Hugo Black
Z Wikipedii
 |
Ten artykuł wymaga uzupełnienia źródeł podanych informacji. Aby uczynić go weryfikowalnym, należy podać przypisy do materiałów opublikowanych w wiarygodnych źródłach. |
| Hugo LaFayette Black | |
 |
|
| Data urodzenia | 27 lutego 1886 |
| Starszy senator Stanów Zjednoczonych z Alabamy | |
| Okres urzędowania | od 19 sierpnia 1937 do 17 września 1971 |
| Przynależność polityczna | Partia Demokratów |
| Poprzednik | Willis Van Devanter |
| Następca | Lewis Franklin Powell, Jr. |
Hugo LaFayette Black (ur. 27 luty 1886, zm. 25 września 1971) – Amerykański polityk i sędzia. Jako członek Partii Demorkatycznej, Black reprezentował stan Alabama w Senacie w latach 1926-1937, był także sędzią Sądu Najwyższego USA w latach 1937-1971. Uważa się, iż Black był jednym z najbardziej wpływowych sędziów Sądu Najwyższego ubiegłego stulecia. Black został nominowany na to stanowisko przez prezdydenta USA Franklina D. Roosvelta i zatwierdzony przez Senat USA głosowaniem z wynikiem 63 do 13.
Jako jeden z czterech najdłużej zasiadających sędziów Sądu Najwyższego, Black znany był z promowania dosłownego interpretowania Konstytucji Stanów Zjednoczonych oraz jego zdaniem prawa zagwarantowane przez ustawę o podstawowych prawach są narzucane przez 14 porawkę do Konstytucji USA. Poglądy Blaka w prawoznawstwie były przedmiotem żarliwych dyskusji. W przeciwieństwie do innych Black był zagożałym zwolennikiem dosłownej analizy sporów (a nie analizy precedensowej) co uniemożliwa scharakteryzowanie Blacka jako typowego liberała czy też konserwatystę. Jako przykład liberalizmu ze strony Blacka należy wspomnieć o jego działaniach na rzecz poprawy praw jak i swobód obywatelskich. Konserwatyzm u Blacka przejawiał się w przekonaniu, iż prywatność nie jest wystarczająco chroniona przez Konstytucję USA.
Spis treści |
[edytuj] Lata młodzieńcze
Hugo Lafayette Black był najmłodszym z ośmiorga dzieci William'a Lafayette Black i Marty Toland Black. Hugo urodził sie 26 lutego 1886 roku w małym domku na farmie w Harlan, stan Alabama, biednym oraz odizolowyanym miasteczku u podnóżna Appalachów. Z początku młody Hugo pragnął pójść w ślady starszego brata Oralando, który został lekarzem. W wieku 17 lat Hugo opuścił szkołę w Ashland i od semestru 1902 – 03 miał rozpocząć naukę w Birmingham Medical School. Jednakże Orlando przekonał młodszego brata aby ten rozpoczą studia na Uniwersytecie Alabama na wydziale prawa. W 1906 Hugo otrzymał dyplom ukończenia studiów i powrócił do Ashland, gdzie otworzył kancelarię prawniczą zaraz nad sklepikiem spożywczym. Kancelaria jednak nie prosperowała zbyt dobrze i po półtora roku od jej otwarcia budynek, w którym się mieściła, spłoną doszczętnie. Po tym wydarzeniu, Black przeprowadził się do Birmingham gdzie kontynuował praktykę prawniczą specializując się w prawie pracy oraz w pomocy prawnej ofiarom nieszczęśliwych wypadków.
Podczas sprawy, w której Black był obrońcą Afro-Amerykanina zmuszonego do niewolnictwa a poźniej osadzonego, Black zaznajomił się z sędzią prowadzącym sprawę – A. O. Lane'em. Kiedy w 1911 Lane został wybrany do komisji miasta Birmingham poprosił on Black'a aby został biegłym policyjnym – funckja ta była jedynym juidical doświadczeniem poprzedzającym otrzymanie mandatu do Sądu Najwyższego. W 1912 Black zrezygnował z bycia biegły i powrócił do praktyki prawniczej. Jednak tylko na krótko rozstał się z pełnieniem oficialnej funckji publicznej. W 1914 roku rozpoczął czeteroletnia kadencję jako prokurator hrabstawa Jefferson.
Trzy lata pózniej, podczas I wojny światowej, Black zrezygnował z funkcji prokuratora aby wstąpić do Armii USA. Zaciągnął się w Ośrodku Szkoleniowym dla Oficerów w forcie Oglethrope w stanie Georgia gdzie dosłużył się stopnia kapitana. Black służył w 81 Batalione Artylerii w Chatanooga, Tennessee jednak nigdy nie brał udziału w walkach. We wrześniu 1918 roku Black powrócił do swojej praktyki prawniczej w Birmingham.
23 lutego 1921 Black poślubił Josephine Foster (1899-1951) swoją pierwszą zonę, z która miał trójkę dzieci: Hugo L. Black II (ur. 1922), Sterling Foster (ur. 1924) i Martha (ur. 1933). Wnuk Blacka, Hugo L. Black III zasiadał w Izbie Reprezentantów stanu Floryda a także był asystentem prokuratora generalnego. Hugo i Josephine pozostali parą aż do śmierci Josephine, po długiej i ciężkiej chorobie, 6 grudnia 1951 roku. Sześc lat później, w 1957, Hugo ożenił się ponownie z Elizabeth Seay DeMeritte.
[edytuj] Związki z Ku Klux Klanem
W latach 20 XX w. Ku Klux Klan po półwiecznym okresie osłabionej działaności, został wskrzeszony głównie dzięki wydaniu "The Birth of a Nation". Ku Klux Klan dość szybko stał się dominującą siłą polityczną nie tylko w Alabamie ale i większości stanów Południa, a także w kilku stanach Północy. W tych latach Ku Klux Klan liczył sobie ok. 85000 członków, czyniąc Klan głównym ugrupowaniem politycznym w Alabamie. 11 sierpnia 1921 roku, Black poproszony został o obronę Pastora Edwina R. Stephensona, członka Ku Klux Klanu, oskarżonego o zastrzelenie pastora Jamesa Coylea, przywódcę dużej społeczności katolickiej w parafii św. Pawła w Brimingham. Podczas procesu, w kórym sędzia prowadzący oraz kilku członków ławy przysiegłych było członkami Klanu, Black zwrócił sie do świadka oskarżenia słowami "Jest pan katolikiem, prawda?" w celu zdyskredytowania ich przed zdominowaną przez Klan ławą przysięgłych. Stephenson został uniewinniony. Niektórzy z uczonych, na przykład Daniel L. Driesbach z American University, sądzął że późniejsze poparcie Blacka dla odseparowania państwa od kościoła wyniakało właśnie z takich anykatolickich uprzedzeń.
Black, w 1923, został członkiem Roberta E. Lee Klanu nr 1, gałęzi Ku Klux Klanu w Birmingham. Black twierdził, że członkiem Ku Klux Klanu był tylko do roku 1925 i w tym okresie brał udział w zaladwie czterech spotkaniach zanim zrezygnował z członkostwa. Jednakże, w 1926, Black nie tylko wziął udział w Stanowej Konwencji Ku Klux Klanu ale także wygłosił przemowę do zgromadzonych delegatów. W opubilkowanym "Sympozium Hogo Blacka" możemy przeczytać: "Ci którzy znali Blacka chętnie tłumaczli powody jego przystąpienie do Ku Klux Klanu. Herman Beck, wpływowy Żydowski kupiec z Birmingham swojego młodego przyjaciela Blacka aby ten wstąpił do Klanu pomagając w ten sposób w walce z "problematycznym elementem" w Alabamie.
[edytuj] Kariera w Senacie
W 1926 Black zaczął strać się o mandat Senatora reprezentującego stan Alabama – miał on objąć stanowisko po ustępującym Oskarze Underwood. W tamtym czasie Partia Demokratów była dominującą siłą polityczną w Alabamie, tak więc zwycięstwo nad konkurentem z partii Republikańskiej – E. H.Dryer'em – przyszło Blackowi łatwo, wygrywając głosowanie z 80% poparciem. W 1932 roku, Black ponownie został wybrany senatorem, tym razem pokonując Republikanina J. Theodora Johnsona zdobywając 86,3% głosów.
Senator Black zyskał reputację wytrwałego i utalentowanego śledczego. W 1934 roku, dla przykładu, zasiadał na czele zgromadzenia mającego na celu wyjaśnienie okoliczności przyznania kontraktów dla przewoźników lotniczych Poczty USA, wtedy pod nadzorem Waltera Fogler Browna, co doprowiadziło do ujawnienia wielu nieprawidłowośći – później cała sprawa nazwana została Skandalem Poczty Lotniczej. W celu skorygowania powstałych nadużyć Black przygotował ustawę, nazwną poźniej ustawą Black – McKellar, która to następnie przekształcona została w Akt Poczty Lotniczej z 1934 roku. W roku następnym, Black był członkiem Senackiej komisji zajmującej się śledztwem dotyczącym praktyk lobbystycznych. Black publicznie oczernił lobbystę nazywając go "wysoko postawionym, zwodniczym fałszrza telegramów i listów oraz waszygntońską marionetką", popierając tym samym ustawę nakazującą lobbystom rejestrowanie się i upublicznianie swoich dochodów. W 1935 roku Black został przewodniczącym Senackiego zgromadzenia ds. Edukacji i Pracy, pozycja ta później, gdy Balck został sędzią Sądu Najwyższego, była przypomnieniem o Senackiej karierze. W 1937, Balck działał na rzecz uchwalenia ustawy, która gwarantowałaby płacę minimalną oraz 40 godzinny tydzień pracy. Mimo iż początkowo ustawa została odrzucona przez Izbę Reprezentantów, a jej odchudzona wersja została zatwierodzna w 1938 (po opuszczenieu Senatu przez Black) stając się Aktem Standardów Pracy.
Black był zagożałym poplecznikiem Prezydenta Franklina D. Roosvelta i Nowego Ładu (New Deal) W szczególności był on szczerym orędownikiem ustawy reorganizacyjnej z 1937 roku (bardziej znanej jako ("court-packing”), która w zamyśle miała powiększenie liczby sędziów Sądu Najwyższego o kilku bardziej "postępowych" dzięki czemu decyzje Sądu sprzyjałyby wizji podzielanej przez administrację.
[edytuj] Linki zewnętrzne
- Biografia w Biographical Directory of the United States Congress (en)
