Jerzy Stanisław Sapieha

Z Wikipedii

Jerzy Stanisław Sapieha herbu Lis (ur. 12 listopada 1668, zm. 12 października 1732 w Warszawie), wojewoda mścisławski.

Był synem Kazimierza Jana Pawła i Krystyny z Hlebowiczów, bratem Aleksandra Pawła i Michała Franciszka.

W latach 1683-1684 uczył się w kolegium jezuickim w Braniewie. W 1684 został rotmistrzem chorągwi petyhorskiej na Podolu. Mimo młodego wieku objął w 1686 podstolostwo litewskie oraz w listopadzie stolnikowstwo litewskie. W 1687 brał udział w walkach w okolicach Kamieńca Podolskiego. Posłował na sejm w latach 1690, 1693 i 1695. W latach 1695-1696 na czele kilkunastu chorągwi rozstzygał zbrojnie antysapieżyńskie wystąpienia w Nowogródku i na Żmudzi. Od końca 1696 współpracował ściślej z wojskami ojca i stryja.

W elekcji 1697 poparł kandydaturę księcia Conti, wypowiadając się jednak w lipcu 1697 za przejściem rodu Sapiehów na stronę Augusta II. 12 stycznia 1698 witał Augusta II wjeżdżającego do Warszawy z Wilanowa jako poseł od wojska litewskiego, zapewniając o jego wierności.

Z powodu choroby nie brał udziału w bitwie pod Olkienikami 18 listopada 1700. W latach 1701-1702 przebywał w Warszawie, próbując odzyskać dla rodu utracone w w/w bitwie wpływy. Z braku sukcesu od 1702 poparł Karola XII, prowadząc zaciąg i operując popierającą go sapieżyńską armią, a od 1705 - Stanisława Leszczyńskiego, organizując walkę zbrojną na Litwie aż do klęski pod Połtawą.

W latach 1710-1713 przebywał w Prusach. Po powrocie do kraju zajmował się sprawami majątkowymi, bezskutecznie próbując wrócić do wielkiej polityki. Dopiero w marcu 1732 otrzymał urząd wojewody mścisławskiego.

Był ojcem Antoniego Kazimierza.