Józef Hurtig

Z Wikipedii

Józef Hurtig (ur. (1770 Warszawa - zm. 1831 Warszawa). Generał brygady armii Królestwa Polskiego.

Służbę wojskową rozpoczął w 1788 w artylerii. Podporucznik z 1790, porucznik z z 1792

Walczył przeciwko interwencji rosyjskiej i w powstaniu kościuszkowskim 1794. odznaczył sie męstwem i znajomością rzemiosła wojskowego. awansowany na kapitana. Po powstaniu poza wojskiem. Od 1806 major w sztabie J. H Dąbrowskiegoi wkrótce dowódca artylerii w 3 Legii. uczestniczył w interwencji francuskiej w Hiszpanii. pułkownik z 1811.

Brał udział w wojnie kampanii moskiewskiej i walkach Napoleona w latach 1812 - 1814. Odznaczył się . Po powrocie do kraju w 1815 dowódca baterii artylerii lekkokonnej w Armii Królestwa Polskiego.

W latach 1817 - 1820 służył w sztabie korpusu artylerii. Od 1828 komendant twierdzy Zamość. Awansowany do stopnia generała w 1826. Na tym stanowisku zasłynął z sadystycznego traktowania więźniów politycznych przetrzymywanych w kazamatach twierdzy. Wyjątkowo znęcał się nad członkami Towarzystwa Patriotycznego z majorem W. Łukasińskim.

Po wybuchu powstania listopadowego odwołany do Warszawy, pozostał bez przydziału. Znienawidzony za serwilizm i podejrzany o konszachty z Rosjanami oraz działania na szkodę powstania (później okazało się, że bezpodstawnie).

W czerwcu 1831 aresztowany i podczas rozruchów sierpniowych zamordowany przez tłum na ulicach Warszawy.

[edytuj] Bibliografia

H. P Kosk Generalicja polska t. 1 wyd. Oficyna Wydawnicza "Ajaks" Pruszków 1998.