Jan Antoniewicz-Bołoz

Z Wikipedii

Jan Antoniewicz-Bołoz (ur. 3 maja 1858 w Skomorochach koło Buczacza, zm. 29 września 1922 w Bad Elster, Saksonia), polski historyk i teoretyk sztuki pochodzenia ormiańskiego.^[1]

Pochodził z ormiańskiej rodziny szlacheckiej, był synem Antoniego i Albiny. Kształcił się w gimnazjach bernardynów w Meranie, następnie w Bolzano i Krakowie. W 1876 podjął studia prawnicze na Uniwersytecie Jagiellońskim, wkrótce jednak przeniósł się na germanistykę i romanistykę na tej samej uczelni (1876-1880); odbył ponadto studia filologiczne na Uniwersytecie Wrocławskim, a w latach 1884-1886 studia z historii sztuki, estetyki i filozofii na uniwersytecie w Monachium. Obronił doktorat na Uniwersytecie Jagiellońskim w 1880 na podstawie pracy Ueber die Enstehung des Schiller'schen Demetrius.

Od 1893 wykładał historię sztuki na Uniwersytecie Lwowskim; początkowo był profesorem nadzwyczajnym, od 1898 profesorem zwyczajnym. Kierował Katedrą Historii Sztuki Nowożytnej, a od 1894 także Instytutem Historii Sztuki; w roku akademickim 1902/1903 pełnił funkcję dziekana Wydziału Filozoficznego. W latach 1894-1918 był ponadto konserwatorem zabytków sztuki w Urzędzie Konserwatorskim we Lwowie.

Zajmował się historią sztuki renesansowej i współczesnej, teorią sztuki, a także historią literatury polskiej. Badał m.in. twórczość Tycjana i Leonarda da Vinci oraz dekorację rzeźbiarską Kaplicy Zygmuntowskiej. Opracował pierwszy polski zarys historii malarstwa, ze szczególnym uwzględnieniem polskich malarzy XVIII i XIX wieku; zajmował się twórczością Grottgera, urządzał wystawy malarskie (m.in. Malczewskiego).

Ogłosił ponad 130 prac naukowych, m.in.:

• Zur Geschichte des Humanismus und der Renaissance in Polen (1886)
• O nieznanych utworach Z. Krasińskiego (1890)
• Młodość Krasińskiego (1891)
• Historya, filologia i historya sztuki (1897)
• Zygmunt Krasiński i dzieło Stanisława Tarnowskiego (1897)
• Świątynia zagadkowa Lionarda da Vinci (1900)
• Grottger (1911)
• Synteza twórczości Leonarda da Vinci (1919)

W 1897 został członkiem-korespondentem, w 1914 członkiem czynnym Akademii Umiejętności. W 1920 należał do grona współzałożycieli Towarzystwa Naukowego we Lwowie. Od 1920 był prezesem Polskiego Związku Historyków Sztuki (a także prezesem Oddziału Lwowskiego związku).

Źródła:

• Biogramy uczonych polskich, Część I: Nauki społeczne, zeszyt 1: A-J, Wrocław 1983

1. ↑ Remigiusz Okraska, Za Korzenie.Ludy. ORMIANIE POLSCY. http://zakorzenianie.most.org.pl/za8/04.htm