Janusz Zabłocki (dyplomata)

Z Wikipedii

Ten artykuł wymaga uzupełnienia źródeł podanych informacji. Aby uczynić go weryfikowalnym, należy podać przypisy do materiałów opublikowanych w wiarygodnych źródłach.

Janusz Jerzy Zabłocki (ur. 6 czerwca 1923 w Warszawie, zm. 2 maja 2003), polski dyplomata.

Syn Stefana Zabłockiego, inżyniera chemika, działacza politycznego związanego z gen. Władysławem Sikorskim (w czasie wojny był wiceszefem jego gabinetu).

Janusz Zabłocki w czasie wojny słuzył w armii gen. Maczka, brał udział w walkach w 1944 roku (posiadacz szeregu odznaczeń bojowych). Po wojnie zaczął studiowac w Szkocji medycynę. W 1947 roku powrócił z rodzicami do Polski i rozpoczął pracę w MSZ-ecie, jednocześnie studiując; uzyskał stopień mgra prawa międzynarodowego.

W 1953 roku zwolniony z pracy w MSZ-ecie jako "osobnik niepewny politycznie". Pracował w różnych instytucjach, do dyplomacji mógł powrócić dopiero w 1957.

Po powrocie do MSZ-etu brał czynny udział w sfinalizowaniu sprowadzenia do Polski z Kanady skarbów wawelskich. Temu zagadnieniu poświęcił opracowanie "Sprawa polskich zbiorów wawelskich w Kanadzie" (1959).

Pracował na placówkach w Indiach (zastępca ambasadora), Wietnamie (ambasador w Komisji Nadzoru i Kontroli, Sajgon), Wielkiej Brytanii (minister pełnomocny), Libanie (ambasador)i Francji (stały przedstawiciel i minister pełnomocny przy UNESCO). Brał udział w wielu konferencjach międzynarodowych, zwłaszcza ONZ-etu (Paryż, Nowy Jork, Genewa, Bangkok),

Znawca historii politycznej i wojskowej II Rzeczypospolitej i okresu II wojny.

Jego synem jest Krzysztof Zabłocki, tłumacz.