Józef Pułaski

Z Wikipedii

Józef Pułaski
Józef Pułaski
Ślepowron
Data urodzenia	17 lutego 1704
Data śmierci	luty 1769
Rodzina	Pułaski
Rodzice	Kazimierz Pułaski Małgorzata Zarembianka
Małżeństwo	Marianna Zielińska
Dzieci	Kazimierz Pułaski Antoni Pułaski Franciszek Ksawery Pułaski Wiktoria Pułaska Joanna Pułaska Józefa Pułaska Monika Pułaska Paulina Pułaska Małgorzata Pułaska

Józef Pułaski herbu Ślepowron, (ur. 17 lutego 1704, zm. w lutym 1769), twórca i marszałek związkowy konfederacji barskiej, starosta warecki, wielokrotny poseł na sejm, ojciec Kazimierza Pułaskiego.

W 1738 ożenił się z Marianną Zielińską, był ojcem: Kazimierza, Antoniego i Franciszka Ksawerego.

Od 1724 był burgrabią nurskim, był też jednym z najbardziej wziętych palestrantów w Trybunale Koronnym, w Piotrkowie. Związał się z Czartoryskimi. W 1732 kupił starostwo wareckie. Zgromadził też starostwa: świdnickie i mszczonowskie oraz królewszczyzny na Podolu i w województwie ruskim, a także liczne wsie i miasteczka m. in. Piaseczno pod Warszawą. Posiadał też sieć zajazdów zwanych wareckimi. W 1733 był posłem z ziemi czerskiej na sejm elekcyjny, podpisał elekcję Stanisława Leszczyńskiego, przystąpił do konfederacji dzikowskiej. W 1736 uznał Augusta III. W 1744 był posłem na sejm grodzieński, w 1748 posłował na sejm Boni Ordinis, gdzie reprezentował interesy Czartoryskich. Posłem był jeszcze w 1750 i 1754. W 1752 został pisarzem nadwornym koronnym i pisarzem skarbowym.

W 1764 podpisał wybór Stanisława Augusta Poniatowskiego, pozostał jednak stronnikiem Sasów. W 1767 jako przedstawiciel Podlasia podpisał akt konfederacji radomskiej. Śmiało wystąpił przeciwko groźbom posła rosyjskiego Nikołaja Repnina wprowadzenia do Rzeczypospolitej 50 000 wojska rosyjskiego. Miał wtedy odpowiedzieć ambasadorowi "Niech stanie sto tysięcy, naród wolny krew przeleje". W odpowiedzi wściekły Repnin kopnął go publicznie.^[1] Zagrożony aresztowaniem przez Rosjan wyjechał na Podole. Jako zwolennik domu saskiego, konsyliarz konfederacji radomskiej, przeszedł następnie do opozycji wobec Rosji z powodu forsowania przez nią sprawy dysydenckiej, należał wraz z Sołtykiem i Krasińskim do głównych inicjatorów konfederacji barskiej 29 lutego 1768, po której utworzeniu został marszałkiem związku wojskowego, przyczynił się wybitnie do nadania jej piętna głębokiej religijności i legalizmu szlacheckiego, opracowując jej akty i manifest do narodu. Spieniężył większość swych dóbr, dla zaciągu wojska. Stanął na czele pułku Krzyża Świętego. Rozpoczął wówczas akcję dyplomatyczną, wysyłając korespondencję do dworów europejskich. Pokłócony z przywódcami konfederacji, został odsunięty od funkcji wojskowych. Był organizatorem obrony Baru, po zdobyciu go przez Rosjan uszedł wraz z innymi na Wołoszczyznę, tam, oskarżony przez Joachima Potockiego i Krasińskiego o nieposłuszeństwo i zdradę, został pozbawiony władzy i wtrącony do więzienia przez baszę chocimskiego, gdzie dokonał życia.

Przypisy