Jan Łodzia

Z Wikipedii

Jan herbu Łodzia (zm. 14 kwietnia 1346) – biskup poznański. Czasami za Długoszem nazywany Jan z Kępy, chociaż jest to prawdopodobnie błąd kronikarza, gdyż w XIV wieku Kępa należała do Doliwów.

Urodził się jako syn wielkopolskiego rycerza Sędziwoja. Na kartach historii pojawia się po raz pierwszy w 1319, gdy jako kanclerz biskupa poznańskiego, wszedł w skład delegacji wyznaczonej przez papieskich sędziów, która miała wręczyć pozew Krzyżakom w sprawie procesu między Polską a zakonem o Pomorze Gdańskie. Wiadomo, że podczas tego procesu uczestniczył w posiedzeniach sądu w Inowrocławiu i Brześciu Kujawskim. Wpisano go również w wyroku z 1321 kończącym ten proces jako jednego ze świadków. W tym samym okresie otrzymał stanowisko archidiakona poznańskiego. W 1331 nieomal zginął podczas krzyżackiej wyprawy wojennej na Wielkopolskę, gdy wojska Zakonu zdobyły Słupcę.

W 1335 otrzymał godność biskupa poznańskiego. Jako nowy biskup, wraz z Janisławem I, arcybiskupem gnieźnieńskim zaskarżył Zakon do kurii rzymskiej. Podczas procesu w 1339, który miał miejsce w Warszawie między Zakonem a Polską pozwany jako świadek wydał zarówno negatywną opinię o rządach jakie sprawował Władysław Łokietek na Pomorzu jak i o zbrodniach dokonanych przez zakon krzyżacki. Swoich roszczeń zrzekł się, podobnie jak reszta biskupów, w 1343 przy zawarciu pokoju kaliskiego. W 1344 r. rozpoczął przebudowę poznańskiej katedry w stylu gotyckim. Zmarł 14 kwietnia 1346. Pochowano go w katedrze.

Do naszych czasów dotrwało kilka napisanych przez niego hymnów ku czci Matki Boskiej i świętych. Przypuszczalnie to również on ułożył inskrypcję wyrytą na grobie Bolesława Chrobrego ufundowanym przez jednego ze swych poprzedników na tronie biskupim Bogufała II. Według przekazów biskup Jan był również muzykiem, grającym na cytrze.