Jan Graczyk
Z Wikipedii
Jan Graczyk (ur. 16 maja 1928 w Piastowie, zm. 2005) – polski plastyk-amator, rzeźbiarz, twórca Leśnej Galerii Rzeźby powstaniec warszawski.
Spis treści |
[edytuj] Biografia
Od urodzenia mieszkał w Czechowicach, które w późniejszym okresie przekształciły się w dzielnicę Ursus. W 1942 ukończył Powszechną Szkoły III Stopnia w Czechowicach. Był członkiem 207 Mazowieckiej Drużyny Harcerskiej im. S. Czarnieckiego, potem Szarych Szeregów (Zawiszaków), gdzie złożył wojskową przysięgę i został żołnierzem podziemnej armii Związek Walki Zbrojnej Armii Krajowej zgrupowania "Obroża", przyjmując pseudonim "Tygrys".
W 1942 roku został zatrudniony jako uczeń na Wydziale Odlewni "Kolorowej". Zaczął się uczyć modelarstwa, form modeli odlewniczych w metalu i drewnie.
W 1944 po wybuchu powstania warszawskiego, stawił się wraz ze swoją drużyną w sękocińskich lasach gotowy do podjęcia walki.
Brał udział wraz z innymi mieszkańcami Ursusa w pracach społecznych odgruzowywania zburzonej Warszawy. Uczestniczył też w odbudowie Fabryki "Ursus", gdzie podjął pracę na Wydziale Mechaniki jako traser a następnie modelarz i odlewnik. Uzyskał świadectwo i dyplom czeladnika w zawodzie traserskim i tytuł mistrza modelarza odlewniczego metalu.
W 1960 zakupił skrawek ziemi nad strumieniem zwanym Rokita we wsi Budy Grabskie w Puszczy Bolimowskiej i wiosną 1983 urządził tam prywatną galerię. Leśna Galeria Rzeźby – dzieło życia artysty, działa nadal dzięki staraniom rodziny plastyka.
[edytuj] Zainteresowania artystyczne
Tematem twórczości i studium stały się ludzkie twarze. Jak sam mówił: "Zafascynowany pięknem dzieł sztuki różnych muzeów, których byłem częstym gościem, postanowiłem spróbować swoich możliwości". Zaczynał od obrazów olejnych i akwareli, potem już tylko rzeźbił w drewnie. Tematem jego prac są ludzkie twarze: smutne, chytre, zadumane, mądre, zrozpaczone - praktycznie zawsze poważne, ponieważ - jak sam mówił - "twarz ludzka bez maski jest smutna, a człowiek uśmiecha się wówczas, gdy inni patrzą na niego lub spogląda na siebie w lustrze". Jego prace są bardzo wyraziste, poruszają prostotą i surowością. Pierwsze dzieła nawiązywały do czasów wojny "Płomień wolności", "Nasz Dom". Ma w swym dorobku cykl rzeźb polskich poetów, m.in.: Adama Mickiewicza, Cypriana Kamila Norwida czy Jana Kochanowskiego, oraz cykl: poczet królów polskich.
[edytuj] Wystawy indywidualne
- 1972 – Gdynia, Międzynarodowy Klub Morski
- 1972 – Warszawa, Klub Towarzystwa Polsko-Indyjskiego
- 1973 – Warszawa, Galeria TPSP Stara Kordegarda
- 1973 – Mińsk, Muzeum Narodowe
- 1976 – Warszawa, Ośrodek Kultury im. Róży Luksemburg Stołeczne BWA
- 1977 – Wilno, Pałac Wystawowy
- 2005 - Łódź, Ogród Botaniczny
- 2006 - Warszawa, Galeria Ad-Hoc
[edytuj] Wystawy zbiorowe
- 1976 – Kwidzyn, Dom Kultury,
- 1976 – Drezno (NRD), Salon Wystawowy,
- 1977 – Warszawa, Galeria TPSP Stara Kordegarda.
- 2006 - Warszawa, Bemowo Ratusz gminy
- 2007 - Warszawa, Biblioteka Narodowa
Rzeźby i sylwetka Jana Graczyka wielokrotnie były prezentowane w środkach masowego przekazu krajowych i zagranicznych. Prace autora znajdują się w zbiorach państwowych i prywatnych polskich i zagranicznych: w Wielkiej Brytanii, Argentynie, Belgii, Danii, Francji, Holandii, Indiach, Izraelu, Kanadzie, Meksyku, Norwegii, Litwie, Szwajcarii, Stanach Zjednoczonych, Włoszech.
[edytuj] Wyróżnienia
- Odznaka Zasłużonego Działacza Kultury
- Złota Odznaka Honorowa za Zasługi dla Warszawy
- Krzyż AK
- Warszawski Krzyż Powstańczy
- Krzyż za zasługi dla ZHP z Rozetą i Mieczami
