Jerzy Dominik Lubomirski

Z Wikipedii

Jerzy Dominik Lubomirski herbu Szreniawa bez Krzyża (ur. ok. 1665 – zm. 28 lipca 1727 w Janowcu) – wojewoda krakowski od 1727, podkomorzy nadworny koronny od 1702, generał-lejtnant piechoty I Rzeczypospolitej, starosta kazimierski, olsztyński, rycki, bratkowski, uszycki, lipiński.

Był najmłodszym synem hetmana polnego koronnego Jerzego Sebastiana Lubomirskiego i Barbary z Tarłów.

Uczył się w szkołach jezuickich. W 1684 wziął udział w wojnie Ligi Świętej przeciwko Turcji. W 1685 uczestniczył w działaniach zgrupowania hetmana wielkiego koronnego Stanisława Jabłonowskiego na Bukowinie. Walczył z Tatarami w 1693 i 1695.

Posłował na sejm walny z województwa lubelskiego w latach 1693, 1701, 1718, 1720, 1722.

W czasie elekcji 1696 opowiedział zię za kandydaturą księcia Franciszka Ludwika Burbon-Conti, po czym udał się na Ukrainę, gdzie szukał poparcia Kozaków Semena Paleja. Ostatecznie uznał Augusta II i wziął udział w wyprawie podhajeckiej 1698.

W 1695 ożenił się z Urszulą Katarzyną Bokum. Gdy została ona oficjalną metresą Augusta II, król dla osłody obdarzył Lubomirskiego licznymi urzędami. W 1701 mianował go komendantem gwardii królewskiej, w 1702 został podkomorzym nadwornym koronnym.

W czasie III wojny północnej, przeszedł w 1704 do obozu Stanisława Leszczyńskiego. Od tego czasu jeszcze dwa razy zmieniał orientacje polityczne, by ostatecznie w 1710 stanąć u boku powracającego do kraju Augusta II.

Wybrany posłem na Walną Radę Warszawską, zabiegał oddanie przez Rosjan Prawobrzeżnej Ukrainy.

W 1712 walczył z powstańcami kozackimi Filipa Orlika. W 1716 podjął się mediacji między konfederatami tarnogrodzkimi a Augustem II.

Na sejmie 1718 domagał się wycofania wojsk rosyjskich z Rzeczypospolitej. W 1724 rozpatrywał okoliczności Tumultu Toruńskiego w komisji śledczej, uczestniczył w sądzie asesorskim i osobiście dopilnował egzekucji wysokiego wymiaru kary.