Hwarang
Z Wikipedii
| Nazwa koreańska | |
| Transkrypcja poprawiona | Hwa-rang |
| Transkrypcja McCune'a-Reischauera | Hwa-rang |
| Transkrypcja polska | Hwa-rang |
| Hangyl | 화랑 |
| Hancha | 花郞 |
| Wymowa | |
| IPA | . |
| Przybliżona polska | |
Hwarang - grupa młodych arystokratów w dawnej Korei wychowywanych do późniejszej służby państwu.
Spis treści |
[edytuj] Nazwa i pochodzenie
Nazwa Hwarang oznacza po koreańsku "Kwiat młodego rycerstwa".
Grupę Hwarang utworzono ok. roku 572 n.e. w państwie Silla przed zjednoczeniem trzech królestw (668 n.e.). Najprawdopodobniej zaczątki Hwarang sięgają czasów plemiennych, kiedy to grupy młodzieży przygotowywano do służby państwu podczas wojny. Hwarang przestała istnieć wraz z końcem dynastii Silla w roku 935 n.e.
[edytuj] Filozofia buddyjska a Hwarang
Na edukację Hwarang duży wpływ miał buddyzm, mocno przesiąknięty taoizmem i miejscowym animizmem oraz przede wszystkim konfucjanizmem, który wyznaczał stosunki społeczne w ówczesnej Korei. Hwarang został poświęcony Buddzie Mireuk (sanskryckie: Maitreya) a buddyjscy mnisi często nauczyczali młodzież wpajając jej wartości filozoficzne oraz postawę miłosierdzia i współczucia.
Pod wpływem ducha buddyzmu, Hwarang przyjął własny kodeks etyczny, stworzony przez mnicha Won Kwang około 602 roku n.e. Pięć głównych zasad kodeksu Hwarang (po koreańsku sesok ogye, 세속 오계, 世俗五戒) to:
- lojalna służba władcy (Coo kay yea chung sung ha go),
- wypełnianie obowiązków wobec rodziców z szacunkiem i czcią (Poo Mo Yea Hyo Doe Ha Go),
- wierność towarzyszom (Pungo yu shin ha go),
- odwaga wobec ataków wroga (Imm jun moo tay ha go),
- zakaz zabijania jakiegokolwiek stworzenia za wyjątkiem obrony lub w celu przeżycia (Sal sang yu tek hunda).
Według legendy, Won Kwang przekazał nauki buddyjskie dwóm wtajemniczonym (o imionach Kwisan i Chunchang), którzy włączyli je do kodeksu postępowania Hwarang. Współczesne koreańskie sztuki walki, głosząc swoją historię, często przytaczają pięć zasad kodeksu Hwarang.
[edytuj] Edukacja Hwarang
Organizacja Hwarang kształtowała przyszłe życie swych członków. Stanowili elitarną grupę młodych chłopców edukowanych dla zajęcia stanowisk w Korei w drugiej połowie panowania dynastii Silla. Celem edukacji Hwarang było rozwinięcie rycerskeigo ducha młodzieży oraz przede wszystkim przygotowanie jej jak najlepiej do zajęcia stanowisk państwowych w honorowy, powściągliwy, dostojny i odważny sposób. Hwarang uczestniczyli więc w pewnego rodzaju kursie przygotowawczym.
Celem edukacji Hwarang był rozwój moralny oraz kultywowanie ducha i zdrowia młodzieży dynastii Silla. Edukacja skupiała się głównie na filozofii, klasycznej chińskiej literaturze i religii. Hwarang zajmowali się też rytualnymi pieśniami i tańcem, ćwiczono ich w sztukach wojennych.
Aby wstąpić do korpusu Hwarang należało spełniać rygorystyczne warunki: być szlachetnie urodzonym, wykształconym, czystego umysłu i ducha oraz reprezentować piękno i siłę fizyczną.
Członków Hwarang zachęcano do podróżowania po całym Półwyspie Koreańskim. W trakcie tych podróży mieli dowiadywać się o regionach i ludziach Korei oraz poznać piękno swego kraju. Podczas podróży członkowie Hwarang również ćwiczyli swoje ciała z naciskiem na rycerski duch.
Ten rodzaj edukacji był skuteczny. Hwarang stali się przykładem wszystkiego co najlepsze w Koreańskim wzorcu wychowawczym przez ponad 1000 lat.
[edytuj] Sztuki walki w Hwarang
Żadne zapisy nie przedstawiają szczegółowo sztuki walki praktykowanej w Hwarang. Badacze nie ustalili, czy Hwarang mieli specjalne określenie na swoje techniki walki bronią. Sztuki wojenne uprawiane przez nich to głównie władanie mieczem, łucznictwo i walka włócznią, przy czym szczególny nacisk kładziono na łucznictwo. Umiejętność walki wręcz miała mniejszą wagę i według Lee Youn-bok była tylko dodatkiem do bojowego treningu Hwarang.
Grupie Hwarang powszechnie przypisuje się ćwiczenie sztuk walki kwonbop, subak i taekkyeon. Shin Chae-ho – koreański uczony, specjalista od dynastii Chosun – twierdzi, że ci młodzi chłopcy ćwiczyli taekkyeon, a dopiero później nadano ich sztuce nazwę Hwarang, chcąc ich w ten sposób uhonorować. Nazwa taekkyeon nie pojawia się jednak przed 1800 rokiem.
Podczas panowania dynastii Silla nastąpił wielki rozwój chińskich sztuk walki (po koreańsku kwonbop - odpowiednik chińskiego chuanfa). Koreańczycy przez poprzednich kilkaset lat nazywali swoje umiejętności uderzania gołymi rękami i chwytów subak. Najprawdopodobniej więc w Hwarang ćwiczono subak i chińskie sztuki walki. Nie można jednak tego stwierdzić jednoznacznie.
Historyczny Hwarang nie ma bezpośredniego związku z taekwondo ani z innymi współczesnymi sztukami walki w Korei.
[edytuj] Hwarang w kulturze
O Hwarang krążyło wiele legend. Odegrały one podobną rolę w Korei, jak legendy o królu Arturze w Anglii. Legendy były bardzo sugestywne, dlatego istnienie Hwarang wydaje się lepiej udokumentowane.
Na idee głoszone w Hwarang niejednokrotnie powołują się współcześni praktycy koreańskich sztuk walki, wywodząc ich zasady z pięciu zasad kodeksu Hwarang. Mimo legend, nie ma historycznego usprawiedliwienia powszechnego poglądu, że Hwarang mają taki związek z współczesnymi sztukami walki jak samurajowie w Japonii, gdyż dostępne źródła nie potwierdzają tej opinii. Wszelako mistrzowie sztuk walki uważają, że przed istnieniem Hwarang koreańskie sztuki walki pozbawione były wymiaru filozoficznego, dopiero poświęcenie Hwarang Buddzie Mireuk (skt. Maitreya]]) przyczyniło się do zmiany. Wg Choi Hong-hi, subak uzyskał nowy wymiar przez wchłonięcie zasad Hwarang a nowa idea wzniosła prostą walkę na nogi do poziomu sztuki.
Od nazwy Hwarang pochodzi nazwa sztuki walki Hwarangdo oraz nazwa jednego z układów formalnych w Taekwondo ITF i GTF.
Do Hwarang nawiązują organizacje harcerskie lub skautowskie w Korei.
[edytuj] Nieporozumienia dotyczące Hwarang i sprostowania
Hwarang nie tworzyli klasy wojowników. Mogli zostać regularnymi żołnierzami, lecz dopiero po opuszczeniu Hwarang. Hwarang nie był częścią armii Silla. W przeciwieństwie do samurajów, nie tworzyli osobnej klasy społecznej. Przynależność do Hwarang nie była dziedziczna. Nie kładli głównego nacisku na walkę wręcz, lecz raczej szkolono ich w łucznictwie i szermierce. Hwarang nie było ich drogą życia: opuszczali Hwarang gdy stawali się starsi. Przypominali nieco japońskich yamabushi, trenując w górach i na pustkowiach. Nie byli jednak mnichami i nie pozostawali w górach. Pomimo zasad, jakimi się kierowali Hwarang, sytuacja w ówczesnej Korei oraz legendy świadczą o tym, że brali udział w walkach.
Historyczny Hwarang nie ma bezpośredniego związku z taekwondo ani z innymi współczesnymi sztukami walki w Korei. W roku 1960 bracia Lee Joo-bang i Lee Joo-sang otworzyli pierwszą szkołę walki hwarangdo w Korei. Choć nazwa upamiętniała Hwarang, bracia Lee uczyli się yusul, koreańskiej walki podobnej do jiu-jitsu i prawdopodobnie hapkido od buddyjskiego mnicha Suahm Dosa, mieszkającego w świątyni Yang Mi Ahm niedaleko Seulu.
