Bogufał II

Z Wikipedii

Bogufał II
Herb
Data wyboru	1242
Zmarł	9 lutego 1253 Solec Wielkopolski

Bogufał II (Boguchwał II) (ur. ?, zm. w 1253 r.) — biskup poznański.

Według kroniki Jana Długosza, pieczętował się herbem Poraj. Używał tytułu magistra, jednak nie wiemy który z uniwersytetów ukończył. W 1211 r. został scholastykiem poznańskim, w 1231 kustoszem, a w 1242 biskupem poznańskim.

Za jego rządów rozebrano romańskie, spękane prezbiterium poznańskiej katedry, wznosząc w jego miejscu w 1262 r. nową konstrukcję. W 1244 Bogufał odstąpił księciu Przemysłowi I osadę wokół nieistniejącego dziś kościoła św. Gotarda, gdzie powstał lokowany na prawie magdeburskim lewobrzeżny Poznań. Był również sygnatariuszem aktu lokacji. Sprowadził dominikanów do kościołów św. Wojciecha i św. Marcina. W 1246 otrzymał od księcia Przemysła I immunitet wraz z prawem do lokacji osad biskupich na prawie magdeburskim, co miało pomóc mu w opanowaniu oporu możnych Wielkopolski wobec rosnącej potęgi Kościoła. W 1248 był uczestnikiem synodu we Wrocławiu.

Jego duża biblioteka, zawierająca głównie zbiory Pism Świętych, po śmierci przekazana została bibliotece katedralnej. Uznaje się go także za inicjatora powstania Rocznika Kapituły Poznańskiej oraz mecenasa kustosza Baszka, który spisał "Kronikę Wielkopolską" (niekiedy uznaje się wręcz, że biskup Bogufał był współautorem dzieła). Zmarł 9 lutego 1253 r. w Solcu Wielkopolskim.