Jan Kasper II von Ampringen

Z Wikipedii

Jan Kasper von Ampringen (ur. 19 stycznia 1619 w Ambringen, zm. 9 września 1684 we Wrocławiu) - administrator urzędu wielkiego mistrza zakonu krzyżackiego 1664-1684.

Był ostatnim męskim przedstawicielem szlacheckiego rodu von Ampringen. W młodości kształcił się u jezuitów, później został oddany na służbę cesarską do Wiednia. Do zakonu krzyżackiego wstąpił w 1646. Początkowo zajmował kilka mało znaczących stanowisk w Mergentheim. W 1653 awansował i objął w zarząd czeskie posiadłości zgromadzenia. Wykazał się talentem jako ich administrator i w szybkim tempie odbudował je po zniszczeniach wojny trzydziestoletniej. Zwrócił tym uwagę wielkiego mistrza Leopolda Wilhelma Habsburga, który w 1660 uczynił go komturem krajowym Austrii. W latach 1662-1664 był członkiem Dyrektorium. Po śmierci Karola Józefa Habsburga wybrano go zwierzchnikiem zakonu.

Jan Kasper von Ampringen był oddanym sługą cesarza Leopolda I i zagorzałym przeciwnikiem reformacji. W latach 1673-1679 pełnił rolę namiestnika Węgier, gdzie wprowadzał niezwykle uciążliwe represje administracyjne. Wywołało to bunt, który w krótkim czasie przemienił się w powstanie narodowe pod przywództwem Imre Thököly. Dodatkowo kraj nawiedziła epidemia dżumy, zachorował również von Ampringen. Schorowanego i nie mogącego ogarnąć chaosu wojny domowej gubernatora cesarz zmuszony był odwołać.

W 1682 cesarz uczynił go starostą generalnym Śląska. Aby móc pełnić ten urząd musiał być jednym z śląskich książąt. Cesarz podniósł więc dożywotnio dobra krzyżackie Bruntal do rangi księstwa. Jan Kasper von Ampringen nie nacieszył się jednak długo tą funkcją, gdyż ponownie pogorszył się jego stan zdrowia. Zmarł 9 września 1684 rażony apopleksją.

Pochowany został w Bruntálu.