci miejskiej przyłożonej do dokumentu z 1535. Sądząc po stopniu zużycia, tłok tej pieczęci wykonano około połowy XV wieku, a więc niedługo po nadaniu temu prywatnemu miasteczku biskupów włocławskich praw miejskich. Kształt łódki z następnej pieczęci, zachowanej przy dokumencie z 1577, a używanej aż do początków epoki przemysłowej (1817), był tak udany pod względem plastycznym, że posłużył do zaprojektowania w okresie międzywojennym herbu miasta, który obowiązuje do dziś. Autorem projektu był jeden z urzędników Magistratu, gdyż ogłoszony konkurs nie przyniósł nowych ciekawych pomysłów. Barwy herbu – złotą (godło) i czerwoną (tło) wzięto z herbu szlacheckiego Łodzia, podobnego do herbu miasta, choć niemającego z nim prawdopodobnie nic wspólnego. Obowiązujący dziś herb został zatwierdzony 5 czerwca 1936 roku przez Ministerstwo Spraw Wewnętrznych. W okresie burzliwego rozwoju Łodzi jako ośrodka przemysłowego w XIX-XX w. kilkakrotnie pojawiały się projekty zmiany lub uzupełnienia tego herbu na wzór herbów miast rosyjskich. Proponowane herby zawierały takie symbole jak: wrzeciono i prząśnica – związane z włókiennictwem (1847), czółenko tkackie, laska Merkurego – patrona kupców i koło zębate – symbol przemysłu (1895 r.), a nawet prządkę z wrzecionem na łódce (1915). Pomysły te nie zostały jednak zrealizowane.

[edytuj] Legenda o powstaniu herbu

Według legendy w granicach osady łódzkiej żył pustelnik, dawniej rycerz i zawadiaka. Którego dnia spotkał w lesie dziewczynę która została oskarżona przez księcia łęczyckiego o paranie się czarną magią. Jednym z dowodów było ubijanie masła przy słonecznej i deszczowej pogodzie (stąd popularna rymowanka "Gdy deszcz pada, słońce świeci, czarownica masło kleci..."). Zaopiekował się nią i zamieszkali wspólnie w jego jamie. Niestety którejś wiosny później pachołkowie księcia dotarli do jaskini samotników i z łatwością rozpoznali uciekinierkę. Kiedy po żądaniu wydania jej pustelnik odmówił, dobyli broni i go zabili. Krew trysnęła na stojące w kącie jamy zbroję i starą tarczę. Od owej poplamionej krwią tarczy ma się więc wywodzić czerwone tło łódzkiego herbu.

Natomiast widniejąca na herbie łódź ma pochodzi jakoby od chłopa Janusza. Jego imię widnieje już w XIV wiecznych dokumentach jako sołtys wsi Łodzia (łać. Lodza). Według legendy ów chłop wybrał się w podróż przez bagna puszczy łódzkiej w czółnie. W okolicach dzisiejszej ulicy zgierskiej postanowił się zatrzymać, zamieszkał zaś w odwróconej łodzi która nie nadawała się już do dalszego użytku. Tak oto od pierwszego domostwa powstała nazwa wsi później założonej w tym miejscu^[1].