Jan Szymanowski

Z Wikipedii

Jan Szymanowski inżynier (ur. 1911 Baku, zm. 25 grudnia 1985 Warszawa) - generał brygady Ludowego Wojska Polskiego, major Armii Czerwonej.

Na początku XX wieku rodzice jego wyjechali do Baku, gdzie ojciec pracował w budującej sie rafinerii. W 1918, gdy ojca zamordowali sowieci jako polskiego burżuja, matka wywiozła dzieci do Archangielska. Po zakończeniu szkoły średniej dostał się na studia politechniczne w Żytomierzu, które ukończył z I lokatą i dyplomem inżyniera budowy dróg i mostów. Od 1933 pracował jako inżynier drogowy w południowej części ZSRR.

Do Armii Czerwonej został powołany w czerwcu 1941, po wybuchu wojny sowiecko niemieckiej i skierowany do służby w oddziałach 9 Armii, w składzie której walczył na Ukrainie i na podgórzu Kaukazu. W lipcu 1943 jako Polak w stopniu majora skierowany do 1 Dywizji Piechoty im. T. Kościuszki. Początkowo w służbie tyłów, później na froncie w 1943 w Korpusie Polskim w kwatermistrzostwie Korpusu. W 1944 - 1945 szef Wydziału Drogowego - pomocnik szefa sztabu kwatermistrzostwa 1 Armii Wojska Polskiego. Przeszedł cały szlak bojowy 1 Armii Wojska Polskiego. Po zdobyciu Warszawy, na początku 1945 kierował budową drewnianego mostu niskowodnego przez Wisłę w rejonie mostu Poniatowskiego.

W l. 1946 - 1950 szef Wydziału drogowo Mostowego Departamentu Inżynierii i Saperów Wojska Polskiego, szef Wydziału Dróg Kołowych Sztabu Głównego Kwatermistrzostwa Wojska Polskiego w okresie 1950 - 1952, 1952 - 1961 szef Zarządu Drogowego Sztabu Generalnego WP. W okresie 15 lecia powojennego włożył dużo wysiłku i umiejętności organizatorskich w odbudowę wielu zniszczonych mostów na terenie kraju oraz w budowę mostów stałych. Owocnie współpracował w tym zakresie z instytucjami cywilnymi i naukowymi. Zasłużył sie gospodarce kraju znaczną ilością odbudowanych i wyremontowanych dróg i mostów. W 1956 z wielkim trudem uzyskał obywatelstwo polskie i pozostał w Ludowym Wojsku Polskim. W 1956 generał brygady.

W latach 1961 - 1972 szef Wojsk Inżynieryjnych MON. Na tym stanowisku przyczynił sie do doskonalenia przez wojska budownictwa mostów wojennych i urządzania przepraw. Inspirował postęp naukowo-techniczny w w dziedzinie rozwoju nowego sprzętu i środków inżynieryjno-saperskich. Autor szeregu wydawnictw fachowych, w tym instrukcji i podręczników takich jak: "Mosty niskowodne', Drewniane mosty wysokowodne", "Budowa dróg wojskowych", "Urządzanie przepraw w warunkach zimowych". Autor wspomnień z walk w czasie II wojny światowej i po jej zakończeniu do 1961 pt. "Służyłem w wojskach drogowych".

W lutym 1972 przeszedł w stan spoczynku ze względu na stan zdrowia. Osiadł w Warszawie, gdzie zmarł. Pochowany na Cmentarzu Powązkowskim.

Odznaczenia: Order Sztandaru Pracy 1 i 2 kl., Krzyż Grunwaldu 3 kl., Krzyż Virtuti Militari 4 kl., Order Odrodzenia Polski 3 i 4 kl., medale resortowe.

[edytuj] Bibliografia

• H. P Kosk Generalicja polska t. 2 wyd.: Oficyna Wydawnicza "Ajaks" Pruszków 2001 ISBN 83-87103-81-0,
• Z. Barszczewski Sylwetki saperów wyd.: Bellona warszawa 2001 ISBN 83-11-09287-7.