Jerzy Wojciech Doerffer

Z Wikipedii

Jerzy Wojciech Doerffer (ur. 21 kwietnia 1918 w Łęce Wielkiej, zm. 9 sierpnia 2006) - inżynier, animator polskiego okrętownictwa, profesor zwyczajny i doktor honoris causa kilku wyższych uczelni, pracownik naukowy Wydziału Oceanotechniki i Okrętownictwa Politechniki Gdańskiej, autor książek z dziedziny okrętownictwa.

Po ukończeniu szkoły powszechnej od 1927 uczęszczał do Gimnazjum im. Komeńskiego w Lesznie. W 1932 przeniósł się do Gimnazjum św. Marii Magdaleny w Poznaniu, które ukończył w 1935 uzyskując świadectwo dojrzałości. W kwietniu 1936 rozpoczął studia wyższe w Wolnym Mieście Gdańsku na Danziger Technische Hochschule (obecnie Politechnika Gdańska) na (Wydziale Okrętowo-Lotniczym). Wybuch wojny w 1939 zastał go na praktyce w stoczni w Anglii. Tam ukończył studia na Uniwersytecie w Glasgow w 1942. Po wojnie uzyskał drugi dyplom na Wydziale Budowy Okrętów Politechniki Gdańskiej w 1950, oraz stopień doktora nauk technicznych w 1960.

Uczestniczył m.in. w:

• odbudowie, modernizacji i rozbudowie stoczni produkcyjnych i remontowych;
• opracowywaniu nowych procesów technologicznych budowy dużych statków pełnomorskich i doków pływających, które miały na celu łączenie metodą połówkową statków w Stoczni Gdynia oraz metodą segmentową doków na wodzie w Gdańskiej Stoczni Remontowej;
• projektowaniu i budowie konstrukcji i technologii jednostek pływających z tworzyw sztucznych wzmacnianych włóknem szklanym, przeznaczonych dla ratownictwa okrętowego oraz jednostki rybactwa i Marynarki Wojennej;
• opracowywaniu nowych procesów technologicznych remontów statków, polegających na całkowitej wymianie poszycia dna zewnętrznego, przebudowie statku typu OBO na zbiornikowiec kwasu fosforowego oraz przedłużaniu kadłubów statków;

Od 1948 związany z Politechniką Gdańską. Zorganizował i kierował Katedrą i Zakładem Technologii Okrętów i Organizacji Przemysłu Okrętowego. Utworzył specjalność technologia okrętów, wypromował pierwszych w Polsce doktorów w tej dziedzinie. W latach 1981-1984 pełnił funkcję rektora Politechniki Gdańskiej, na której pracował do przejścia na emeryturę w 1988.

W 1993 zorganizował Forum Okrętowe (Związek Pracodawców Przemysłu Okrętowego) i czterokrotnie (w latach 1993-2003) wybierany był jego przewodniczącym. Od 2003 pełnił funkcję honorowego przewodniczącego Forum. Forum Okrętowe jako pierwsza organizacja z krajów byłego bloku socjalistycznego zostało przyjęte w 1995 do Association of European Shipbuilders & Shiprepairers.

Był doktorem honoris causa następujących uczelni:

• Leningradzkiego Instytutu Budowy Okrętów w Leningradzie (1970)
• Uniwersytetu w Glasgow (1983)
• Uniwersytetu w Rostocku (1987)
• Politechniki Gdańskiej (1988)
• Akademii Marynarki Wojennej (2002)

Za wszechstronną działalność otrzymał szereg wyróżnień i medali krajowych i zagranicznych,między innymi Krzyż Komandorski z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski (Polonia Resituta) oraz złoty medal Froude"a.

Od 1947 był żonaty z Marią Teresą Meissner, miał czworo dzieci i ośmioro wnucząt. Został pochowany na cmentarzu w Sopocie.

Autor m.in.:

• Trasowanie okrętowe
• Technologia budowy kadłubów okrętowych,
• Technologia remontu kadłubów okrętowych,
• Organizacja produkcji w stoczniach (współautor)
• Technologia wyposażania statków,
• Oil Spill Response in Maritime Environment,
• Życie i pasje. Wspomnienia, tom I, II,III.