Ignacy Oziewicz
Z Wikipedii
Ignacy Oziewicz ps. "Czesław", "Czesławski", "Netta", "Jenczewski" (ur. 7 maja 1887 w Łygnianach, powiat Święciany, zm. 10 stycznia 1966 w Gdyni) - pułkownik piechoty Wojska Polskiego.
Podczas I wojny światowej służył w armii carskiej jako oficer zawodowy. Od 1919 w Wojsku Polskim między innymi dowodził 76 Lidzkim Pułkiem Piechoty w Grodnie. Pułkownik piechoty ze starszeństwem z 1 stycznia 1927.
W wojnie obronnej 1939 r. dowodził 29 Dywizją Piechoty. Po jej rozbiciu internowany przez Litwę, wydostał się z obozu i powrócił do Polski. W latach 1941-1942 zastępca komendanta Głównego i szef wydziału operacyjnego Narodowej Organizacji Wojskowej. Nie zaakceptował decyzji o scaleniu z AK gdyż uważał ją za opanowaną politycznie przez sanację i latem 1942 stanął na czele rozłamu w NOW.
Do aresztowania 9 czerwca 1943 r. komendant Narodowych Sił Zbrojnych. Od 2 grudnia 1942 r. prowadził nieudane rozmowy o włączeniu NSZ do Armii Krajowej. Był więziony w obozach koncentracyjnych w Oświęcimiu i Flossenburgu. W 1958 roku wrócił do kraju.
Odznaczony m.in. Orderem Virtuti Militari V klasy, czterokrotnie Krzyżem Walecznych, Krzyżem Oficerskim Polonia Restituta i Złotym Krzyżem Zasługi.
[edytuj] Źródła:
- Rocznik Oficerski 1932, s. 16, 604
