Jamnik
Z Wikipedii
 |
Ten artykuł wymaga dopracowania zgodnie z zaleceniami edycyjnymi. Należy w nim poprawić: wikizacja, sekcje. Dokładniejsze informacje o tym, co należy poprawić, być może znajdziesz na stronie dyskusji tego artykułu. Po naprawieniu wszystkich błędów można usunąć tę wiadomość. |
| Jamnik | |
 Jamnik szorstkowłosy |
|
| Inne nazwy | dachshund (język angielski) Teckel, Dackel (język niemiecki) bassotte (język włoski) tacskó (język węgierski) такса (język rosyjski) jezevčík (język czeski) jazvečík (język słowacki) melhundo (esperanto) дакел (język bułgarski) gravhund (język duński) mäyräkoira(język fiński) taksas (język litewski) teckel (język francuski) dashond (język norweski) јазавичар (język serbski) |
| Kraj patronacki | Niemcy |
| Kraj pochodzenia | Niemcy |
| Wymiary | |
| Klasyfikacja | |
| FCI | Grupa IV Sekcja 1 |
| AKC | Hound |
| ANKC | Grupa 4 (Hounds) |
| CKC | Grupa 2 - Hounds |
| KC(UK) | Hound |
| NZKC | Hounds |
| Wzorce rasy | |
| FCI • AKC • ANKC • CKC KC(UK) • NZKC • |
|
Jamnik - dziewięć ras, różniących się rozmiarem, szatą i charakterem.
Spis treści |
[edytuj] Rys ogólny
- krótkowłosy, długowłosy i szorstkowłosy
- oraz w trzech wielkościach: króliczy (karłowaty), miniaturowy i standardowy.
- maść w każdym kolorze, jednak wadą jest maść czysto czarna lub biała bez podpalania. Najczęściej występują jamniki rudobrązowe lub czarne podpalane. Jamniki szostkowłose mają także umaszczenie dzicze.
- wysokość w kłębie: 17 do 25 cm.
- obwód klatki piersiowej: jamnik króliczy od 30 cm; miniaturowy do 35 cm; standardowy powyżej 40 cm i o wadze 8 kg.
- przeciętna długość życia - 13-14 lat.
Psy tej rasy przejawiają średnio małe ryzyko do wystąpienia, często tragicznego w skutkach skrętu żołądka Jamnik jest psem myśliwskim.
[edytuj] Charakter
Jamnik to pies bardzo żywy, odważny, czujny i inteligentny. Pomimo, że jest silnie przywiązany do swojego opiekuna, nadal zachowuje wrodzoną niezależność. Od szczenięcia wymaga się konsekwencji przy wychowaniu oraz dobrego kontaktu z opiekunem, bowiem w przeciwnym wypadku może się rozwinąć u psa złośliwy i nieprzyjemny charakter.
[edytuj] Historia
Jego pochodzenie budzi wątpliwości; miłośnicy twierdzą, że pochodzi aż ze starożytnego Egiptu, choć na pewno narodził się w Niemczech, stąd jego oryginalna nazwa: Dachshund, Dackel lub Teckel. Z Egiptu do Niemiec: Już w starożytnym Egipcie istniały liczne rasy psów, z których część uwieczniono na płaskorzeźbach i posągach świątynnych. Archeolodzy nie wierzyli własnym oczom, kiedy zobaczyli rysunki odpowiadające jamnikowi w świątyni w Bescheb. Naukowcy jednak nie są pewni, czy w tym przypadku chodzi o jamnika, czy o podobnego doń psa. Pierwsze europejskie wzmianki o jamnikach pochodzą ze średniowiecznych Niemiec. Już w XIV w. można było przeczytać: "Psy o krótkich nogach wchodzą o wiele łatwiej pod ziemię niż inne i są bardziej przydatne do polowań na borsuki". Z Niemiec w świat: Rozpowszechnienie jamnika w Europie w XVI/XVII wieku zapoczątkowało wielokierunkowy rozwój tej rasy. Jednym z kierunków rozwoju była adaptacja jamnika do warunków zimowych, co objawiło się zmianami we wzorcu (masywniejsze łapy, skrócona kufa, większe uszy), który nie jest akceptowany w wielu krajach europejskich (jedynie w krajach skandynawskich). Jamnik adaptował się z trudem do chłodniejszego klimatu przez wiele dziesięcioleci, co było wynikiem wtórnego, lepszego przystosowania do ciepła. Innym kierunkiem rozwoju jamnika było przystosowanie go do różnego rodzaju polowań. Jamniki zatem były tresowane na: posokowce, psy zaganiające, buszujące, norowce. Zakres ich pracy nie ograniczał się tylko do wypłaszania borsuków z nory, gdzie jamnik był zdany sam na siebie, ale też do zaganiania dzików (jamniki szorstkowłose), buszowania w chaszczach i trzcinie oraz aportowania (długowłose) Obecnie jamniki dość często wykorzystuje się podczas polowań na lisy (potrafią wygonić zwierzę z nory), ale odchodzi się już od polowania przy ich pomocy na borsuki, gdyż są to zwierzęta zbyt niebezpieczne dla jamników.
[edytuj] Choroba kręgosłupa
Objawy:
- ból - niemożność ruchu - zgarbiony grzbiet - niechęć do dotyku - trudności w poruszaniu się - niepokój - piszczenie podczas chodzenia - największy ból podczas podnoszenia z klatkę piersiową i brzuch - niedowład - potykanie się i ślizganie - "chód foki" - nie trzymanie czynności fizjologicznych
Leczenie:
- podawanie środków przeciwbólowych - podawanie witamin z grupy B - lekkostrawna dieta - jeżeli nerki są nieuszkodzone można naświetlać promieniami na podczerwień - preparaty ze strychniną - nacieranie tylnych partii ciała spirytusem kamforowym - szczotkowanie sparaliżowanych części ciała w celu pobudzenia nerwów - zginanie i rozprostowywanie kończyn - bandażowanie tylnych łapek lub zakładanie skórzanych ochraniaczy, aby nie zginać niepotrzebnie sparaliżowanych łap
źródło: http://swiat.jamnika.net/page-20-Choroby_-_Niedowlad.html
